Ik wil huilen, ik wil janken, ik wil mijn traanbuizen leeg. Ik wil voelen, ik wil zijn, ik wil leven. Ik wil kunnen, ik wil willen en ik wil doen. Maar het enige wat in mij nog rest is de onrust, een wild stromende rivier die eindigt bij zijn beginpunt, die stroomt in een imperfecte circel. Ik ren achter mezelf aan en val keer op keer, en de zelf die ik achterna ren ben ik nooit geweest. Ik slaap niet en ik ben niet wakker, ik adem nog wel, en mijn energie begint op te raken. Het zacht schitterende sterretje dat in mij brandt is een schim van de grote zon die ik zie als ik ren, als ik struikel. Ik ben een klein persoon, een eenling, een eiland en ik ben voor niemand wie ik voor ze wil zijn. En ik wil zo graag zijn, ik wil zo graag leven, ervaren, voelen. I’d do anything to feel alive, maar het voelt of mijn zoektocht naar leven mijn dood zal zijn. Ik wil een persoon zijn, een persoon voor anderen, maar ben niet eens een fractie van een mens voor mezelf.

Half vijf ‘s nachts, de eerste mensen worden wakker. Ik kan niet slapen en voel dat ik ook niet meer wakker kan zijn. Ik ben mezelf verloren in de drukte, en nu moet ik blijkbaar eerst mezelf weer vinden voor ik kan slapen, kan rusten, kan zorgen dat morgen ik weer in mijn lichaam sta. En ik weet niet of ik mezelf ooit zal vinden. Of ik ooit deel uit zal maken van de wereld waar mijn lichaam zich op bevindt. Of ik ooit zal zijn, ooit zal leven, en ooit van iemand zal houden. Of ik ooit zal voelen. Zal voelen dat ik leef, en dat ik ga slapen en als ik wakker word verder zal leven. Ik hoop het.

Categorieën: Algemeen

passief

Vrij jonge maar gedreven, doch onregelmatige, schrijfster.

9 reacties

Meralixe · 29 september 2014 op 10:31

Hm … Welkom op column x.

Wat een ‘passieve’ tekst! 🙂

troubadour · 29 september 2014 op 10:34

Hartelijk welkom. Wat een prachtig gedicht, ik zou haast hopen dat je nooit wakker wordt en nooit gaat slapen. Lezers gaan vast van je houden, van jouw teksten en van jou …
Het Engelse zinnetje misschien weglaten?

Frans · 29 september 2014 op 11:05

Ik wil een persoon zijn, een persoon voor anderen, maar ben niet eens een fractie van een mens voor mezelf

Mooi zinnetje over het menselijk tekort. Spreekt me erg aan.

pally · 29 september 2014 op 12:18

Dit klinkt weinig hoopvol. Een gitzwarte tekst, eigenlijk. Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet. Ik heb moeite met invoelen omdat het zo zonder nuances is. Maar jij bent het kwijt en dat kan belangrijk zijn.
Welkom hier

Ferrara · 29 september 2014 op 12:29

Ik lees deze column als een grote noodkreet en kan alleen maar hopen dat het meevalt.
Succes hier.

    passief · 29 september 2014 op 12:57

    haha, niets aan de hand. Door verhalen van de mensen om mij heen kreeg ik de inspiratie om iets duisters te schrijven, dit is het geworden. 🙂

pally · 29 september 2014 op 14:58

Tja, dat verklaart waarom het zo zonder nuances is. De volgende keer misschien iets minder alleen maar zwart. Dan krijg je ook minder voorzichtige en meer eerlijke reacties.

Suus · 29 september 2014 op 16:02

Ik denk dat je zelf soms een beetje “zwart” moet zijn om je te begrijpen. Dat doe ik. Wat ik wel heb geleerd is om het de volgende dag nog eens na te lezen en te herschrijven. Het is er beter door geworden, misschien wel omdat je dan net wat “witter” kan kijken en voelen, en het net wat minder rauw naar binnen komt. Welkom!

Mien · 3 oktober 2014 op 07:47

De enige troost die geboden kan worden ligt opgesloten in de kern van je verhaal. Het leven is een zoektocht naar de dood. Daar eindigt het leven immers mee. Het is aan de hoofdpersoon om het vloeiend en aangenaam te houden. De reis in de zoektocht. 😉
Welkom op CX, bijzonder debuut hier.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder