Thank you for the music: Cosmo’s Factory (C.C.R.)

We hadden nieuwe buren gekregen. Mensen uit de stad, dat was wat! Een gezin met twee zoons, en die twee waren heel wat brutaler en wereldwijzer dan wat wij tot dan toe ooit gewend waren geweest. De jongste zoon spoorde niet helemaal, maar daar kwamen we later pas echt goed achter, toen hij helemaal ontspoorde. Dat was in de tijd dat de politie hem regelmatig thuis kwam ophalen dan wel afleveren.

Maar zover was het nog niet, in het begin vonden we het nog wel vet, die branieschopper langs ons. Opdat Bram zich toch een beetje kon vermaken op het platteland, had zijn vader voor hem op zolder een complete discotheek ingericht. Daar hield hij ruige feesten voor al zijn vrienden die hem, zolang het duurde, graag van zijn bier kwamen afhelpen.

Bram kocht de nieuwste lp’s en daarmee wist hij onze interesse te wekken. Mijn broer en ik waren dan ook regelmatig bij hem op zolder te vinden. Hij legde ons uit dat een lp pas een echte lp was als er krassen opstonden. Daarvoor had hij het volgende bedacht: een nieuwe lp werd uit de hoes gehaald en vervolgens een paar keer flink met beide zijden over de vloer geschuurd. Krassen gegarandeerd. Wij vonden dat wel apart, maar goed, Bram kwam dan ook uit de stad.

Nadat hij ons dat procedé had gedemonstreerd gaf hij mij een plaat mee uit zijn collectie: Cosmo’s factory van Creedence Clearwater Revival. Die draaide hij toch bijna niet meer, beweerde hij. Ik was de koning te rijk. Wij moesten toen nog sparen voor elke plaat die wij wilden aanschaffen, dus elk exemplaar was een aanwinst. De krassen op Cosmo’s stoorden ook niet echt, want het paste wel bij het stemgeluid van John Fogerty. Trouwens, als je op feestjes de volumeknop van de platenspeler opendraaide vielen de krassen niet eens meer op. En een feestje zonder muziek van Creedence, was geen feestje. Put a spell on you, Suzy Q, Who’ll stop the rain, dat waren krakers die dan zeker niet mochten ontbreken.

Maar zoals met veel zaken uit die jeugdjaren: ook Cosmo’s factory zakte weg in de vergetelheid. Tot enkele jaren geleden. Op het Bospop festival stond daar John Fogerty in levenden lijve te spelen en te zingen, met die karakteristieke stem van hem. Ook John had inmiddels de nodige krasjes opgelopen, maar hij stond er dan toch maar! Terwijl Fogerty zijn ding deed, moest ik even aan Bram terugdenken, met die ouwe lp’s van hem, bekrast en wel. Hoe zou het met hem zijn? Of waren al die krassen hem teveel geworden en was ie al gehemeld? Het zou me niet verbazen.