Typisch 80…

Toen ik nog een kind was, ergerde ik me kapot aan volwassenen met hun geouwehoer over hoe moeilijk zij het wel niet hebben gehad toen ze nog jong waren; zij moesten elke dag 15 kilometer naar school fietsen in de regen en tegen de wind in naar hun te kleine en veel te koude klaslokaal waar ze alleen maar 8-en of hoger haalden ondanks hun fulltime bijbaantje bij de plaatselijke schillenboer voor een duppie per week om er maar voor te zorgen dat de familie niet van de honger omkwam! En mensen hadden nog betrokkenheid en gaven veel om mekaar. Oh, wat was die tijd gezellig… Toen was geluk nog heel gewoon. Vraag het maar aan al die Joodse gezinnetjes die op drie hoog achter, verstopt onder of achter boekenkasten zich zaten te verheugen op een lekkere tulpenbol en als ze geluk hadden een leuk spelletje ‘Razzia’ of ‘Wie zet me op de trein’. Pak me dan als je kan, kutduitser! Lang leve de hongerwinter! Driewerf hoezee…

En ik herinner me dat ik mezelf toen beloofde dat, als ik volwassen was er geen kans bestond dat ik, Tip Meurink, kinderen zulke onzin voor hun neus zou houden over hoe moeilijk ik het vroeger had en over hoe makkelijk zij het tegenwoordig hebben. Ik zou het niet doen, met mijn masturbeerhand op mijn hart, ik zweer het!

Maar wat denk je? Nu dat ik de gezegende leeftijd van 29 heb bereikt, kan ik het toch niet laten om eens goed om me heen te kijken naar de vervelende kutjeugd van tegenwoordig. Met een berg vet in hun stekelige haar, kraagjes omhoog en een Breezer in de hand. Jullie hebben het godverdomme zo makkelijk! Ik bedoel, vergeleken met mijn jeugd leven jullie in een godvergeten paradijs! En ik haat het te
moeten zeggen, maar jullie rotjeugd van tegenwoordig, jullie weten niet half hoe goed jullie het wel niet hebben.

Nou daar gaat-ie: Tip spuwt zijn gal!!! Toen ik nog een kind was, hadden we nog bijv. geen internet. Als we iets wilden weten moesten we naar die pleuris bibliotheek fietsen en moesten we het zelf opzoeken in zo’n kutboek waar de pulken in uitgesmeerd waren en waar je het schaamhaar van een hele straat in ontdekte. En er was toen nog geen e-mail. Wij moesten een brief schrijven. Ja, met pen en papier. En je moest helemaal naar de andere kant van de straat lopen om die brief in die klote brievenbus te stoppen en pas een week later ontving die ander je brief pas! Als je geluk had kreeg je dan drie weken later een antwoord terug. Maar aangezien ik dan meestal niet meer wist wat ik geschreven had, had ik daar dus geen ene malle rotmoer aan. En toen waren er nog geen MP3’s of Napsters en Kazaa’s. Als je muziek wilde jatten moest je naar de klote platenwinkel en moest je het zelf jatten. Of je zat bij de radio te wachten met je cassettebandje om een nummer op te nemen wat toch nooit lukte omdat die kut DJ (“Hé, Hallooooo, ongelofelijk goeie plaat van de formaaaaaatie….”) altijd door praatte bij het begin van een nummer en het zo helemaal vernachelde.

En wij konden niet zomaar porno downloaden? Je moest je oudere broer of zo’n vuile zwerver omkopen om bij de krantenzaak of benzinepomp een Penthouse of Playboy te kopen. Het was deze optie of jezelf afrukken bij de lingerie bladzijden uit de Wehkamp Catalogus. Dat waren de opties waaruit je kon kiezen, jij treurig, verwend pleuris R&B neukertje.

En wij hadden dus geen leuke dingetjes zoals ‘wisselgesprek’! Als je aan de telefoon was en iemand anders wilde je bellen (dat gebeurde toen nog door je vinger in een schijf te stoppen en daarmee rondjes te draaien…) kreeg je een ‘in gesprek’ toon. Dan hoorde je dus “tuut-tuut-tuut”, een geluid wat jullie niet kennen, ondankbaar stuk vreten! En wij hadden ook geen nummerherkenning! Als de telefoon ging, had je ‘m maar gewoon op te nemen. Je had geen idee wie er belde, het kon je leraar zijn, je moeder, een verkoper, een oud Hollands hijgertje?Je wist het niet! Jahaa meneertje, je moest de telefoon met het zweet in je bilnaad gewoon opnemen en je kans wagen! Spannender dan Russisch Roulette. M’n lul d’eraf als het niet waar is, godverdomme.

En wij hadden geen stoere Sony Playstation met high-resolution 3-D graphics! Wij hadden een Atari 2600!! En Pong. Met spelletjes zoals ‘Space Invaders’ en ‘Asteroids’ en ‘Pacman’ en de beeldkwaliteit was gewoon ronduit klote! Je mannetje was gewoon een klein kut vierkantje, een blokje in zwart- wit! Door aan een knop te draaien op iets wat toen moest doorgaan voor wat later bekend zou worden onder de naam ‘joystick’ kon je het laten bewegen…. Je moest je fantasie gebruiken om er iets beters van te maken! En er waren geen uitgebreide levels en mooie uitgewerkte achtergronden? Wij hadden één achtergrond, in zwart-wit voor altijd! En je kon nooit winnen, want het spelletje werd steeds moeilijker en het ging gewoon
sneller in de volgende levels totdat je uiteindelijk toch doodging!!

En als je naar de bioscoop ging om naar Beverly Hills Cop II of Bud Spencer & Terrence Hill (‘Twee vuisten in de anus van één spaghetti vreter’) stonden alle stoelen gewoon nog op dezelfde hoogte! Als er zo’n grote klootzak met een afro kapsel en een Ad Visser montuur voor je ging zitten was je genaaid en zag je geen flikker! En tuurlijk hadden we televisie, maar toen hadden we maar 5 zenders: Nederland 1 en 2, België 1 en 2 en een Duitse zender waar je toch nooit naar keek. Behalve op zaterdag avond als er een slecht gemonteerde Duitse seksfilm te zien was van twee decennia eerder. Waarin de mannen nog bakkebaarden van 7 cm. dik droegen en de vrouwen een bos schaamhaar hadden hangen waar Staatsbosbeheer trots op zou zijn. En als je wilde weten wat er op tv was, moest je een klein boekje gebruiken dat tv-gids en soms zelfs Micro-gids heette of je moest in de krant kijken! En er was toen geen Cartoon Network enzo. Als we tekenfilms wilden zien, kon dat alleen maar op zaterdagochtend! Op Sky Channel met die blonde TROS-kut van een Linda de Mol. Hoor je godverdomme wat ik zeg? Wij moesten een hele week wachten voordat we weer tekenfilms konden zien, achterbaks SP- minded kutjong!

Dat bedoel ik dus? Jullie reetwatchers hebben het gewoon te makkelijk. Jullie zijn verwend, de cholera, ik zweer het! Jullie zouden het nog geen 5 minuten volhouden in de jaren ’80!

Wat een heerlijke tijd was dat….