Altijd ben ik op zoek naar nieuwe muziekjes. Mensen in mijn directe omgeving weten dat, en vaak genoeg krijg ik van hen tips toegespeeld, zo van: ”Dit moet je horen,” of: “Dat is iets voor jou.” Omdat ze weten dat muziek bij mijn dagelijkse leven hoort. Muziek voelt als een soort waarheid voor mij. Of misschien zelfs, zoals Jack Kerouac ooit schreef: “The only truth is Music.”

Van een kennis kreeg ik enkele jaren geleden de cd Shemametew, van de Ethiopische zangeres Mikaya Behailu cadeau. Een cd waarop vrolijke dansbare uptempo nummers afgewisseld worden met gevoelig gezongen ballades. Ondanks het voor mij onverstaanbare Amhaars, de taal waarin de liedjes worden uitgevoerd raken ze bij mij de bekende snaar. Vanaf de hoes lacht een stralende zangeres mij toe, een extra stimulans om meer te weten te komen over deze voor mij geheel onbekende artieste.

Ze wordt geboren in 1977 en als kind raakt Mikaya al helemaal in de ban van de muziek. Haar ouders stimuleren dat van harte. Op de middelbare school begint ze met het schrijven van liedjes en in 1995 probeert ze haar debuutalbum te lanceren. Het lukt echter niet om een en ander financieel rond te krijgen en het project wordt op de lange baan geschoven. Vanaf 1998 werkt ze fulltime als leerkracht aan verschillende scholen en blijft daarbij lessen volgen aan de universiteit van Addis Abeba. Daar studeert ze Ethiopische taal, cultuur en literatuur. Maar het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan en in 2007 kan ze haar droom alsnog realiseren.

Shemametew bevat elf nummers, acht door haar zelfgeschreven en drie in samenwerking met producer Elias Melka. Langzaam begint Mikaya succes te krijgen in haar land en ze besluit verder te gaan in de muziek. Dat is en blijft toch haar grote liefde. Maar dan slaat het noodlot toe: na een kort ziekbed overlijdt de zangeres op 24 december 2013 op 36 jarige leeftijd in Addis Abeba, een dochter van vier jaar achterlatend en; een aantal prachtige muzikale pareltjes. Om van te genieten.

Categorieën: Algemeen

G.van Stipdonk

Gerard van Stipdonk. Mijn motto: Wie schrijft die blijft.

10 reacties

troubadour · 26 januari 2015 op 08:45

De passie van de schrijver voor de zangeres sleepte me toch een beetje mee.

    g.van stipdonk · 26 januari 2015 op 17:12

    Goed om te horen/lezen, en voor mij een mooie uitdaging om te proberen er de volgende Thank you for the music een beetje ‘meer’ van te maken.

Mien · 26 januari 2015 op 08:51

[b][url=http://youtu.be/sI9WODD0PLs]Ante lij[/url][/b]

    g.van stipdonk · 26 januari 2015 op 17:13

    Hey Mien, hartelijk dank voor deze tip van de sluier.

Mien · 26 januari 2015 op 09:26

[b][url=http://www.allmusic.com/album/shemametew-mw0002257624]Shemametew[/url][/b]

Beiden juweeltjes van Ethiopische muziek.
Geprobeerd nog te zoeken wat ‘Shemametew’ betekent.
Helaas niet gevonden.

    g.van stipdonk · 26 januari 2015 op 17:14

    De betekenis van Shemametew heb ik ook niet kunnen achterhalen. Misschien is het een naam.

Meralixe · 26 januari 2015 op 10:48

Hm, ook ik heb via column x reeds meerdere keren de eigen smaak willen over maken naar de lezer aan de andere kant.
Van Morrison, Damien Rise, Bram Vermeulen, Hans De Booij, Raymond Van Het Groenewoud om er maar enkelen te noemen. Laatst nog Gabriel Rios met Gold en de onlangs overleden Luc De Vos met Mia.
Je maakt al vlug de fout te menen dat je zeer overtuigend over komt bij de lezer maar je teert anderzijds te veel op het gegeven dat je zelf de muziek uiterst mooi vind. Dan wordt ‘aanslaan’ bij de lezer een moeilijke opgave. (denk ik) 🙂

    g.van stipdonk · 26 januari 2015 op 17:18

    Hm, volgens mij probeert iedere schrijver op columnx zijn of haar punt met enthousiasme op het publiek over te brengen. Of dit nu over muziek gaat of iets anders. De smaak van muziek lijkt mij helemaal niet relevant.

Meralixe · 26 januari 2015 op 20:03

Ik probeer het nog eens. Stel, je bent een enorme liefhebber van bluesmuziek. Je verwoord je voorkeur in geuren en kleuren. Dan is het toch voor de hand liggend dat de lezer die niet van het genre houdt het totaal minder tot zich zal laten doordringen? Laatst zag ik op You Tube Magic Slim, zwaarlijvig, tandeloos, getekend door het leven, misschien wel met drank drugs en dergelijke, in een live optreden. Wat een gitaarspel!!!
Kippenvel, beroering, krop in de keel. Probeer dat gevoel maar eens over te brengen op de lezer die bluesmuziek nog nooit heeft laten doordringen in zijn (haar) hart. 🙂

g.van stipdonk · 26 januari 2015 op 22:51

Leuke uitdaging lijkt me dat.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder