#thuishouding

Soms kom ik wel eens vrouwen tegen die ik wil knuffelen: een zoen geven, of gewoon aanraken, of even over de bol aaien, of een beetje plagerig kietelen, of iets aardigs zeggen… Van alles wil ik dan doen, maar het gebeurt zelden.

Verlegenheid schrijf je bij mij in hoofdletters. Als je mijn schroom langs een schaal van nul tot tien legt, dan scoor ik een acht, of zelfs een negen. Een tien zou ik mezelf niet willen geven, want soms durf ik zomaar een vreemde vrouw toe te lachen, dus dat puntje aftrek heb ik wel verdiend.

Laatst ben ik tot een mager zeventje gezakt. Ik heb toen niet alleen lieflijk geglimlacht, maar ook mijn hand op een schouder gelegd. Die heb ik ijlings teruggetrokken, want voor je het weet word je ergens van beticht. Dan krijg je een vertrouwenspersoon op je dak, of erger, een advocaat. Tegenwoordig wordt alles beslecht met advocaten.
Dat wil niet zeggen dat ik een hekel heb aan advocaten. Integendeel, zij kunnen je helpen als je in de penarie zit, maar je moet er niet aan denken dat je een brief krijgt van een duur advocatenkantoor: Geachte heer, op 17 november jongstleden, of daaromtrent, heeft u uw hand gelegd op een plek die als ongewenst dient te worden aangemerkt.
Nee, dat liever niet. Op ongewenste plekken moet je maar beter niet vertoeven.

Vanmorgen nog liep ik een erg behulpzame vrouw tegen het lijf. Zij hielp me met een probleem waar ik al weken mee rondliep. Ik had haar best even willen omhelzen, of op zijn minst dankbaar aanraken.
Het is er niet van gekomen, want toen ik deze ochtend naar mijn werk ging dacht ik bij mezelf: vandaag laat ik mijn handen maar eens thuis.