Vluchtgedrag

Geschokt ben ik. Door het nieuws over burgervlucht MH-17 die door een luchtafweerraket zo abrupt tot een einde is gekomen. Ik probeer mij de laatste gedachten voor te stellen van al die slachtoffers die door de impact van de raket niet op slag zijn gedood of bewusteloos zijn geslagen en die in een vrije val worden terug geworpen in de schoot van moeder aarde…

Tranen. Telkens weer wanneer ik de flarden informatie uit de diverse mediakanalen tot mij neem en ik mij afvraag wat ik ervan moet geloven. Want de waarheid is al lang geleden overleden met de introductie van de massamedia. Ben ik emotioneel incontinent en speelt mijn empathisch vermogen mij nu parten? Ook nu weer, tijdens het schrijven van deze tekst, rollen de tranen over mijn wangen en spatten, als troosteloze slachtoffers, uiteen op mijn toetsenboord. Ik hoop maar dat het geen kortsluiting veroorzaakt zoals de emotie kortsluiting heeft gemaakt in de hoofden van velen.

Ik weet niet meer welke emotie bij mij nu prevaleert. Is het verdriet, woede of toch angst? Ik ben niet zo angstig aangelegd maar hoe vaak zien we niet dat er voor een oplossing wordt gekozen die eindigt in geweld waardoor conflicten alleen maar escaleren? En maar al te vaak zijn het onschuldige mensen die het onderspit delven.

Bah, wat ben ik teleurgesteld zeg. Het liefst zit ik nu in een hutje op de hei. Totaal afgezonderd van de buitenwereld. Alwaar ik, met het schaamrood op mijn kaken om mens te zijn, al mijn emoties van mij afschrijf totdat mijn lichaam slechts een lege huls is. En als de pen dan machtiger is dan het zwaard, laat mij degene zijn die het boek van massadestructie schrijft.