Geschreeuw van hongerige en brutale meeuwen die de pont volgen. Een oud krakend exemplaar, nog net niet opzetklaar, vaart mee op de rand. Hij kijkt ons meewarig aan. Als ik vraag waarom draait hij zijn kop af richting zee.
Door de felle wind zijn wij met hem de enige passagiers die zich buitendeks wagen. Het motregent trouwens. Maar dat voelen we langzamerhand niet eens meer. Wie herinnert zich nog een droge dag? Het wijde eiland ligt voor ons, vol met spikkels schapen en hier en daar een oranje dak, fel afstekend tegen het groen, zó groen, dat je denkt: dat is niet goed ingekleurd. Veel te fel, onnatuurlijk. Eindelijk kloppen nu de goedkope ansichtkaarten precies.
De geur van kruidige zoutigheid die ik thuis altijd weer vergeten ben, maar ogenblikkelijk terug krijg hier, adem ik genietend in.

Het campingveldje van boer Lap – overduidelijk een aardappelboer – ligt achter zijn erf. Vol met kluiten klei. Veel gevallen, platgereden en gekiste aardappels. Er staan rode tractoren met enorme wielen omheen. Het veldje – vies groen – is nat, zeiknat. De wielen van onze bus trekken diepe voren tot aan de staanplaats. Een stukje felblauw laat zich even zien tussen grijze wolken. Een welkom? We geven ons over aan zilte frisheid en het uitzicht op een paar verregende caravans. De eigenaren laten zich geregeld zien in regenjacks in gezelschap van een al dan niet aangelijnde hond. Een zakje in de hand om de drollen van het beest te scoren en misschien straks te bakken.

Even komt de vraag bij me op, of we misschien in een openluchtkennel logeren? Werkelijk iedereen heeft hier een of meer honden. Dat we zonder hond mogen blijven, lijkt toch wel erg tolerant. Veel aanspraak hebben de eigenaren aan hun beest, dat hoor ik wel. Trouwens hun drang ergens boven te staan en iemand te hebben die naar hen luistert ook. Ik heb er hier goed zicht op. De grote lobbes naast ons, merk golden retriever, wordt de hele dag teruggeroepen naar de caravan. ‘ Floor, Floortje, Flora, hier, nee, hier!‘ Haar meters zijn precies geteld. Afgunstig loert ze naar het witte konijn dat vrij rond rommelt. En naar de kippen die overal bedelen en brood krijgen, totdat de haan het venijnig voor hun neus komt wegpikken.

Fietsen op het eiland bestaat uit twee duidelijke categorieën, waar niks tussen zit. De eerste betekent: vanzelf gaan als een speer, een soort opgetild worden. De tweede: je wezenloos trappen, nauwelijks vooruitgaan en niks zien door pijnlijk striemende regens. Altijd beginnen we ‘s morgens met de tweede soort en belonen onszelf daarna met koffie en slagroomappeltaart bij paal 12, een strandtent met overal knarsend zand.

Vervolgens zweven we door de lucht, fluitend terug naar onze campingkennel.
Soms blijkt herhaling een geweldig substituut voor avontuur. We fietsen via onze eigen gemaakte voren vanzelf weer naar het busje, onderweg alle honden, hondjes en bijbehorend mensenvee groetend. Al of niet met naam.

Na zes dagen in dat strakke ritme – niet uitgewaaid maar uitgestormd – opnieuw de veerpont op, waar de zout-en kruidengeur weer snel vervaagt.
De meeuwen lachen ons gierend uit.

Categorieën: Reisverhalen

pally

Genieten van leven en mensen en natuur om mij heen. Schrijven als belangrijke drijfveer om te ordenen, te relativeren en te communiceren.

16 reacties

SIMBA · 14 september 2011 op 08:43

Arrogante vogels hè, die meeuwen!?

Ontwikkeling · 14 september 2011 op 09:15

Hihihi, die meeuwen. Ik vind het een geweldige uitsmijter :hammer:

Meralixe · 14 september 2011 op 09:18

Vorig jaar was ik een weekje in Balk en maakte er een daguitstap naar Texel.
Het regende en waaide er toen ook…..verschrikkelijk.
Vandaag heb ik die dag opnieuw beleefd.

axelle · 14 september 2011 op 10:03

“Vervolgens zweven we door de lucht, ”
Wat een heerlijk idyllische doch arealistische zin.
Gr.

Dees · 14 september 2011 op 11:22

Grappig dat je die geur vergeet. Zoals jij hem beschrijft proef ik hem meteen. Zelfs als het voor mij meer een smaak is dan een geur. Mooi stukje dat het eilandgevoel feilloos pakt en fijne uitsmijter.

Chris · 14 september 2011 op 16:16

Een leuk gegeven, met de veerpont naar de vakantioebestemming, daar kun je machtige verhalen over schrijven.

arta · 14 september 2011 op 19:33

Ja, heel mooi neergezet en een heel grappige titel!
Die meeuwen… 😀

@Chris: Flauw, flauw, flauw…

lisa-marie · 14 september 2011 op 21:41

[quote]Geschreeuw van hongerige en brutale meeuwen die de pont volgen. Een oud krakend exemplaar, nog net niet opzetklaar, vaart mee op de rand. [/quote]
Die vind ik mooi,puur ,geweldig en er komt meteen een glimlach om mijn mond.
Met die zoutige smaak en die lach beleef ik het eiland-gevoel.
En op het gevoel afgaand en mijn ervaring met fiets en hond denk ik dat het texel is.
Vergeet ik nog te schrijven dat ik genoten heb en die meeuwen ook, weet ik zeker.

ps :stom: :stom: :stom: texel stond in de titel ,ach ja het regenweer zullen we maar zeggen

Mien · 14 september 2011 op 21:46

Ah, heerlijk Texel, zeker in het voorjaar als de bloembollenlucht van hyacinten je vanaf het eiland tegemoet waait op de veerboot en de kleuren je uitnodigen om aangenaam te landen. Leuke column, maar ook een klein puntje van kritiek. Hier en daar vind ik de column iets teveel bijvoegelijk opgepoetst. Maar ja, ook wel begrijpelijk. Net als door de wind moet je je zo af en toe ook door de woorden worstelen. Ik mis een beetje het rauwe (eiland)randje. 😉

Mien

LouisP · 14 september 2011 op 21:47

Texel, water, meeuwen. Vooral de meeuwen. Dan is ’t voor mij eigenlijk al goed maar..
‘k vind het stuk over de honden iets te uitgebreid. Daar ontwaakte ik even uit de droomreis door en rond het mooie en bijzondere eiland.

l.

pluisvndkkr · 14 september 2011 op 23:36

Wederom een beeldend beschreven ervaring en dit keer herkenning alom. Misschien een tip om de volgende keer eind van de dag op te warmen met een Skuumkoppe bij het open vuur in de Catharinahoeve?!

Meralixe · 15 september 2011 op 05:42

:pint:

sylvia1 · 15 september 2011 op 08:38

Wat een mooie openingsalinea, de zinnen die Lisa-Marie citeert zijn ook mijn favoriet. Door de lachende meeuwen aan het einde mooi rond gemaakt.

embee · 15 september 2011 op 10:53

Die meeuwen, heel raak! Doet me denken aan de zeiltochten.En volgende keer naar boer Lap met Appie en Pepper? 😀

:kus: van embee

pally · 15 september 2011 op 22:17

Bedankt voor de reacties!
Louis) Ja, die hondjes leverden deze vakantie een belangrijk aandeel voor mij. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat het voor de lezer ook zo voelt.
Mien)Het was niet de tekst bewust opleuken met veel bijvoeglijke naamwoorden. Het ging vanzelf en dan moest ik mezelf nog afremmen…Kan best als too much voelen.
Pluis) dat vuur ga ik een keer opzoeken, daar!
Embee) Prima voorstel! Met alle familiehondjes naar Texel 😀

Groet van Pally

Mien · 16 september 2011 op 17:36

Anyway the wind blows … 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder