Tour de la Hoer

Vier mannen om een tafel die ongekend uit hun nek lullen over fietsen. Anderhalf uur lang!! (?)
Wij hebben het dan over het praat-programma Tour du Jour van RTL 7 dat zeven avonden per week deze vier mannen onzinnige dingen over fietsen in de Tour de France laten vertellen. En ik zweer het, daar kijken nog bijna 250.000 mensen naar.

Zelf heb ik het een avond geprobeerd. Het lukte mij een kwartier mijn ogen open te houden. Een uitstekende therapie dus tegen slapeloosheid.
In dat kwartier hoorde ik termen over mij heen rollen als, ‘zure benen,’ ‘treintje maken,’ ‘moraal opdoen,’ en volle bak spurten.’ Dat was overigens ook het moment dat ik volle bak in slaap viel.

Mijn buurman Wiebe is wel dol op wielrennen. Hij reed zelfs ooit een keer mee jaren geleden. Illegaal weliswaar, maar toch.
Bij een afdaling reed Wiebe iedereen er vanaf. Lagen er honderdtwintig renners beneden in het ravijn. ‘Asdaling’ noemde Wiebe het later. Nu is er een vangrail.
Wiebe had overigens een hekel aan Mart Smeets. Dan zag hij Smeets staan bij de finish en ging hij erop en erover. Zag je Mart ’s avonds zijn programma fluisterend presenteren.Was een kijkcijfer record toen!
Toen Wiebe als wielrenner een lekke band kreeg,sloeg hij een andere wielrenner van zijn fiets en reed gewoon verder. Nu doet iedereen dat..
Vlak voor de organisatie erachter kwam dat Wiebe helemaal geen wielrenner was en uit de tour werd gegooid stoven alle renners alle kanten op als Wiebe voorbij kwam stoempen. Je moest wel..Die granaten aan zijn zadel toen…Dat beeld bleef je bij .

Aan tafel gaat het nu over de oud-renner Thomas Dekker die een boek schreef waarin hij zijn oud collega’s naaide met kleedkamer verhalen over drugs, drank en neuken. Niet persé in die volgorde.
De man heeft zijn naam mee want, gaat het gerucht, als hij niet, met de infuuspomp vol drugs nog bungelend aan zijn arm, een berg opreed met zijn fiets, ‘dekte’ hij tussendoor elke voorbij slenterende vrouw die hij maar te pakken kon krijgen.
Vanwege die hoedanigheid én vanwege het naaien van zijn collega’s noemen ze hem nu Thomas Naaier, maar dat geheel terzijde.
Dat boek heet trouwens “Mijn gevecht” maar een titel als bijvoorbeeld; Tour de la Hoer had de lading beter “gedekt.”

Het programma, onder leiding van Wilfred Geeneens, sukkelt zijn negentigste minuut in en ik word gillend wakker. Niet alleen omdat ik nodig moet pissen overigens .De tijdrit naar de plee is een record; drie seconden!