Sinds kort heb ik een verrekijker. Als een kind zo blij ben ik ermee. Waarom? Omdat ik nu kan zien in de verte. Wat ver is wordt aan mij onthuld. Mijn verrekijker reikt zover dat het zelfs de tijd inhaalt. Zowel terug als vooruit. Kan dat? Ja, dat kan. Zo komt via mijn kijker binnen, datgene dat ik gisteren gezien heb. En ik moet zeggen dat komt binnen. Sommige dingen wil ik helemaal niet zien maar ach, zien en gezien worden, daar draait het in de westerse wereld om, toch? Haast onvermijdelijk helaas. In het rijke wilde westen, wel te verstaan. Brizl djeu. Griss mich nich.

Maar vooruit kijken dat blijft toch wel het leukste. Ik kan met mijn nieuwe kijker zover vooruit kijken dat ik zelfs de toekomst kan voorspellen. Zo zie ik dat de komeetverkenner Philae op dit moment nieuwe ontdekkingen verricht. Een zon is namelijk verschenen. Ik heb het met mijn eigen ogen gezien. Zojuist. Ja, ja, zo ver kijkt mijn kijker. Philae ‘unplugged’. Ik zie hoe hij op verkenning gaat. Uit zijn hol kruipt. Uit de schaduw zogezegd. En ik voorspel u nu, en dat is makkelijk met vooruitziende blik, de informatie moet immers nog naar de aarde verzonden worden, dat er duurzame energie gevonden wordt. Energie die transatmosferisch, zonder telepathie maar met voldoende ethos, linea recta in de toekomst richting het wilde rijke westen kan worden gezonden. Via ‘hosanna’ Rosetta. Die legt alles vast en stuurt het door. Zeker weten. Omarmd en opgeslurpt zal die nieuwe energie dan worden. Ja, ja, binnenkort kunnen we volop 67P tanken. Tegen 1 euro 50 de liter. Ik voorspel het u. Het is een kwestie van heel even wachten totdat het moeder aarde bereikt. Maar ik heb het al gezien. Super.

Maar … maar … wacht … wacht … zie ik dat nu goed? Mozes kriebel. Houdt mijn televerrekijker mij caleidoscopisch voor de gek? Er stapt een mannetje uit de Philae? Hoe is dat nu mogelijk? Zo ver van de wereld. Hoe is die al die tijd aan eten gekomen? En aan water? Tien jaar lang? Hoe heeft hij overleefd? Met pizza? Hij heeft rood haar en een scheef gezicht. Nee, nee, geen scheef gezicht. Een scheve mond. En … en … en … het is ongelofelijk … hij zingt. Heelal. Het geluid dat zal zo direct wel binnenkomen. Ho, ho, ik heb dan wel een televerrekijker. Het geluid dat loopt toch altijd wat achter bij het licht. Ik zie hem wel maar hoor hem niet. Ah … daar komt het al binnen. “Bloemkolen, bloemkolen, hele grote bloemkolen …!” Het is niet waar. Maar dat is … hoe heet ie nu ook alweer …?” Gisteren (dinsdag 18 november 2014) nog een prijs gewonnen. Ik heb het gezien. Door mijn televerrekijker op mijn televisie. De televisieverrekijkerring. Die won ie. Nu weet ik het weer. Voor het maken van 50 jaar lachwekkende hors d’oeuvres. Ja, ja, voor het maken van theater van de buiten categorie. Het theater van de lach. Onzichtbare André. Ja, ja, zo heette die. Nu weet ik het weer. Unne goeie kloot. Amai.

Categorieën: Actualiteiten

Harrie

Tijdreiziger

3 reacties

evil-ine · 22 november 2014 op 12:54

Een leuk concept met een uitwerking die ik wel kan volgen maar weer erg vreemd is, handtekening ‘Harry’ lees ik weer. Waar haal je de fantasie vandaan…? Bij mij rijst de vraag: wat is je boodschap?

Mien · 24 november 2014 op 08:00

Ha, ha, Harrie … wetenschap en humor verbonden.
Hoe is het mogelijk! Je hebt je toch niet verkeken? :yes:

Harrie · 25 november 2014 op 00:16

Bedankt voor de reacties. Voor boodschappen moet je bij de supermarkt zijn. 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder