Waarom ben ik teruggegaan naar dat eiland? Ik weet het gewoon niet, misschien weer die zweefdrang. Soms doe je dingen en je weet gewoon niet waarom. Één ding weet ik zeker – ik was allesbehalve gelukkig met het leven. Weer was het een geval van eigen schuld natuurlijk, dus weer zelf er wat aan doen.
Dit is waar gebeurd, en dit kan alleen maar gebeuren bij de familie Kneus en Co. Laat ik bij het begin beginnen.
Claudy mijn vrouw moest nog diverse plaatsen van het veld inzaaien met gras, maar door de aanhoudende regen was het steeds niet doorgegaan.
“Uw hartslag is onmeetbaar laag. Ik ga een ambulance bellen, want u moet zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.” Bijna onhoorbaar gesputter klinkt vanaf de bank. “Mijn kinderen…kan niet…écht!” Zonder pardon wordt ze enkele minuten later op een brancard gelegd. Één van de inmiddels toegestroomde buren past op de kinderen tot haar man thuiskomt.
“Doe mij maar een ijzer vijf want die hole is minstens 50 meter weg.” Midden in het weiland pakt een teamgenoot een houten stok met een klomp eraan: “we zijn met boerengolf bezig poekie, hier zal je het mee moeten doen.” Ik neem de stok aan, ga er goed voor staan, steek mijn kont achteruit, wiebel ermee en sla de bal 30 meter verder een boom in. Hij stuitert wat rond tussen de takken, valt naar beneden en rolt zomaar de green op. Ik wijs naar mijn schouder en zeg: “en dat met een flinke handicap…” Ik roep voor een caddy maar het enige wat ik hoor is een loeiende koe.
Ik heb tijdens onze rondreis door IJsland de meest prachtige natuurverschijnselen gezien; in alle mogelijke vormen. Alle mogelijke vormen? Ja, ook de vormen waarop één van mijn dorpsgenoten alhier doelde toen hij vroeg ‘alle vormen?’!
