Van open schoenen tot schuldgevoel

Soms dan heb je wel eens een ingeving. Zo een waarvan je zeker weet dat ie uit gaat komen. Zo kan ik er vergif op innemen dat als ik open schoenen draag met blote voeten als ik uitga dat er geheid iemand op mijn voet zal staan. Het is me namelijk al eens overkomen dat iemand me blij op mijn open teentjes sprong met bergboots (al half beschonken dus dat al niet eens voelde) om me klef te begroeten en niet wetend dat hij zelf daarvoor in gebroken glas heeft gestaan. Best pijnlijk. Het was mijn eerste en laatste keer op de EHBO tijdens een feest. Maar voldoende om er trauma’s aan over te houden en iedere keer denk ik weer aan die bewuste keer dat ik zo blij begroet werd als ik weer besluit open schoenen aan te doen naar een feest.

Ach het is ook wel eens goed gegaan hoor. Dan bracht ik de hele avond door met systematisch en weloverwogen mijn voeten neer te zetten zodat niemand zijn lompe schuiten erbovenop kon plantten of venijnige stiletto-hakjes er smoothly doorheen kon boren, (ruim van te voren al bekenden proberen te spotten in de menigte die mij eventueel spontaan op zouden kunnen merken natuurlijk). Ik berekende zelfs al de denkbeeldige plekken waar voeten zouden kunnen neerkomen van mensen die mochten komen te vallen of struikelen – zette daar denkbeeldige kruisjes – en zorgde dat mijn voeten NOOIT op die kruisjes stonden. Ik was er de hele avond mee zoet. Het was ook veel te druk dus ik had er een avondvullend programma mee. Ik zie mezelf nog wel eens met een doosje krijtjes in de weer gaan. Heb ik alles in mijn tasje: lippenstift, geld, krijtjes. Ja! we kunnen.

Uiteindelijk was het allemaal goed gegaan. Ik kon het bijna niet geloven. De hele avond was voorbijgegaan. Mijn vrienden hebben niets aan me gehad, ik liep maar als een zenuwachtig konijntje gekke sprongetjes te maken de hele avond en stond nu dan eindelijk relaxt bij de garderobe op mijn jas te wachten om naar huis te gaan met een quasi stonede uitstraling van ‘hee tjek mij dan, dat flik ik gewoon even weeet je’, maar stiekem doodmoe van de geestelijke inspanning die ik de hele avond heb moeten leveren.

Het is dan gewoon vervelend als je denkt dat je alles heb overleefd in de drukte en de hele avond super-alert bent geweest en je eigenlijk wel een soort van pluimpje hebt verdiend, dat dan nèt iemand het belangrijk vind om een rolstoel (compleet met invalide) ALSNOG over mijn teen te duwen – zomaar uit het niets. Je kan je voorstellen wat de omvang was van de verontwaardigde decibellen die ik kwaad in de rolstoeljongen’s gezicht smeet. De DJ stopte nog net niet met draaien om vanuit de nabijgelegen zaal te vragen wat er was om vervolgens alle mensen in de zaal nadrukkelijk te verzoeken om vooral kalm te blijven en niet in paniek te raken omdat er waarschijnlijk niets aan de hand was.

Gelukkig kon ik me bijtijds corrigeren toen mijn boze gezicht tegen het nog bozere gezicht van het duwende meisje achter de rolstoeljongen botste. Ze keek me aan met zo een blik van: waar máák je je druk om wijf. Je hebt al je benen toch nog, je kan toch nog lopen? Beschaamd besefte ik me dat ze gelijk had en toen ze sarcastisch vroeg: Gaat het? !!! antwoordde ik dapper: “ja hoor, maakt niet uit”.