Lazaros riep: “Veel mensen fucken veel te weinig!”

“Ik ben hier weg,” zei ik. “Er is hier een zatterik teveel. Ik ga naar Ayu.”

“Niet nodig,” zei Dominique, “Kijk, ze stapt net binnen. Ze heeft je geur opgepikt en je spoor gevolgd.”

Negen maanden tevoren had Ayu een klein cafeetje in dezelfde straat geopend. Dominique had mij verteld dat de oude cafébaas steendood in elkaar was gezakt in zijn bar en dat drie dagen later Ayu in de zaak stond als nieuwe uitbaatster. Zij had er een meedrinkbar van gemaakt.

Zij was een uitzuipster die enkel met een klant neukte als die er netjes en hygiënisch uitzag. Een minstens even belangrijke voorwaarde was dat hij over een zekere periode regelmatig fikse bedragen in haar kroegje moest hebben besteed. Slechts na veel offergaven was godin Ayu bereid om welwillend te zijn.

Niemand wist hoe zij in de Antwerpse rosse buurt verzeild was geraakt. Ze was er plots opgedoken, alsof zij uit de lucht gevallen was. Nooit sprak zij over haar verleden. Alles wat zij ooit losgelaten had was dat zij afkomstig was uit het Indonesisch eiland Bali.

Zij zag er rond de 35 jaar uit. Zij was slank met kleine, stevige, schattige borstjes, en altijd zwaar opgemaakt om de ravages te verbergen die het ongenadige nachtleven aanrichten bij een vrouw. Door haar lange zwarte haren die tot op haar kontje hingen staken haar grote oren triomfantelijk en uitdagend naar buiten.

Haar flaporen stonden trots vooruit zoals de tepels van een vrouw in een natte T-shirt. Het leek of zij pochte met haar oren, zoals een andere vrouw fier haar mooie borsten vooruitsteekt.

Zij was duidelijk tevreden met haar lichaam en dat gevoel straalde zij uit. Zij zei dikwijls dat haar uitstaande oren laten corrigeren door een plastisch chirurg  hetzelfde zou zijn als de Venus van Milo met een beitel en een hamer bewerken of de Mona Lisa overschilderen met een portret van Paris Hilton.

Oren zijn erogene zones, bij de ene mens al meer dan bij de andere. Ayu was enorm gevoelig aan haar oren. Bij ondervinding wist ik dat even zachtjes aan haar flaporen trekken al genoeg was om haar seksueel op te winden.

Ayu omhelsde mij. Ik duwde met een wijsvinger tegen de achterkant van haar linkeroor en vouwde het naar voren. Dan drukte ik snel een kusje op de achterzijde van haar oorschelp. Zij rilde even en duwde haar kutje tegen mijn penis.

“Merinding!”* zei ze grijnzend in het Indonesisch. (“ik krijg kippenvel”)

Niemand keek op. Ze waren onze manier van begroeten al lang gewoon.

“Kom je mijn beste klant stelen?” plaagde Dominique

“Niet ouwehoeren,” zei Ayu. “Voor mij een whisky-cola en voor Johan een bier en een jenever.” Ze sprak verbazend goed Nederlands, maar wanneer ik met haar alleen was sprak ik altijd Indonesisch met haar.

Marina zette de bestelling op mijn rekening. Dat was al lang zo afgesproken. Ayu wist dat natuurlijk.

Om halfdrie in de morgen drukte Ayu zich meer en meer tegen mij aan terwijl ik met mijn arm over haar schouder de achterkant van haar rechteroor streelde zonder nochtans haar aan te kijken, want ik keek naar Serge die mij in een moment van cocaïne-en-bieropenhartigheid vertelde waarom hij een uitkering kreeg van een verzekeringsmaatschappij.

“Het was geen arbeidsongeval,” zei hij. “Ik heb hun gewoon gechanteerd. Ik was toen een verzekeringsagent, en ik vond al lang dat er iets niet klopte bij die grote firma. Het ging over veel geld. Dat was in Amsterdam. Toen ik dreigde met openbaarmaking in een krant hebben ze mij een uitkering gegeven op voorwaarde dat ik nooit meer zou werken als verzekeringsagent. Ze hebben die maandelijkse uitkering in hun boekhouding gecamoufleerd als voortkomend uit een arbeidsongeval. Ik vond het dan beter om terug naar België te verhuizen, ver genoeg van Amsterdam.”

Ik probeerde niet sceptisch te kijken. Het was waarschijnlijk een caféverhaal. Ik kon mij voorstellen dat het ook kon gebeurd zijn dat Serge geïnde premies niet had afgerekend met de firma, of op een andere manier aan behoorlijk wat geld was geraakt ten nadele van die firma, maar ik zei niets. Serge had zeer waarschijnlijk een strafblad, maar blijkbaar had hij het geld goed verborgen. En bovendien kon hij nu goed leven van het geld van wijlen zijn oud tantetje.

“Ayo mari kita pergi ,” fluisterde Ayu in mijn oor. (Kom, laat ons gaan)

 

Categorieën: Algemeen

10 reacties

Mien · 20 november 2016 op 12:04

Ayu, een kruising tussen Catwoman en een raspaardje. Keep your ears crossed! 🙂
Als lezer voelde ik me heel even in de Jan wolken.

    Wayan · 20 november 2016 op 13:49

    Mien, wat betekent in de Jan wolken?

    Hier een synopsis:

    Het is een magisch-realistische roman over een jonge Belgische advocaat die een Balinese moeder heeft.

    Zijn ouders zijn overleden. In Antwerpen ontmoet hij de mysterieuze Ayu, een Balinese jonge vrouw die als hoertje werkt in de rosse buurt.

    Ze overtuigt hem om te verhuizen naar Bali.

    Het volgende hoofdstuk brengt ons terug naar het jaar 1906 op het eiland Bali, waar zich een liefdesverhaal ontwikkelt tegen de achtergrond van de dreiging van de Nederlandse invasie van Zuid-Bali.

    Advocaat Johan erft het fortuin van zijn ouders. Hij hangt zijn toga aan de wilgen om te gaan rentenieren op het eiland Bali waar zijn moeder geboren werd.

    Hoe zal zijn leven veranderen door wat er zich in 1906 heeft afgespeeld op Bali?

    De liefdesgeschiedenis in het jaar 1980 heeft haar wortels in een andere liefdesgeschiedenis in het jaar 1906.

    Het hoertje Ayu is het verbindingsteken tussen de jaren 1980 en 1906.

    Wie Ayu echt is wordt pas onthuld op de laatste bladzijde van het boek.

    De personages van 1980 en 1906 zijn verbonden door een mysterieuze seksuele oor fetish.

    Dit is het laatste uittreksel. Ik ga hier niet mijn hele boek op de website zetten.

    De Engelse vertaling komt uit in januari, de Franse in juni volgend jaar en er is een Japanse vertaling in de maak.

NicoleS · 20 november 2016 op 14:30

Ben benieuwd naar een volledige roman van jou. Rauw en goed geschreven.

Nummer 22 · 20 november 2016 op 15:36

En nu allemaal naar “Beter Flaporen”voor een erogene zone test. Wat zegt u? “U bent nog ergogeen verzekerd” Dank u wel, dat zullen ze thuis niet zo leuk vinden, want ik flap er van alles uit.

Weer met genot deze column gelezen Wayan!

Karen.2.0 · 20 november 2016 op 18:53

Geweldig hoe jij types neer zet, daar leer ik van!

Esther Suzanna · 20 november 2016 op 21:43

Prachtig stukje.

StreekSteek · 21 november 2016 op 11:26

Goed verhaal, krachtig geschreven.

Wayan · 21 november 2016 op 22:36

Hartelijk dank aan alle reageerders!

Nu is het wachten op de publicatie van mijn roman.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder