Dauw dringt door de dunne stof van mijn jurk. Het belooft de laatste koelte van deze dag te worden, dus probeer ik ervan te genieten. Mijn blote tenen wiebelen nog onwennig in de vroege ochtendbries. Ze krijgen te weinig vrijheid, daar moet ik echt wat aan gaan doen. Over mijn tenen heen, schijnt de pas opgekomen zon in het meer en tovert oranje, blauwe en witte strepen in het water. De lucht is blauw. Strakblauw. Mijn lievelingskleur.

Ondanks dat het mijn lievelingskleur is, heb ik nooit blauwe kleding gedragen. Zelfs een spijkerbroek omhulde nooit mijn weelderige achterwerk. Rood, oranje, geel, groen, dat waren mijn kleuren. Tot drie maanden geleden. Ineens zag ik een gat in mijn overvolle kledingkast, dat schreeuwde om opvulling. Blauwe jurken, rokjes, truitjes en zelfs een onvervalste jeans vulden het op. En waarom?

Een miertje kriebelt over mijn hak, Snel houd ik mijn tenen stil, zodat hij niet schrikt. Thuis is het diertje niet welkom, maar in zijn territorium pas ik me aan.

Waar zou mijn blauw-obsessie ineens vandaan komen? Loom laat ik mijn gedachten teruggaan naar een maand of drie geleden. Eigenlijk was het best een rustige tijd. Een hele rustige tijd. Bizar rustig voor mij en eigenlijk doe ik nog steeds niet veel. Het lijkt alsof ik nog niet wakker ben geworden uit een hele diepe winterslaap en de hele wereld bezie vanuit een melkglazen telefooncel.

Een redelijk grote spin laat zich zakken vanaf een tak boven mij. Ondanks dat ik op zijn terrein zit, schuif ik even op, zodat hij ver naast me landt.  

Inmiddels lui achteroverliggend, starend naar de prachtige hemel, besef ik niet blij te zijn. Niet alleen vandaag, maar al een tijdje, zo’n… tja, zo’n maand of drie. Midden in het staartje van een uiterst stressvolle periode, terwijl ik eigenlijk intens gelukkig zou moeten zijn met het eind in zicht, lijken de zorgen van de afgelopen jaren zich opgerold te hebben tot een enorme sneeuwbal, die mij ineens keihard raakt. Hoe stom is dat?

Flarden bewolking verstoren mijn rustige uitzicht. Zelfs de lucht ziet eruit alsof ik door melkglas kijk.

Mijn bedauwde rug voelt ineens zeiknat aan. Gadverdamme. Wat kwam ik hier eigenlijk doen? Oja, ik zou mijn boek uitlezen. Geïrriteerd pak ik het en probeer weg te zinken in het plot van een psychologische thriller. Lezen. Heerlijk.

Onbestemde beesten blijven me lastig vallen.

Met nog twintig bladzijden te gaan sta ik abrupt op en stop mijn boek in mijn blauwe tas, trek mijn blauwe schoenen aan en strijk mijn spijkerblauwe jurk aan de natte achterkant recht. Ik heb genoeg van mijn quasi-genieten. Er is werk aan de winkel. Tijd voor actie.

Thuisgekomen gooi ik al mijn blauw in de wasmand en trek een knalrode jurk en teenbevrijdende slippertjes aan. Met een lekkere bak koffie nestel ik mij achter de computer en tik ‘betekenis blauw’ in op de zoekmachine. Tot mijn verbazing staat er, onder andere, dat blauw voor de maand januari staat en ook voor winterslaap.

Het is inmiddels bijna augustus.
Tijd om wakker te worden.
Er is voldoende gezaaid.
Laat die oogstmaand maar komen.

Categorieën: VEC

Arta

Zijn. bewonderen, verwonderen, notuleren, opwaarderen; Het zijn zomaar wat steekwoorden, die voor mij onlosmakelijk zijn verbonden aan 'Schrijven'. *Overigens schrijf en reageer ik als arta natuurlijk op persoonlijke titel

21 reacties

troubadour · 1 augustus 2014 op 08:37

Ik heb je een keer ontmoet en dacht gelijk al; ‘Blauw is niets voor haar’. Zo vult zich de kledingkast. Je schrijft luchtig en sprankelend over een zorgelijke periode in je leven en dat is kunst! Ik wens je een rijke en overvloedige oogst toe in augustus, ook mijn maand der maanden.

SIMBA · 1 augustus 2014 op 17:01

Ik hoop dat augustus goedmaakt wat de laatste maanden fout is gegaan! En neeeeeee! Geen blauw voor jauw 😀 Verf kopen bij het kruidvat en alles een lekker kleurtje geven. (zonde om nieuwe kleding weg te doen haha)

Meralixe · 1 augustus 2014 op 17:35

Goed, ik heb de column een drietal keer gelezen en hij zit, u een beetje kennende, beslist vol enkele dubbele bodems die ik er niet zo maar kan uit halen. Daardoor mis ik natuurlijk ook de clou van het verhaal.
Toch even proberen:
In de schuin geschreven teksten voel ik dat een één of andere (groeiende) twijfel de bovenhand wil krijgen.
Blauw ken ik van uit een zeer beperkte kennis van de psychiatrie als rustgevend maar daar moet ik het waarschijnlijk niet gaan zoeken. Het zit hem in deze column waarschijnlijk meer in het niet bij de pakken blijven zitten. De koe bij de horens pakken en niet te veel piekeren op futiliteiten… Voornemens waar rond nieuwjaar zo veel aandacht aan gegeven wordt blijven wel eens ter plaatse trappelen en voor je ’t weet zit je al wat dichter tegen het volgende jaareinde.

Zo, zo een beetje heb ik de column begrepen. Schiet me maar af als ik er totaal naast zit. 😎

Suus · 1 augustus 2014 op 20:27

The Scene…..
Geweldig nummer.
En laat het ontspruiten en ontspringen in je.
Ik heb genoten …..een beetje vroeger dan de oogsttijd.
Mooi hoor!

arta · 1 augustus 2014 op 20:27

@Troub: Wat een ontzettend lieve reactie! Dank je wel!
@Sim: Goede tip! 🙂
@Meralixe: Door een communicatiestoornis is Marcel’s VEC-stokje niet doorgegeven. Gistermiddag vroeg een redactielid het van Marcel op te vangen en volgende maand aan zijn keus doorte geven.
Ik ben gaan zitten met het idee om met een leeg hoofd een mooi natuurstuk te schrijven. Het verhaal schreef uiteindelijk zichzelf zonder bewuste lagen. Teruglezend zag ik ze wel, net als jij, tussen de regels door…

Ferrara · 1 augustus 2014 op 20:43

Ik dacht het al…
Kleurrijke Arta trekt de boel weer recht en hoe!
Als ze jou toch niet hadden bij CX. :-*

arta · 1 augustus 2014 op 21:32

Ferrara! Je bent er weer!
Wat fijn!

En geloof me, het was zo fijn om mezelf weer eens los te laten en binnen een strakke deadline te Schrijven! De redactie deed mij een plezier 🙂

    Ferrara · 2 augustus 2014 op 11:44

    Arta, soms vind ik dat ik moet reageren, dan log ik even in.

pally · 1 augustus 2014 op 21:56

De sneeuwbal, stressbal was blauw, als je warme kleuren weer te voorschijn komen, heb je vast het ergste gehad.
Jouw winter is nu pas voorbij, Arta, die trekt zich niks aan van officiële seizoenen. Geniet van jouw lente. Het is je heel erg gegund.
mooi los en denkend geschreven.

arta · 2 augustus 2014 op 11:12

Pally!
Als iemand mijn winters kent…
Dank je wel voor jouw reactie!

Nachtzuster · 3 augustus 2014 op 00:51

Het is niet de eerste keer dat je met een deadline een VEC moest/ mocht schrijven en dat gaat je buitengewoon goed af. Fijne mijmering over het verleden, heden en toekomst met als rode draad het leven in het hier en nu (de beestjes die jouw gezelschap houden onder je boom). Goede VEC! :-*

Mien · 3 augustus 2014 op 13:14

De beste columns worden in een notendop geschreven.
Zo maar ergens ins Blaue hinein … :yes:
Maar wat de lezer vaak vergeet is de lange oefening en arbeid die tot zo’n klein op het eerste oog eenvoudig kunstwerkje leidt.
Zoals de opdrachtgever die de kunstenaar opdracht gaf een haan voor hem te portretteren. Toen hij zijn kunstwerkje kwam afhalen vroeg hij de kunstenaar wat het kostte. Wat? 1000 euro. Voor zo iets simpels? De kunstenaar liet hem zien hoe hij de haan uiteindelijk met grote eenvoud voor hem had geschetst. In nog geen 10 minuten.

    Mien · 3 augustus 2014 op 13:27

    Maar dat is oplichterij sprak de opdrachtgever.
    Nee hoor antwoordde de kunstenaar, hier zijn de 1000 schetsen die ik de afgelopen twee weken van de haan heb gemaakt.
    Oefening baart kunst! 😉

    P.s.
    Deze reactie duurde langer dan 10 minuten.
    Vandaar de reactie in twee schetsen.

arta · 3 augustus 2014 op 20:08

@Nachtzuster: Dank je wel voor jouw fijne reactie!
@Mien: Wat een mooi voorbeeld én mooie reacties! Dank je wel!

vanlidt · 4 augustus 2014 op 08:45

Deze column is met recht een ‘Symphony in Blue’

Volgens mij is het niet ‘ondanks’ dat je op het terrein van die spin zit dat je opschuift, maar ‘omdat’. 😀

arta · 4 augustus 2014 op 14:22

Vanlidt!
Wat goed je hier te zien!
Enne… je hebt gelijk, die hele zin klopt niet, zie ik nu.

Mogen we binnenkort weer wat van je lezen?

vanlidt · 4 augustus 2014 op 17:26

er staat er eentje in de wacht en bedankt voor je stem

Dees · 4 augustus 2014 op 18:57

Mooi Arta! Nog een klein stukske gezien van het begin vd winter, denk ik, maar er kwam dus nog veel meer. Laat die rode jurk maar lekker wapperen en de tenen vrijuit buitelen.

arta · 5 augustus 2014 op 06:51

Dees!
Echt, ik ben zo blij met de reacties op dit stuk! Natuurlijk qua inhoud, maar vooral qua afzenders! (Zat gister nog aan je te denken op mijn werk)

Ferrara · 25 augustus 2014 op 00:06

He Arta, ik heb vanavond strak blauw nog eens gelezen, moest er breed om grijnzen. Ik denk dat een blauwe jas je heel goed staat. :-*

Geef een reactie

Avatar plaatshouder