‘Un bel di, vedremo / We zullen zien wat deze mooie dag brengt.’ Dat zingt de Japanse Cio-Cio-San (Butterfly) als zij zit te wachten op de terugkeer van haar geliefde echtgenoot, de Amerikaanse luitenant Benjamin Franklin Pinkerton in de opera Madame Butterfly van Giacomo Puccini. Ze weet nog niet dat manlief inmiddels voor een ander heeft gekozen, en nu onderweg is om het een en ander hierover aan haar uit de doeken te doen. Wat volgt is een drama dat eindigt met de zelfmoord van Butterfly.

Mijn nimmer aflatende zoektocht naar andere muziekjes bracht mij lang geleden in aanraking met dit antieke meesterwerk van Puccini. De première van diens compositie in 1904 in het Scala van Milaan was op zich al een drama geweest, met boegeroep en gejoel van het publiek, maar later groeide de opera alsnog uit tot een wereldhit. Met de versie van Maria Callas in de rol van Butterfly trof ik meteen de hoofdprijs. Haar uitvoering van ‘Un bel di, vedremo’ uit 1954 grijpt je naar de keel. Vooral als je bedenkt dat Callas later zelf door haar grote liefde Aristoteles Onassis in de wacht werd gezet. Ari ruilde haar na een gepassioneerde liefdesaffaire in voor Jackie Kennedy, de voormalige ‘first lady’ van de Verenigde Staten. Voor Callas was geen plaats meer op Onassis’ jacht Christina, zijn ‘home and castle’, een tegenslag die ze nooit meer te boven zou komen.

Enkele jaren geleden maakte ik met onze plaatselijke muziekvereniging een tourneetje door het Italiaanse Toscane. Een van de plaatsen waar we zouden concerteren was Lucca, de geboorteplaats van componist Puccini. ’s Avonds zouden we optreden in het beroemde auditorium San Romano. Voorafgaand hieraan maakten we een wandeltocht door het plaatsje, en in gedachten zag ik de jonge Giacomo door de straten rennen. In een sentimentele bui begon ik zachtjes te zingen: ’Un bel di, vedremo levarsi un fil di fumo sull’ estremo confin del mare.’  ‘Tja, als de maestro dát toch eens had kunnen horen,’ zei ik tegen mijn reisgenoten toen we voor Puccini’s standbeeld op de Piazza Cittadella stonden.

En de uitvoering; het werd een avond om nooit te vergeten. In het auditorium zongen wij, onder het toeziend oog van enkele heiligen, en misschien Puccini zelf, de sterren van de hemel.

 

Categorieën: Algemeen

G.van Stipdonk

Gerard van Stipdonk. Mijn motto: Wie schrijft die blijft.

17 reacties

Mien · 24 maart 2015 op 12:19

Klassiek thema, klassiek bezongen en beschreven in bakstenen omgeving. Bella! :yes:

Suzanna · 24 maart 2015 op 18:23

Een mooie herinnering, ik begrijp alleen geen Italiaans dus mis ik waarschijnlijk de clou..of de pitch. Maakt niet uit 😉 .. mooie herinnering, eentje om jaloers op te zijn.

troubadour · 25 maart 2015 op 07:41

Ja, maakt wel uit! Het maakt de column iets minder waardevol.
En da’s jammer.

Mien · 25 maart 2015 op 08:47

Op een mooie dag zullen we een streng van rook ver boven de zee zien. [Red. vertaling van Paskal]

Suzanna · 25 maart 2015 op 09:33

Nou snap ik de pitch nog niet…

🙁

    Mien · 25 maart 2015 op 13:01

    Zie de toelichting in de reactie van de schrijver onder deze reactie. Mocht het dan nog niet duidelijk zijn dan is [b][url=http://youtu.be/siTQcNGr6KU]dit[/url][/b] waarschijnlijk een begrijpelijke hint. Althans wat de rookpluim betreft.

g.van stipdonk · 25 maart 2015 op 09:47

Bedankt voor jullie reacties. In het lied bezingt Butterfly het wachten op haar grote liefde die van overzee moet komen. Op deze plaats is de tekst minder relevant. Het gaat me meer om dit idee: (er mag meegezongen worden)

https://www.youtube.com/watch?v=TkgatM3-t4k

arta · 25 maart 2015 op 17:42

Muziekcolumns: Lekker!

Dit deel vind ik wat oppervlakkig, een aantal roddelblad-anekdotes vertellen wmb niet veel over de ( prachtige) muziek.

    g.van stipdonk · 26 maart 2015 op 19:04

    Over muziek an sich schrijven daar waag ik mij niet aan. Dat is al vaak genoeg, en veel beter gedaan. Met deze stukjes wil ik graag iets over de invloed van muziek op mij persoonlijk vastleggen. In het Butterfly schrijfseltje heb ik tevens mijn bewondering voor Maria Callas willen verwoorden, en de overeenkomst tussen haar en de de hoofdpersoon uit de opera.

Spencer · 26 maart 2015 op 18:52

Pitch? Stoomboot?

Mien · 26 maart 2015 op 21:15

Alles zit gevat in de [b][url=http://www.kinderlines.nl/assets/images/Kleurpl.DS.rooksignalen.gif]rookpluim[/url][/b]. 😉

Mien · 26 maart 2015 op 22:18

Daarom vind ik de column ook zo mooi. What lies beneath …
Om met Brando te spreken.

Mien · 27 maart 2015 op 00:02

Een drummer.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder