The happy few

Na een verrukkelijke rit langs de D559, de route langs de Côte d’Azur met zijn adembenemende baaitjes, zijn mijn Lief en ik op een terras beland. We bestellen versnaperingen waarvan de prijs je smaakpapillen doodslaat, maar dat mag de pret niet drukken. Bij de prijs inbegrepen zit namelijk onbetaalbaar vermaak: uitzicht op enorme jachten, auto’s die minstens tien modale jaarsalarissen kosten en een horde toeristen die zich vergaapt aan de overdaad en ondertussen driftig en afgunstig nieuwe profielfoto’s produceert.

Schuin voor ons zit een ander stel: hij met een bedrukte Gaastra-polo die prominent ‘St. Tropez’ gilt en doet vermoeden dat hij een fervent zeiler is, en zij met een hoed op waarvoor Brigitte Bardot een moord zou doen. Een tas met het logo ‘I love St. Tropez’ wacht rustig naast hun tafeltje. Ik zal niet verraden waar we gestrand zijn. In de ene hand heeft hij een kleine verrekijker, in de andere een glas rosé.

Hij kijkt om. Mijn bestelling van zojuist, gesproken in mijn beste Frans maar met een onbetwist Nederlands accent, heeft me genekt.

‘Wat een poppenkast, he?’ zegt hij met een zuinig gezicht na een petieterige slok van de rosé.  Ik geef hem met een instemmende knik en mijn allervriendelijkste glimlach gelijk, en vraag of ik heel eventjes zijn verrekijkertje mag lenen. Tussen ons en the happy few zit misschien maar een meter of twintig en ik ben benieuwd wat ik te zien krijg als ik onze werelden iets dichter naar elkaar toe breng. Geen probleem, hij leent mij zijn gluurder en ik zet het ding tegen mijn ogen:

Liefdevol kijkt hij haar aan. Zij draagt een beige short en een hagelwit shirt en hij eigenlijk niets meer dan zijn witte krullen en de opzichtige glimmertjes die zijn nek sieren. Hij is net naar de kapper geweest, dat is wel duidelijk. Of hij is in ieder geval onder handen genomen door iemand anders in een beige short, een witte polo en een dienstbaar karakter. Hij ziet er knap uit en hijgt verleidelijk in haar nek. Ze geeft hem een aai over zijn bol en hij kijkt haar vragend aan met zijn donkerbruine ogen. Zij kan hem niets weigeren, ook al zou ze dat soms wel willen, dat zie ik. Ze staat op het bovenste dek van een plezierjacht waar het plezier op dit moment nog niet vanaf straalt, en drukt haar gezicht in zijn wollige vacht. Het meisje fluistert ongetwijfeld een zacht ‘On y va, mon petit pou-pou’ in zijn harige oren, en ze verdwijnt, met het hondje op haar arm, uit zicht.

Op het dek eronder lounget (‘zit’ dekt de lading niet) een vrouw met ongewoon blond haar. Haar overvolle lippen steken af bij een rimpelig nekje dat haar leeftijd verraad. Ze nipt aan een glas waarin zich hoogstwaarschijnlijk geen wijn van een huismerk bevindt, en ze lijkt licht verveeld te kijken naar de reuring op de kade van Saint Tropez. Madame reikt naar een zonnebril van Prada of Gucci, zet hem op haar karakteristieke neus en dempt zo de drukte in haar voortuin.

Ik zie dat de loopplank wordt uitgelegd en het meisje in het beige short stapt met de poedel van boord. In haar kielzog loopt de poedelbewakingsdienst mee, eveneens in beige-witte bedrijfskleding, aangevuld met een zwarte zonnebril, een oortje en een kringelend snoertje langs zijn strakke kaak. Ik richt de verrekijker weer op de vrouw, die nu haar zonnebril afzet en ook een verrekijker pakt. Ze bekijkt de menigte op de kade en ik kijk nog eens goed naar haar mimiek: de verveelde blik is verdwenen, haar mondhoeken gaan omhoog.

Dan lijkt ze haar verrekijker op mij te richten, en om te checken of dat zo is steek ik voorzichtig een duim op. Ze lacht, heft haar glas en ik playback ‘Santé’ terug. Onbetaalbaar. Saint Tropez, on ’s amuse!