Het slingerstraatje naar Lattrop, in het hoge noorden van Twente, voert door oeroud coulisselandschap. De moeder van een goede vriendin was overleden. Dan wil je er zijn. Ondanks haar 94 jaren en de vrede die ze ermee heeft, blijft het toch je moeder. Onbekend met plaatselijke gebruiken, neem ik prominent plaats in het middenschip van de H.H. Simon en Judas kerk. Wellicht als gevolg van een opgezet ego, maar eerder gezien de bezetting: daar is ruimte zat terwijl de zijbeuken uitpuilen. De wake is stemmig. Mooie teksten en gelukkig geen vals kwelende dames maar een oudere jongerenkoor begeleid door pianist/dirigent en drummer zorgt voor frisse muzikale rouwondersteuning. Niet te wild natuurlijk: de bedeesde slagwerker gebruikt slechts één trommel van zijn instrumentarium. Ter afsluiting gaat de familie in een rij voor in de kerk staan om condoleances te ontvangen. Zijbeuken eerst! Bij mijn laatste sterktewens, zitten de eersten allang aan de jenever. Gaat er niets boven Lattrop? Jazeker wel: in een punt die venijnig in Duitsland steekt, ligt de buurtschap Breklenkamp. In de havezate aldaar ontvingen we jaren geleden collega’s uit Amsterdam voor een vorkjesdiner. Ze mochten komen, mits ze weer weg zouden gaan. Dat is geen lokaal flegma. Dan hadden we gezegd: de wijzen komen uit het oosten, niet naar. Het moet niet te druk worden hier! Onderweg terug naar de bewoonde wereld kwamen we ze een voor een weer tegen. Slechts twee straten ontsluiten Breklenkamp, desondanks totaal de weg kwijt. Een tomtom was toen nog onderdeel van een drumstel.
11 november 2017 #BinnenDoorDenker
7 reacties
Esther Suzanna · 11 november 2017 op 10:27
Zwarte kousen kerk? Ik werd er een beetje somber van…
Eerlijkheidshalve zijn jouw columns voor mij soms een puzzel, met een uitzondering nagelaten. Ik moet aandachtig lezen, voor ik begrijp wat je schrijft. Dat heeft meer te maken met mijn doelgerichtheid (bij anderen dan, zelf zie ik soms mijn eigen doel nog niet – in het schrijven).
Dat puzzelgevoel is trouwens wel aardig en vooral goed geschreven, maar mijn hoofd moet ernaar staan.
🙂
Esther Suzanna · 11 november 2017 op 10:32
Het is daargelaten. Ik schrijf soms wat eh… onorthodox? (Gewoon vaak fout, maar daar ontstaan af en toe de leukste taalvondsten door… 😉
Robert · 11 november 2017 op 10:39
Dat is #BinnenDoorDenken!
Robert · 11 november 2017 op 10:42
😉
Nummer 22 · 12 november 2017 op 10:58
Robert, ook deze column gaf mij direct beelden van de omgeving, de mensen en de sfeer in het hoge noorden van Twente of het diepe zuiden van Groningen of zuidoosten van Fryslan.
Tsja, daar waar het oer Hollandse leven nog beleefd kan worden zelf bij een dood en afscheidsritueel zie ik de hoeden, lange jassen en het knikje naar de rouwende familieleden zo voor me.
De gedachten hoor ik ( vertaald uit het dialect ” Kijk dat kostuum komt me bekend voor, zie je de rafels van de broek. Zeg nou wat of kijk je weer naar Therese daar in haar zwarte minirok, zwarte kousen en witte hoed? nou..?’ Ja, moeder je hebt gelijk, ik wil wel een kopje thee straks.
De warme belegde broodjes zijn op zondagmorgen echt het lekkerst van de echte Duitse bakker naast een Friedhof in het eerstvolgende dorp.
Horen wij u de kerkklokken?
Mien · 13 november 2017 op 14:31
Wel romantisch zo’n kerk. Veul mooier dan een brandhuis. Een oudere jongerenkoor? Dan moet het wel in het weekend zijn geweest. Zaterdag waarschijnlijk. Niet dat het verhaal daarvan beter wordt. Maar dat terzijde.
Karen.2.0 · 13 november 2017 op 21:00
Met een TomTom kom je nog eens ergens (in Lattrop bijvoorbeeld, nooit van gehoord), de onbekende wegen zijn de spannendste, nietwaar? De wetenschap dat er altijd een weg terug is is een geruststellende gedachte, Robert. 😉