Sinterklaas-surprise bij ons thuis. De hele familie compleet, ouders, broers, zussen en hier en daar al iemand van de koude kant. De herinneringen aan deze avonden behoren tot de mooiste en leukste uit mijn jeugd. Op het eind van de avond organiseerden vader en moeder steevast een quiz waarbij allerlei prijzen konden worden gewonnen. Vader fabriceerde elk jaar weer een of ander zelf bedacht apparaat / instrument, waarmee een onzer vaardigheden op de proef kon worden gesteld.
Vaak kwamen bij de surprise dezelfde standaardcadeaus voorbij: Gereedschap, leesboeken, stripboeken en lp’s. Een lp, een langspeelplaat, zo’n zwarte schijf die je moest omdraaien als de ene kant was afgelopen. De eerste Nederlandstalige plaat die ik op deze manier van Sint mocht ontvangen was: ‘Vroeger of later’ van Robert Long. Long maakte in die tijd (1974) furore met liedjes die ergens over gingen: het milieu, (homo)-seksualiteit, discriminatie, de kerk en oorlog. Bij die plaat kreeg ik ook nog stripboeken cadeau met avonturen van Erwin, de zoon van Eric de Noorman, door Hans Kresse. Tijdens het lezen van mijn nieuwste stripaanwinsten luisterde ik continue naar Roberts’ succesnummers op de platenspeler. En maar draaien. Strips en muziek, leuker konden ze het voor mij in die tijd niet maken.
Later kwam Long echter pas goed uit de kast en door zijn voortdurende provocaties op allerlei gebied begon ik hem steeds minder te waarderen. Op een gegeven moment vond ik hem zelfs ronduit irritant! Mijn interesse voor zijn muziek vervaagde. Hij bleef uiteraard wel actief, op muzikaal gebied, het theater, maar ook als presentator van spelprogramma’s en zelfs voor een musical draaide hij zijn hand niet om. Jaren, járen later, toen hij wat milder was geworden, maakte hij een theatertournee waarbij ook de schouwburg bij ons in de buurt zou worden aangedaan. Wij bestelden kaartjes, maar het optreden werd wegens ziekte uitgesteld. Kort daarna hoorden we dat Long ongeneeslijk ziek was. Mijn kans om hem live te zien was verkeken, hij overleed op 13 december 2006. Te vroeg, te laat.
8 reacties
Frans · 6 oktober 2015 op 12:42
Moet ik de laatste zin lezen als hij ging te vroeg en ik, jij in het verhaal, was te laat. Of had je een eerdere kans om hem te zien optreden moeten aangrijpen. Ooit was ik fan van Shocking Blue in het algemeen en Mariska Veres in het bijzonder. Nu zouden ze dat een guilty pleasure noemen, omdat de meeste leden van mijn vriendenkring het niet zo op mijn favorieten hadden. Ze traden op bij Pinkpop. Het overgrote deel van het publiek bleek ook al geen fan en bekogelde de band met sinaasappels of weet ik wat. Teleurstellend. Al maakte Fleetwood Mac, toen nog met Peter Green veel goed. Nu ik dit door jouw column weer naar boven haal, schaam ik me een beetje. Niet voor mijn voorkeur, maar dat ik niks deed. Nou ja, ik was 16. Het kaartje voor Pinkpop, 5 gulden, was een cadeau voor mijn verjaardag.
g.van stipdonk · 8 oktober 2015 op 19:29
Wow, Peter Green. Die heb ik (ook al) gemist. Enkele jaren geleden mocht ik wel naar een concert van de ‘moderne’ Fleetwood Mac. Ook niet mis, dat dan weer wel. Van Shocking Blue kan ik me niet herinneren dat ze ‘fout’ waren. Van Abba wel. Afgelopen augustus zag ik de Abba revival band op een festival. Het publiek, waaronder veel leeftijdgenoten van mij, ging behoorlijk uit d’r dak. Dertig jaar geleden zou het echte Abba-gezelschap op het zelfde podium waarschijnlijk zijn uitgejouwd. Maar heerlijk die muzikale herinneringen, toch!
Mien · 6 oktober 2015 op 13:11
De geschiedenis herhaalt zich. Nu staan Sinterklaas en Zwarte Piet zelf op het spel. En Frans, werd Anouk niet op PinkPop ook met tomaten bekogeld? Waarna ze stoer haar witte T-shirt uittrok en het publiek ingooide en vervolgens verder optrad in een vuurrode bra. Een gave actie die veel van de tomatengooiers rode oortjes en een open pleasure bezorgde. Dat waren nog eens tijden. Mariska en Anouk met gouden keeltjes. En ja. Robert Long. Die bezorgde ook menigeen kippenvel. Door zijn intieme liedjes en zijn gedrag. De lieve krullenbol. RIP. Mooie column Stip!
g.van stipdonk · 8 oktober 2015 op 19:31
Hartelijk dank voor dit mooie compliment. En ja, laat Anouk maar los, die staat haar mannetje wel!
Esther Suzanna · 6 oktober 2015 op 16:43
Heel erg mooi. Stil van. Het is sowieso allemaal een kwestie van timing in het leven. Soms zijn we te vroeg, anderen keren rondweg te laat. Rondweg is dan wel weer een leuke, dan kun je er op elk moment af. Liefst het juiste.
Toch echt wel dit keer een *roos, een gele, die staat voor hoop…*
g.van stipdonk · 8 oktober 2015 op 19:31
Als het doek valt, is het gedaan met de sopraan. Dankjewel voor deze korte rondleiding, en voor de bloemen.
trawant · 7 oktober 2015 op 11:32
‘ Want het leven was lijden, als je danste een heiden’…
Prachtige teksten, Vieze Lieze, hij staat bij mij ook nog in de kast.
Draaien! Dank voor de tip en een mooi stukje.
En Eric zelf was toch een stukje mysterieuzer vond ik.
g.van stipdonk · 8 oktober 2015 op 19:33
Thks. Ja, die Eric dat was een verhaal apart. Prachtige verhalen, heb ze allemaal gelezen. Mooie tijd was dat.