Toiland

Een beetje fierljepper lukt het in twee, hooguit drie sprongen. Sier doet er, slalommend als een dronken schout-bij-nacht maar met de precisie van Ingemar Stenmark de drijvende boeien rondend, drie kwartier over. De m.s. Sier peddelt heen en weer tussen Holwerd en Nes. De veerboot moet flink laveren om zandbanken te ontwijken en niet te eindigen in een zeemansgraf tussen de talloze wrakken die eerder door de zee zijn opgeslokt. Mijn voormalige Friese collega’s reisden regelmatig af naar Toiland. Gingen die blonde, blozende, door weer en wind verweerde koppen een weekendje bangkokken in zuidoost Azië? Nee, natuurlijk niet: ze togen verder noordwaarts, naar Ameland, om te onthaasten. Zodra Sier leegloopt, waaiert een internationaal gezelschap uit over het eiland. Op het fietspad van gemalen schelpen komen ze je tegemoet, trappend van oost naar west of andersom. Het maakt niet uit: de wind is tegen. Onderweg, zoevend over duinen en door pannen, tussen vuurtoren Bornrif en natuurgebied Het Oerd, passeer je toeristische aandachtsplekken. Voor het eerst bezoek ik zo’n vogelobservatiehut; het voelt toch een beetje als in een peepshow. Een vogelaar komt bijkans klaar bij het zien van een meeuw die, recht boven een glanzend Duits hoofd zwevend, de darmen leegt. Anti-Brext Britten tonen zich overtuigd Europeaan door uiterst rechts te fietsen. En wat te denken van de jonge vrouw die met haar vent aan de hand uit een verboden broedgebied komt zetten, haar broek fatsoeneert en zegt: ‘Zalig poepen hier, Yves! Hoe laat vertrekt de boot naar Brugge?’ Lekker land.

30 september 2017  #BinnenDoorDenker