Zevenhonderdvijftig miljoen Euro moeten de woningbouwcorporaties elk jaar uit gaan geven om achterstandswijken te verbeteren. “Er moet wat beter gemixt worden met de culturele achtergronden,” wordt er geroepen. “Koopwoningen tussen huurwoningen plaatsen,” is een ander veelgehoord advies. Wat ik mis in al die nieuwsberichten is één essentieel onderdeel: de bewoners van die wijken. Twintig jaar geleden kwam ik weer in de wijk wonen, waar ik ook geboren ben. Destijds was het een goed onderhouden arbeiderswijk. De bewoners waren niet rijk, maar over het algemeen wel tevreden. Er was een slager, een bakker en een groenteboer. Levensmiddelen en kolen werden aan huis gebracht. Maandag wasdag en op vrijdag geen vlees. Het was een klein dorp aan de rand van het centrum.

Door de uitbreiding van onze stad trokken steeds meer mensen naar de nieuwe buitenwijken met de grotere huizen. De leegstand werd gevuld met nieuwe medelanders. Binnen enkele jaren was de dorpse sfeer verdwenen. Onbegrip voor elkaars cultuur zorgde voor botsingen. Toen de komst van twee supermarkten ook nog de middenstand de wijk uit dreef, leek niets het etiket ‘achterstandswijk’ nog in de weg te staan. De politiek deed niets en de woningbouwverenigingen staken zoveel geld in nieuwbouw elders, dat de onderhoudswerkzaamheden aan de oudere huizen er onder leden.

De oude garde in de wijk, die de hele verpaupering met lede ogen had aangezien, kwam eindelijk in actie. Vijf nationaliteiten vormden één wijkraad. Zij zorgden ervoor dat de wijk een eigen stichting kreeg, die allerlei activiteiten organiseerden voor jong en oud. Ze gingen in discussie met de gemeente en kregen subsidies los voor wijkfeesten.

In samenwerking met werkelozen uit de wijk werden, van de opbrengsten van de wijkfeesten, projecten opgezet om de buurt weer op te knappen. Zij kregen tien Euro per dagdeel, mét behoud van uitkering, om bijvoorbeeld huizen te schilderen, die op langere termijn gesloopt zouden worden. Voor de woningbouw reden om elke vorm van onderhoud te stoppen. Voor de wijkraad een reden om zelf aan de slag te gaan.

Op het centrale plein in de wijk is een speluitleen gevestigd voor de kinderen. Zij kunnen munten verdienen door emmers met zwerfvuil te vullen. Voor één volle emmer krijgen zij twee munten. Daarmee kunnen zij skippyballen en skelters huren bij de beheerder, de enige niet-vrijwilliger. Dankzij de kinderen kan een groot deel van de gemeentereiniging onze wijk voorbij rijden.

Al deze zaken maken de buurt weer tot een prettige leefomgeving. Respect is het toverwoord. Tijdens het laatste wijkfeest heb ik mijn ogen uitgekeken. Vrijwilligers in alle soorten en maten maakten er gebroederlijk een topfeest van. Onder het genot van een glaasje Marokkaanse thee met een Vietnamese loempia heb ik me urenlang verbaasd dat zoveel verschillende mensen, zoveel verschillende nationaliteiten zo één kunnen zijn.

Daar zittend vroeg ik me af waarom deze verhalen de media niet halen. De verhalen van opwaartse spiralen. De verhalen van zelfdenkende mensen die zelfbedachte dingen doen, zonder op Den Haag en instanties te gaan zitten wachten.
Ze bestaan echt.

Categorieën: Politiek

Arta

Zijn. bewonderen, verwonderen, notuleren, opwaarderen; Het zijn zomaar wat steekwoorden, die voor mij onlosmakelijk zijn verbonden aan 'Schrijven'. *Overigens schrijf en reageer ik als arta natuurlijk op persoonlijke titel

13 reacties

lagarto · 26 september 2007 op 07:49

Hieperde piep HOERAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH !
….Politiek…Juhepum !

pepe · 26 september 2007 op 08:13

[quote]Op het centrale plein in de wijk is een speluitleen gevestigd voor de kinderen. Zij kunnen munten verdienen door emmers met zwerfvuil te vullen. [/quote]

Prachtig initiatief.

Een leuke en leesbare politieke column.

nighthawk · 26 september 2007 op 08:16

Ik woon ook in zo’n opwaartsespiraalwijk. Heel herkenbaar wat je neerpent.

Niet zwaar om lezen, deftig tempo en niet te lang. Goeie entree die de lezer meteen zet waar hij of zij zit. Soms iets te verhalend naar mijn mening. Mis een tikje een scherp hoekje ergens. Van mij had er een sneertje in gemogen. Nu blijft het wat voorzichtig.

Maar verder drie eenhalf tot vier sterren.

SIMBA · 26 september 2007 op 08:39

Zo kan het dus ook! Dit is goeie politiek, dicht bij de mensen, dit begrijpt iedereen.

WritersBlocq · 26 september 2007 op 09:21

Klasse, zowel de mensen waarover je schrijft als zoals je ze beschrijft!

lisa-marie · 26 september 2007 op 09:32

Hij is helemaal top. 😀

[quote]Daar zittend vroeg ik me af waarom deze verhalen de media niet halen. De verhalen van opwaartse spiralen. De verhalen van zelfdenkende mensen die zelfbedachte dingen doen, zonder op Den Haag en instanties te gaan zitten wachten. [/quote]
Gelukkig bestaan er nog van deze wijken en alleen slechte verhalen die vol met spanning en sensatie zitten halen de media. Liever hoor ik deze verhalen dat geeft de burger weer moed.

liefs 🙂

dj_Eddy · 26 september 2007 op 09:55

Goed geschreven en een duidelijke boodschap!

pally · 26 september 2007 op 10:14

Heel prima geschreven column met een positief- politieke boodschap, Arta! Zonder opsmuk en juist daarom zo geweldig raak. b.v. [quote]dankzij de kinderen kan een groot deel van de gemeentereiniging onze wijk voorbij rijden[/quote]
:wave: :wave:

groet van Pally

p.s. Je hebt wel heel snel naar de juf geluisterd.. 😀

DriekOplopers · 26 september 2007 op 11:03

Gelukkig is het niet alleen maar kommer en kwel. Dat laat jouw column op een schitterende manier zien.

Zie ook het initiatief van een goede vriend van mij: http://www.ikprikmee.nl .

Hulde voor je verhaal, Arta!

Liefs,

Driek Oplopers
flutcolumnist te [d]Amsterdam[/d] Rotterdam

Siebe · 26 september 2007 op 15:44

Wat een leuke column Arta.

Zelfdenkende mensen… Zelfbedachte dingen… Pfffffffft. Wat een verademing dat die mensen er ook nog zijn en dan ook zeer terecht dat jij erover vertelt. Goed nieuws haalt de krant natuurlijk zelden en de subsidieindustrie heeft het vast te druk met andere dingen om het goede voorbeeld af te kijken. Bovendien levert dat niets op toch?

Als mensen zelf niet de bereidheid hebben om te investeren, als niemand het zelf belangrijk genoeg vindt, dan is er geen enkele subsidiekraan die daar tegen opgewassen is. En dat wordt nogal eens vergeten, alsof geld de oplossing is.

Goed verhaal, aanstekelijk verteld, pakkende slotconclusie.

Gr.
S

[i]Offtopic @ Driek: Verhuisd? Dat nog niet eens zozeer maar – niet meer Amsterdam, maar Rotterdam of all places?[/i]

Dees · 26 september 2007 op 19:41

Het klinkt als Utopia. Sympathieke en goed geschreven column Arta. Zonder opsmuk, zonder al teveel gejubel, maar toch, of juist daardoor heel overtuigend. Mooi gedaan!

KawaSutra · 27 september 2007 op 00:51

[quote]Daar zittend vroeg ik me af waarom deze verhalen de media niet halen.[/quote]
Ja hoor, doen ze wel, zie hier! En terecht!

arta · 27 september 2007 op 21:47

@ Lagarto: Jaaaaa, nog 3 rubrieken te gaan, en dan heb ik ze allemaal!
@ Nighthawk: Eigenlijk heb ik bewust geen scherp kantje gekozen. Doordat ik alleen maar wilde vertellen dat het ook anders kan, vond ik dat niet echt nodig!
@ Pally: Hahaha, Dat was razendsnel, he? 😀
@ Driek: Wat een goed initiatief van jouw vriend, zeg!
En…ook offtopic: Veel geluk in jouw nieuwe woonplaats!
@ Siebe:[quote]Als mensen zelf niet de bereidheid hebben om te investeren, als niemand het zelf belangrijk genoeg vindt, dan is er geen enkele subsidiekraan die daar tegen opgewassen is. En dat wordt nogal eens vergeten, alsof geld de oplossing is. [/quote]
In twee zinnen vat jij precies de reden samen, waarom ik deze column schreef!
@ Dees: Het is hier geen Utopia, ook hier gebeurt van alles. Het grote verschil, wat men elkaar in deze wijk heeft aangeleerd, is dat iedereen elkaar gewoon als mens ziet ipv als bijv. Nederlander, Marokkaan of Turk.

Heel erg bedankt allemaal voor de reacties! Politiek, jeetje, ik was net zo zenuwachtig als toen ik mijn eerste stukje instuurde! 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder