The Duke en the Duchess

“Hoi, Carla !”.
“Hoi, eh…”, ze aarzelde even, “hè, natuurlijk, George. Sorry. Ik moest even nadenken”.
“Gewoon Sjors, hoor”, verbeterde hij haar. “Mooie hond heb je, is die van jou ?”.
“Ja, ik heb hem sinds vorige week. Hij is echt mooi hè ?”. Ze keek trots naar haar hijgende en glimmende viervoeter die wat onrustig aan de kont van Sjors zijn Jack Russel snuffelde.
“Ja, hij is prachtig”, beaamde Sjors, “Een echte Golden Retriever”.
“Het is een tophond. Ik heb er ook papieren bij”, zei ze ter overtuiging.
“Hoe heet hij ?”
“Duke. Zijn vader was Duits en zijn moeder Engels kampioen”.
“Hm, dat zou zeventig jaar geleden zijn betitelt als ‘heulen met de vijand’”, lachte hij. Ze ging er niet op in en aaide Duke over zijn kop.

Ze zag er weer geweldig uit, stelde hij vast. Strak truitje, mooie in zwarte nylons verpakte benen die ergens onder het iets te korte rokje bij elkaar moesten komen. Carla. Ze woonde sinds kort in de buurt en de eerste kennismaking dateerde van de recente buurt-barbecue waarvoor zij ook was uitgenodigd en ‘akte de présence’ had gegeven. Ze was ergens achter in de dertig schatte hij, en ze was single. Gescheiden.

Hij vond haar wel een beetje hautain. Een beetje uit de hoogte. Ze werkte als directiesecretaresse in het ziekenhuis. Tijdens de barbecue had ze zich ook zo gedragen. Hooghartig. Aan kluiven had ze een hekel, ze at een kippenpoot met mes en vork en in plaats van een glaasje witte wijn ‘opteerde’ ze voor een glas sherry. De wijze waarop ze het glas vastpakte was tekenend, haar gemanicuurde vingertoppen met lange rood gelakte nagels omklemde de voet van het glaasje.

Toen ze was vertrokken, ze had nog een ‘dingetje’, haalden de vrouwelijke buurtgenoten opgelucht adem. Uiteraard evalueerde de mannelijke helft nog wat na. Vooral het kluiven, het ‘dingetje’ en de lange nagels waren onderwerp voor een uitgebreide beschouwing.

“Heb je zijn prachtige kop gezien, George?, die is precies goed. Zijn poten zijn als uitmuntend beoordeeld en zijn staart… “. Ze pakte het puntje en trok hem op. Het haar was mooi in lijn geknipt en viel precies goed.
“En dan zijn bloedlijn, fenomenaal !”. Sjors keek en knikte. “Inderdaad, een mooie bloedlijn”, blaatte hij.

“Ik vind dat hij echt bij je past”, zei hij toen. “Echt een chique hond”. Ze lachte en keek met een lichte afkeer naar de Jack die een dikke meter lager op zijn rug was gaan liggen en vrij uitzicht had op het verscholen scharnierpunt van haar beide benen. “Ja, zo’n Jack is helemaal niks voor mij”.

“Nee, Duke is een gentlemen en hij luistert excellent”, ging ze verder. Hij is met de vorige eigenaar op de academy geweest. Dat kun je goed merken. Hij trekt niet, komt als je roept, hij is zindelijk”. Ze somde de voordelen met verwijzing naar haar vingers op. De nagels glommen in de middagzon.

Sjors bekeek Duke nogmaals. “Hij zakt wel een beetje door zijn achterpoten, Carla”, zei hij.
Carla keek… “DUKE, WAT DOE JE NU, FOEI !!!”. Ze rukte aan de riem en er werd een enorme bruine drol zichtbaar.
Sjors lachte, “Ja, zelfs een hertog moet af en toe op de pot”.
Carla keek om zich heen of er getuigen waren.
“Heb je een zakje ?”, vroeg hij.
“Nee, maar hoe doe jij dat ?”. Ze trok een vies gezicht
Sjors trok een blauw diepvrieszakje uit zijn broekzak en overhandigde die aan Carla. “Gewoon hand in het zakje en oprapen”.
Ze pakte het zakje aan met haar nagels… Ze aarzelde.
“George, zou jij… zie je, ik met mijn nagels…”.
Sjors slaakte een zucht en pakte het blauwe zakje terug. Hij bukte zich en raapte de warme drol met een geoefende beweging op. Vervolgens knoopte hij het zakje dicht.
“Gefeliciteerd, een cadeautje”, lachte hij.
“Dank je”, zei ze.
Jack snoof nog even aan het getroffen gebied, waarna ze afscheid namen en beide hun kant gingen.
Toen Sjors nog een keer omkeek zag hij de Duke en de hooggehakte Duchess in stijl paraderen. De adellijke drol hield ze tussen haar duim en wijsvinger, verre van haar lichaam…

Hij voorzag voor haar op zeer korte termijn een tweede scheiding.

Bart