Nu Prince is overleden, David Bowie al enige tijd niet meer onder de levenden verkeerd en zelfs Michael Jackson het aardse voor het het eeuwige heeft verruilt, is in één klap duidelijk dat ook voor popidolen het leven eindig is. Voor de liefhebbers, bewonderaars en fans van een idool volgt er na het overlijden een tijd van rouw, het steeds opnieuw beleven van dingen die zijn geweest en het uitspreken van gevoelens. Al deze commotie zorgt ervoor dat de dood van een idool vrijwel niemand zal ontgaan.

‘Blij dat die hype met die kerel weer over is’, verzucht mijn vader. ‘Prins, ik had nog nooit van hem gehoord, maar ben hem nu al zat’.

‘Hij is dood pa’, zeg ik, ‘hij was een pop-idool, een voorbeeld voor velen’.

‘Die vent in dat strakke pakkie?’

‘Ja pa, en voor velen een idool’.

Popidolen zijn van alle tijden en de keuze is vooral leeftijdsgebonden. Mijn vader is van de generatie Mieke Telkamp, Heintje en Willy Alberti. Zelf ben ik opgegroeid met Abba, Boney M, Luv en Phil Collins. Daarnaast koesterde ik een geheime liefde voor Barry Gibb van de BeeGees en zag ik mijzelf in gedachten met wapperende haren naast hem over de boulevard lopen. Zover is het echter nooit gekomen, maar mijn eerste LP van dit drietal heb ik gekoesterd, dat begrijp je wel.

‘Je broer was fan van The shadows. Dat was nog ‘ns muziek’, glundert mijn vader. ‘Mooie jasjes, strakke kapsels, een sigaretje en dat alles gecombineerd met een gitaar’.

Als ik even in mijn geheugen graaf weet ik het weer en het bijpassende deuntje met op de voorgrond een jankende gitaar dringt zich op. Toch jammer dat mijn broer nooit verder is gekomen dan de blokfluitles op de lagere school. Stel je toch eens voor dat hij beroemd was geworden in de muziek en dat ik …

‘Jullie waren nooit zo muzikaal’, bromt mijn vader. ‘Je oma had een traporgel, je nichtje zingt solo in de kerk, je neef speelt prachtig piano en jullie… nou ja, jullie gingen vroeger naar de zwemclub, maar dat doe je nou ook niet meer geloof ik’.

Idolen, ook ik heb een lijstje met muzikanten, schrijvers en columnisten die ik oprecht bewonder. Een concert van mijn idool zal ik zeker bezoeken, net zoals ik niet kan wachten om een nieuw boek van mijn favoriete schrijver te kopen of de krant uit de brievenbus te halen als ik weet dat er een column van ‘mijn columnist’ in staat. Idolen, blijkbaar hebben we ze nodig om ons aan te spiegelen. We willen ze koesteren en proberen te evenaren, en als een idool overlijdt willen we hem of haar herdenken, soms tot vervelens toe.

 


J.oost

'Een beetje van mezelf en een beetje van maggi'

2 reacties

NicoleS · 3 mei 2016 op 13:27

Leuk stuk. Zo heeft ieder zijn idolen. Ik ben nog altijd fan van the Doors. 2 kleine puntjes.. verkeerd moet verkeert zijn , heeft verruilt is heeft verruild..

Mien · 4 mei 2016 op 00:15

Ik ben een veelvraat qua idool. Mijn kamer hangt nog vol met posters. Een levensgeschiedenis an sich. Begonnen met Mieke Telkamp en als laatste is daar Oscar (van de Wolf) uit België bijgekomen. Je wil niet weten hoeveel punaises ik er al aan gespendeerd heb. Leuke column. :yes:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder