Het is vijf jaar geleden dat we ons huis voor de tweede keer ingrijpend hebben verbouwd. Bij een lustrum hoort een beetje terugkijken en dus heb ik besloten –in overleg met mijn bloglezers- om de columns uit die tijd opnieuw uit te brengen. 

Bij het opnieuw publiceren van deze verhalen kijk ik zelf ook een beetje achteruit naar de periode,  waarin we acht maanden met elkaar in de schuur hebben gewoond. Mijn gezin en mijn moeder, destijds ook onze buurvrouw. De woonschuur waarvan de vloer telkens onder water kwam te liggen omdat we in 2011 de natste zomer ooit hebben beleefd. Er was een dag in augustus waarin ik maar liefst acht (!!!) keer met de waterstofzuiger in de weer ben geweest om het wassende water, dat ons aan de enkels stond, op te zuigen. Even tussendoor vanuit mijn werk in het ziekenhuis, dat uiteraard gewoon doorging.

Na de verbouwing was de vreugde van korte duur want mijn moeder mocht maar kort van haar nieuwe huisje genieten. Negen maanden hebben we zorgeloos gewoond, waarna ze ziek werd en we haar thuis liefdevol verpleegden, tot het moment aanbrak dat we definitief afscheid moesten nemen. Ze stierf in haar eigen hemel, zoals ze haar huiskamer destijds noemde.

De mantelzorg ging naadloos over op de andere moeder, de schone moeder, waarbij na een halfjaar puzzelen over gemoedstoestanden en gebrek aan eetlust, Alzheimer werd geconstateerd. De sneltrein is blijven rijden en nu pas, tijdens het herschrijven van de verbouwingscolumns, vraag ik me af hoe ik het allemaal voor elkaar heb gekregen. Hoe het komt, dat ik een geest lijk te hebben als van een trampoline. Uitermate rekbaar en meeverend. Hoewel dat eerlijk gezegd niet altijd zo voelt want sinds de verbouwing en het papierwerk dat eraan voorafging, is de piekerantenne nog niet uit geweest. En ik kan haar voorlopig ook niet uitzetten want het verhaal van mijn schone moeder en haar Alzheimer is nog lang niet klaar.

Hoewel het niet meer verantwoord is, woont mijn schoonmoeder nog thuis. De gezondheidszorg is autonoom ingericht. Dat wil zeggen dat mensen zo lang mogelijk de regie over eigen lijf en leven mogen houden. Dat is goed nieuws en waterdicht geregeld voor personen die in staat zijn om een beslissing over eigen leven en ziekte te nemen en daarnaast ook in staat zijn, om de gevolgen ervan te overzien. Mijn schone moeder kan dat helaas niet meer, heeft het overzicht over zichzelf en haar omgeving al lange tijd verloren. Daardoor vormt ze op dit moment een gevaar voor zichzelf en voor haar omgeving. Het betekent, dat het begrip autonome zorg voor mij angstaanjagende en hartverscheurende vormen heeft aangenomen.

Verschillende instanties zijn inmiddels -natuurlijk làngs en niet mét elkaar- druk doende met een gedwongen uithuisplaatsing van Miss Alzheimer. Zulks is -na diverse weigeringen aan de zijde van de patiënt- uitsluitend mogelijk na tussenkomst van de rechter en pas nadat onderzoek is gedaan door twee psychiaters. De vooruitzichten wijzen niet op voortgang in dit proces. Onlangs is gebleken, dat iemand ergens is vergeten om de tweede psychiater in te schakelen. Daarmee blijft het gevaar voor mijn schone moeder nog een tijdje voortsudderen.

Het is om moedeloos van te worden want hoewel onze telefoonnummers nagenoeg bij elke hulpverlener bovenaan in de klapper staan genoteerd hebben wij als mantelzorgers verder weinig te vertellen. Toch zetten we door en trekken aan elke bel want net als met de verbouwing destijds is opgeven geen optie. De uithuisplaatsing van Miss Alzheimer is geen kwestie meer van iets willen maar is pure noodzaak, wil zij zichzelf nog een tijdje kunnen overleven.

Vijf jaar geleden had ik niet geloofd dat ik ooit hardop zou kunnen schateren om het betonverhaal en toch gebeurt dat tijdens het herschrijven regelmatig. Tijd heeft de wonden geheeld en er hoop voor teruggegeven. Wanneer ik terugkijk op het zorgen voor mijn moeder levert het me niet meer alleen maar huilbuien op, steeds meer komen er kleine terugspeelfilmpjes in mijn hoofd tevoorschijn die me eraan helpen herinneren, dat het goed is, zo.

Hoe bezorgd ik momenteel ook ben over het welzijn van mijn schone moeder, soms kan ik nog vreselijk om en mét haar lachen. Ondanks haar Alzheimer krijgt ze het nog steeds voor elkaar om zorgverleners figuurlijk het bos in te sturen. In haar eentje is ze in staat om de planning van een complete thuiszorgorganisatie én de thuisprikpost in de war te schoppen. Tussen ons gezegd en gezwegen vind dat best een beetje knap.


Odette

Overtuigd twijfelaar. Boetseert woordjes tot sprekende beelden.

6 reacties

Meralixe · 5 februari 2016 op 13:57

Ieder huisje zal wel zijn kruisje hebben. Ik ken de werkwijze van mantelzorg en dergelijke in Nederland niet zó. Bij mijn 89 jarige moeder werd door één neurologe Alzheimer vast gesteld. Volgende stap was dan zonder veel poespas het rusthuis waar ze mijn inziens de beste zorgen heeft.
Maar, wat is Alzheimer een verschrikkelijke ziekte, VOORAL voor de familie en de naasten. Als ik hier nog twee regels verder schrijf voel ik me al depressief worden…
Sterkte!!!

Mien · 5 februari 2016 op 14:34

Aangrijpend verhaal en zeer herkenbaar. Zoals het terugdenken hoe je alles uiteindelijk voor elkaar bokst. Iets neemt het dan even van je over. Sterk heel sterk.

Sagita · 5 februari 2016 op 14:47

Odette je brengt glashelder onder woorden hoe het gesteld is met onze zorg en wat dat betekent voor de zwakste onder ons en hun geliefden. Je blog over de verbouwing kan ik me nog wel herinneren. Het duurde ook zo lang!
lieve groet
Sa

Odette · 6 februari 2016 op 11:03

As we speak is ze afgelopen woensdag verhuisd naar een veilige plek want het kon thuis niet meer.

Dank voor jullie lieve reacties.

pally · 6 februari 2016 op 12:50

Een indringend en goed geschreven stuk over ouderdom, mantelzorg en het (niet goed) organiseren daarvan door de overheid, Odette! Knap dat je het toch totaal niet larmoyant maakt. juist daardoor komt het goed aan. Fijn, dat de oplossing voor je ‘schone’ moeder er inmiddels is.

Bruun · 6 februari 2016 op 14:27

Eindelijk de tijd gevonden om je verhaal te lezen. Het heeft me aangegrepen en deed me een traantje wegpinken. Sterkte!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder