Trouwschoenen

De woning die we gekocht hebben, mijn a.s. echtgenoot en ik, willen we binnen zes weken opgeknapt hebben. Daarna zullen we gaan trouwen.
Een alleraardigst huisje is het, twee onder een kap anno 1910. Er achter ligt een lange smalle tuin met een appelboom aan het eind. In de andere helft woont de koster van de katholieke kerk aan de overkant. Hij heeft een gezin met zes kinderen. Als hij in functie is, en dat is meestal, loopt hij rond in een lang zwart gewaad met opstaand boordje en een hele rij knopen. Een mannetje met een krans witgrijs haar en een hoge stem. Niet onaardig, maar naar mijn gevoel een tikkie gluurderig. Volgens mij vindt hij het net iets te leuk, een ‘jong ding’ van twee en twintig als buur te hebben. Buiten dat kostersuniform, zie ik hem geregeld in een zwart pak met hoge hoed lopen. Er is dan eerst een glanzende rouwwagen komen voorrijden, die gedeeltelijk ook voor ons raam staat geparkeerd. Een houten kist en bloemenkransen worden zijn huis binnengedragen. Later hoor ik dat hij bijverdient op deze manier. Zijn kinderen zijn eraan gewend. Toen ze klein waren- vertelt de kostersvrouw mij in een zeldzaam intiem moment- gingen haar kinderen voor het naar bed gaan de opa of oma in de rouwkist even gezellig welterusten wensen in de voorkamer.
Nu is er al een schoonzoon, in het normale doen timmerman, die tussen zijn klussen door met hoge hoed als een van de dragers fungeert.

Afijn, overdag – ik heb alle tijd nu ik niet meer werk – begin ik het huis aan de binnenkant te verven. Dat voelt gek: alleen in een huis dat ook van mij is en waar ik straks in zal gaan wonen. Ik kan het me niet voorstellen. Het is onwezenlijk: alsof ik in mijn eigen toneelstuk zit. Eigenlijk ook een beetje angstig. Nog nooit ben ik met een man dagen en nachten samen geweest. Ik krijg het af en toe benauwd, als ik daar aan denk. Het voelt allemaal erg definitief. Gewoon doorschilderen. De slaapkamerdeur verf ik hemelsblauw. Er komen een paar zakkers op. Ik laat ze expres zitten.

‘s Avonds ga ik terug met de streekbus naar mijn ouderlijk huis, om de trouwjurk te passen, waar mijn moeders naaister druk mee in de weer is. Zelf heb ik hem ontworpen en getekend: heel leuk om te doen.
Trouwschoenen moeten ook uitgezocht worden, natuurlijk. Witte schoenen.
Daar heb ik na die verpleegstersschoenen nou net helemaal tabak van. Ik kies een heel goedkoop paar, voor een dag lijkt mij dat prima. Wat zie je daar tenslotte van onder een lange jurk? Ze zijn erg hard en stug, deze pumps, met te veel valse parelmoerglans. Ik prop er een paar nachten lang krantenpapier in, natgemaakt met spiritus en probeerde ze overdag een poosje uit te lopen. Ik doe ze zelfs met schilderen aan. Het helpt niet, ze blijven knellen en ze ruiken steeds meer naar verf. Ik giet er wat parfum in. Bah, wat een rottige schoenen zijn dat. Als het huwelijk net zo zal gaan knellen, heb ik weinig goeds te verwachten.

Op de trouwdag met twee enorme families zijn de vervelende schoenen totaal vergeten. Vol met mensen is het in de kerk en op de receptie en het trouwdiner vindt plaats aan een lange tafel in een eettentje waar mijn bruidegom en ik in de eerste week na onze ontmoeting samen aten. Wat een originele liedjes worden er gezongen onder leiding van een zwager met gitaar, die veel gestencilde blaadjes met dikke en dunne typeletters uitdeelt.
Later hoor ik dat deze wijsjes al veel vaker dienst hebben gedaan, alleen sommige woorden zijn aangepast.

Tja, als je de tiende uit een familie bent die trouwt, zoals mijn verse echtgenoot, dan wordt men een beetje praktisch…