Tour de Frans

Zodra het weer een beetje mee zit, gaan mijn vrouw en ik in de weekenden graag een rondje fietsen. Een rondje van een kilometer of tien tot vijftien. Onderweg leggen we dan altijd ergens aan voor een kopje koffie, je kent dat wel. Een tijdje geleden fietsten we zo door bossen in onze directe omgeving, en namen even een korte pauze, aan een of andere picknicktafel. Twee mannen met mountainbikes kwamen voorbij, en stopten bij ons. De een begon meteen de lekke band van zijn bike te repareren. De ander kwam bij ons aan tafel zitten en we raakten en passant aan de praat. Zijn naam was Frans, en een fanatiek fietser. Hij vertelde uitgelaten over de hoogte- en dieptepunten uit zijn fietscarrière. Zoals die keer dat hij over een vuilnisbak heen flikkerde, tijdens een spannende tour. Pech, maar zo kwam ik op het onderwerp hernia’s, want ik was juist herstellende van een operatie hiervoor. Om het ongemak een beetje dragelijk te houden gebruikte ik pijnstillers: Tramadol en Lyrica. De Lyrica was heftiger in het gebruik en nam ik dan ook alleen maar ’s nachts in. Frans nam het gesprek weer over. “Ik gebruikte ook pijnstillers, voor meerdere hernia’s inmiddels, maar daarvan kreeg ik hallucinaties. Het werd steeds gekker. Ik droomde ’s nachts dat ik bij een zwembad stond en in het water dook. Werd ik wakker onder aan de trap, met een gebroken nek. Was ik zó, straight naar beneden gedoken!” Een bizar verhaal, maar hij kon er inmiddels weer om lachen.

Meteen kwamen er twee andere mountainbikers uit de bossen tevoorschijn, en wilden bij ons komen zitten. ”Gewoon, een tekort aan groeihormonen, die zoon van jou,” hoorde ik de een tegen de ander zeggen. Het was tijd voor ons om weer verder te gaan.