Uit het dagboek van Michaël

Spelling en grammatica. Al even hopeloos bij mij als mijn gewicht onder controle houden. Ik blijf op achtenzeventig kilo hangen, zes kilo boven mijn gewicht. En mijn schrijffouten zie ik nog niet als ik er met een vergrootglas naar kijk. Nochtans deed ik het aardig goed op school in de lessen Nederlands. Misschien dat de standaard daar wat lager lag, en ik moet toegeven dat ik de lessen grammatica met een half oor volgde. lijdende voorwerpen waren meestal ik, aanhorend hoe belangrijk het was om een zin in te delen in aparte delen en ze te benoemen. Wij hadden ook nog de regel van het “kofschip”, dat moest zwakke werkwoorden van sterke onderscheiden. Helaas ben ik vergeten welke nu wel tot de zwakke of de sterke behoren. Ik las verschillende columns, daar ten rade bij gaan leek me zinvol. Het was al te geen denderende ochtend. De hond had zijn kleine en grote boodschap in de keuken gedaan. Ik was niet in de stemming. Ook niet om dat lijvig dagschema van de psychologe te volgen. Diegene die trouwens beweert dat de eerste sigaret in de morgen de beste is heeft mij nog niet hoestend en kokhalzend bezig gezien. Elke morgen neem ik me voor dat dit de laatste dag zou zijn dat ik zo mijn bedstee verlaat.

Maar goeie voornemens zijn als een subtiel parfum, etherisch en ongrijpbaar. Misschien nu dat mijn ouders de sigaret bannen (pa heeft niet veel keus, hij kreeg al twee stents, die gaat er dus mee kappen als hij terug aan het werk gaat) ik ook een kans maak.

‘Jij gaat de hond bij jou in de keuken nemen als de verpleegsters mijn wonde komen verzorgen.’ dicteerde pa me.

Als je dat al tientallen keren hebt gedaan is het nieuwe er zo’n beetje af. En elke keer ving ik de rebelse viervoeter en nam plaats in de keuken. Met een verslavend videospel die me al flink wat geld had gekost. Een viersterren strijder vangen is als spelen met de loterij.

Ben ik niet te oud voor zo’n spelletjes? Blijkbaar niet. Ik blijf jong van hart.

Ik ging om schildersmateriaal bij mijn goede vriend Gilles, een verdienstelijk kunstenaar die een winkel in schildergerei uitbaat. Alleen al de fiets uit het tuinhuis halen was in die woestenij van een tuin een ware uitdaging. Voor je het weet lig je de vijver in. Volgens mij woont in dat oerwoud al een Indianenstam die nog nooit geen contact met de mensheid heeft gehad.

Weer mijn geluk, hij had geen tekenpen specifiek voor het in inkten van strips binnen. En je zal het altijd zien, de koopverslaafde in mij liet zich verleiden om na een rondleiding in zijn winkel hem iets anders laten aan te smeren. Stiften, sommige in speciale kleuren zoals neon of mettalic.

Het avondmaal verliep weer in mineur.

Pa nam een beet van zijn biefstuk.

‘Die is rot,’ bromde hij.

‘Smijt hem dan weg,’ zei ma kribbig.

‘Je moet je vlees bij de slager kopen en niet de supermarkt. En je aardappelen zet je vroeger op, ik zou graag eens om zes uur eten, je had vrijaf en dus de gelegenheid,’ ging hij verder.

‘Ik heb vier ladingen kleren gewassen en ze in de droogkast gestoken,’ zei ma verongelijkt.

‘Was kan ik niet eten. En je moet minder de winkels afdweilen.’

Ik had de neiging om te zeggen dat hij moest stoppen met dat geouwehoer. Ik had al gedaan met eten toen hij nog bezig was zijn derde woord in zijn hoofd te laten gisten.

Ja, het avondeten hier is echt iets bijzonders. Hoe die twee al die jaren bij elkaar gebleven zijn het lijkt me een klein mirakel.

‘Kook dan in het vervolg zelf,’ bitste ma.

‘Niet met die rommel die je uit de diepvries haalt.’

‘Ik zou je graag bezig zien, elke dag naar de supermarkt gaan om verse ingrediënten.’

‘Ja, en ik zou de smoes niet gebruiken dat ik te moe ben van het wandelen om te koken.

Ik werkte mijn frustratie af op de crossstep en mijn halters. Dat en een zwaar dieet werden beloond met een sprong van achtenzeventig kilo naar vijvenzeventig en een half.

Ik viel in mijn  bed in slaap. Mijn favoriete plek om even uit dit tranendal te ontsnappen en de batterijen op te laden.