Verboden 1

De regen tikt hard tegen het slaapkamerraam. Buiten slaat het water luid tegen de putten. Mijn zusje Jamina en ik slapen in een stapelbed. Zij slaapt niet. De laatste tijd is ze erg stil. Normaal gesproken lacht Jamina altijd.
‘Louisa, ik ben bang,’ zegt ze opeens met een dun stemmetje. In het donker herken ik de angst in haar stem beter.
‘Hij komt binnenkort naar Nederland.’
Hij is Nordin El Khattabi, haar twintig jaar oudere echtgenoot. Vorig jaar zijn ze volgens Berbers gebruik in het huwelijk getreden. Er werd een schaap geslacht, de vrouwen zongen Izran, en de gasten nuttigden de geserveerde rkab souka en rmaaq. Jamina droeg een witte Djellaba en werd aan het einde van de avond naar haar bruidegom gebracht. Ze heeft nooit over deze nacht gesproken. Zelfs niet met mij.

‘Ik ben verliefd,’ fluistert ze heel zacht, maar ik hoor het. Elke beweging van mijn zus kan ik lezen, wij zijn zo verbonden dat haar emoties net zo eigen zijn als de mijne. Toen wij naar Nederland verhuisden, hadden wij alleen elkaar. We spraken de vreemde knauwende taal niet en kenden de gebruiken evenmin. Jonge vrouwen op fietsen droegen mini. De buiken en benen bloot. Zoiets was ondenkbaar in Ketama, de plaats waar wij vandaan kwamen. Mama vond het een schande dat de vrouwen zoveel huid toonden.

We gingen naar school en leerden de taal. Jamina vond een vriendin. Een Nederlands meisje, genaamd Isabelle. Zij was aardig en had grote bruine sprekende ogen. Mysterieuze ogen die door je heen keken. Isabelle was een ziener. Maar het zien maakte haar niet erg gelukkig, vertelde ze. Toch wilde Jamina dat ze haar de toekomst zou voorspellen. Mijn zusje kan heel overtuigend zijn en kreeg haar zin. Isabelle voorspelde haar een huwelijk tegen haar zin en de dood van een geliefde in Marokko. Oma stierf een week later. Jamina moest trouwen.

Ik laat mezelf naar beneden zakken en glijd naast Jamina in bed, zoals vroeger toen we eenzaam waren en steun zochten bij elkaar in de donkere kille nacht.
‘Ben je verliefd? Maar op wie dan? Op Nordin?’ fluister ik hoopvol in haar oor, maar ik weet wel beter. Haar huid gloeit, ik voel een koortsachtige hitte van haar afstralen.
‘Op een Nederlander, hij gaat scheiden.’
Ik houd mijn adem in. Een islamitische getrouwde vrouw, met een nog niet gescheiden ongelovige. Dat is een zonde. Jamina trilt.
‘Weet je nog?’ zegt ze in mijn oor.
Ik weet het nog. Maar ik had het verdrongen. Isabelle voorspelde het twee jaar geleden al. Jamina zou een Nederlandse man leren kennen en met hem weglopen. Is dit de man die zij destijds zag?