Vrijdagnacht, kwart over drie. Mijn oren suizen en mijn hoofd zit vol gruis. Ik denk terug aan de avond, de bar, de gesprekken, maar alles lijkt in een ver verleden plaats te hebben gevonden. Een deel van dat verleden heb ik meegenomen naar mijn kamer; het is warm, tastbaar en het ruikt nog deels naar het schrale bier en de rook waarvan we veel te veel binnen hebben gekregen. Hij snurkt, kronkelt, en zijn lichaam gloeit na van de vele uren die we dansend hebben doorgebracht. Stiekem raak ik hem aan, mijn slapende duivelstong, zich verborgen houdende in het lichaam van een lange, ietwat buikige en licht gespierde middendertiger. Met mijn lippen glijd ik over zijn schouder, proef zijn zweet, ruik zijn aroma en even bedenk ik me dat ik misschien iets doe wat verboden is; iets waarvan hij zich zo ver mogelijk zou willen distancieren. Ik ken noch zijn verleden, noch zijn heden. Zelfs zijn meest oppervlakkige gevoelens en gedachten zijn verborgen voor mij. Waarschijnlijk is het net datgene dat me eindeloos prikkelt en me een bijna onweerstaanbare drang geeft om tenminste zijn lijf tot iets vertrouwds te maken.

Lijdzaam ondergaat hij mijn avances. Soms reageert hij door een zacht grommend geluid te maken of plotseling met zijn hand over zijn hoofd te krabben. Omzichtig glijdt mijn hand naar zijn slip die ik zonder veel moeite voor een deel omlaag weet te krijgen. Ik streel zijn penis die zich langzaam aanspant in de palm van mijn hand. Hij geniet. Zonder het te weten geniet hij en ik kan een glimlach niet onderdrukken. Ik kruip verder onder de deken en leg mijn hoofd op zijn buik. Ik voel zijn ademhaling; traag en ontspannen. Het zorgt ervoor dat ook ik me rustiger begin te voelen en me net tot datgene durf te zetten waar ik bij hem in iedere andere situatie nooit aan toe zou geven.

“Ik dans graag, ook met mannen, maar ik zou geen seks met ze kunnen hebben,” vertrouwde hij me nog toe die nacht. Ik lachte, en ik kon mezelf er niet van weerhouden te vermelden dat hij niet wist wat hij mistte. Een aloud cliché, beschamend bijna, maar aan dubbelzinnigheden doe ik niet; het was voor hem duidelijk dat ik hem wilde en als hij daar andersom anders over dacht dan waren er vrouwen genoeg geweest waar hij zijn soepele heupbewegingen aan had kunnen vertonen. We dronken, dansten, wisselden zo nu en dan wat triviale woorden uit en dat was het. Aan het einde van de avond leek het bijna logica voor hem te zijn om met mij mee te gaan. Hij had geen zin meer om een taxi te regelen en dat hij met mij, een zemmel, een tweepersoonsbed moest delen leek slechts bagatel.

Zout vocht maakt zich meester van mijn smaakpapillen. Kenbaar doe ik iets goed. Met mijn ene hand streel ik de binnenkant van zijn dijbeen, terwijl ik met mijn andere hand steeds snellere bewegingen maak. Hij kreunt en gelijk met mijn bewegingen lijkt ook zijn ademhaling sneller te worden. Slaapt hij of is hij echt te dronken om ook nog maar iets van weerstand te bieden? Tegelijk met die gedachte besef ik dat het me niet meer uitmaakt. Ik zit in een roes, leef een droom die tot nu toe altijd taboe is geweest en ik wil er geen seconde van missen. Opnieuw kreunt hij; harder nu, en terwijl hij schokkend klaarkomt weet ik nog net mijn gezicht van zijn Golf van bengeile te ontwijken.

Ik ken hem niet. Ik voel ook geen behoefte hem te leren kennen, maar zijn sperma, zijn DNA, zijn verleden; het kleeft aan mijn handen en zorgt ervoor dat ik me even verbonden met hem voel. Verward opent hij zijn ogen en staart me vragend aan. “Ik heb je aangerand” zeg ik. “Ik heb je aangerand en het doet me niets. Ik voel geen liefde, geen wroeging; ik voel alleen maar jou, je lijf, je zaad, dat is alles.”

Even denk ik dat hij me misschien iets aan wil doen; zijn gekrenkte trots recht wil zetten, maar in plaats daarvan lacht hij. Hij lacht tot zijn schouders ervan schokken. “Wat dacht je nou? Dacht je nou echt dat ik je niet doorhad, dat ik zo bleu was dat ik je intenties niet begreep en dat ik hier niet vol bewustzijn heerlijk heb liggen genieten?”

Verbaasd kijk ik hem aan en dan begin ook ik te lachen.
Liefdeloosheid had nog nooit zo intiem aangevoeld.


23 reacties

Dees · 26 oktober 2007 op 09:06

Prachtig geschreven, je seksuele machtstrijd, een dosis schuld aan beide kanten. Hij vanwege de seks met een man, hij laat ook maar alles gebeuren, hoeft hij niet toe te geven dat hij mss ook wel…

Jij, omdat je misbruik denkt te maken van de situatie.

En de bevrijding op het einde, als alles in evenwicht bleek. Prachtig.

Golf van bengeile zou ik elders grappig hebben gevonden, hier vond ik het niet thuis horen. Kniesoor die daar op let, I know….

Ps. wtf is een zemmel? Ja, jij was het dus, maar wat betekent het :eh:

arta · 26 oktober 2007 op 11:52

Erg mooie anti-liefde column!
[quote] “Wat dacht je nou? Dacht je nou echt dat ik je niet doorhad, dat ik zo bleu was dat ik je intenties niet begreep en dat ik hier niet vol bewustzijn heerlijk heb liggen genieten?”[/quote]
😆 Geweldig!

@ Dees en Beryl: Zemmel is homo

Anne · 26 oktober 2007 op 11:53

Troy, prachtig. Direct zonder ergens plat te worden, betekenis van de vreemde, ongrijpbare kronkels van intimiteit erg scherp verwoord.
Anne.

Beryl · 26 oktober 2007 op 12:14

Gewoon wow! :wave:

PS: Heb ook geen idee wat zemmel betekent…

SIMBA · 26 oktober 2007 op 13:43

Zo! Troy je schrijft als een trein de laatste tijd!

axelle · 26 oktober 2007 op 20:43

valmir po flej pak e doshta e sha nje…

pally · 26 oktober 2007 op 22:28

Mooi, vrijmoedig, maar toch fijntjes geschreven , Troy!

groet van Pally

Anne · 26 oktober 2007 op 23:22

Axelle, mag ik weten welke taal dit is? Sommige woorden komen bekend voor: nje (zij? haar?), pak (toch?) doshta (werkelijk, of genoeg?)
zo nieuwsgierig….

KawaSutra · 27 oktober 2007 op 02:26

Een column om op het juiste tijdstip op te reageren.
Ik vraag me eigenlijk af of het nu lastig zou moeten zijn voor mij, als hetero, om hierop te reageren. Beetje wel dus eigenlijk. Maar ik vind het knap geschreven.

Wel af en toe je woordenboek raadplegen Troy:
distancieren = distantiëren

vanlidt · 1 november 2007 op 08:50

@anne: volgens mij is het Albanees…

@ Troy: zeer herkenbaar; enne… je bedoelt natuurlijk dat hij niet wist wat hij miste, want nou betekent het iets anders. 😀

Mooi stuk.

Dees · 1 november 2007 op 09:44

Ja! Mooie cvdm. Gefeliciteerd Troy!

SIMBA · 1 november 2007 op 09:51

Een welverdiende CvdM!! Proficiat!

pally · 1 november 2007 op 14:39

Zeer terecht CVDM, proficiat, Roy!

Pally

lisa-marie · 1 november 2007 op 21:47

De column was even aan mijn aandacht ontsnapt. Ik vind het knap geschreven . Mooi en ook intiem neergezet zonder dat het te wordt.
En gefeliciteerd met de cdvm!

Troy · 2 november 2007 op 00:14

Wat leuk, ik zie nu pas dat ik column van de maand ben geworden. Totaal onverwacht, wat een verrassing *en een goed begin van deze nieuwe mooie novembermaand. Iedereen bedankt voor jullie reacties en ook de redactie!

Troy

arta · 2 november 2007 op 16:39

Gefeliciteerd, Troy!
Helemaal eens met de keuze van de redactie!
🙂

bert · 2 november 2007 op 22:29

Troy als column van de maand en dat juist met toch weer een heel andere Troy column dan we van je gewend zijn.
Soms moet je je nek uitsteken om iets te bereiken.
Een welverdiende waardering voor je mooie schrijfsels. 🙂 🙂 🙂

Mup · 7 november 2007 op 15:05

Sluit me aan bij mijn voorgangers, op een na,geen idee namelijk waar die het over heeft,
naar waarde genoten Troy,

Groet Mup.

Troy · 7 november 2007 op 23:45

Ook Arta, Bert en Mup bedankt! 🙂

champagne · 13 november 2007 op 22:32

Mooie invalshoek en goed geschreven, intiem, maar nergens plat. Ik werd al lezende helemaal meegevoerd in je verhaal. Chapeau!

FatTree · 14 november 2007 op 21:51

Gefeliciteerd met je geheel terechte CVDM Troy! Het verbaasde mij dat ik geen reactie achter gelaten had, ik had hem immers wel al gelezen.

Wellicht kon ik geen woorden vinden, op zich al een hele prestatie als je mensen in mijn omgeving moet geloven 😆

WritersBlocq · 24 november 2007 op 10:08

Soms heb ik erg lang nodig om je te lezen. Nu kon dat ook lekker makkelijk, omdat je zeer terecht hier bovenaan staat.

Feli Troy, geniet ervan (en blijf dat doen, van álles!)

arta · 1 april 2016 op 11:45

Geweldig geschreven!
(Ook na 9 jaar nog)

Geef een reactie

Avatar plaatshouder