Vrij in Valencia

Ik knipper voorzichtig met mijn ogen. Een felle straal zonlicht valt door een kier in de gordijnen mijn kamer binnen. Slaperig en met een zachte kreun draai ik me nog eens om, proberend het felle licht te negeren. Nog heel even.. Totdat het ineens helemaal tot me doordringt. Het is een kwestie van seconden. Een glimlach verschijnt om mijn lippen. Ik open mijn ogen en draai me op mijn rug. Ik kijk de kamer rond. Mijn fototasje ligt nonchalant langs mijn sneakers op de grond. Even schrik ik, maar gelukkig ligt mijn camera veilig op het nachtkastje naast me. Herinneringen van hoe ik de dag gisteren heb afgesloten komen weer boven, mede door het lege wijnglas dat naast mijn camera staat. De rode schijfjes sinaasappel liggen er wat armoedig bij, maar de Sangria me heeft doen slapen als een roos. Ik sla het dunne laken van me af en stap uit bed. De koele plavuizen aan mijn voeten voelen heerlijk in de wat klamme kamer. De gordijnen kleuren oranjegeel en trekken mij naar zich toe. Ik doe ze open, waarna de Spaanse ochtendzon direct mijn gezicht verwarmt. Na enig gepor aan de sluiting lukt het me om ook het raam wijd open te gooien. De bries in mijn gezicht voelt als een zachte deken. Even sta ik daar, alleen maar te genieten van dit moment. De geur van verse chocoladebroodjes van de bakker beneden overstemt de geur van het voorbijkomende verkeer. Zo ruikt de stad, ’s morgensvroeg, aan het begin van een warme, zonnige dag. Mijn glimlach heeft inmiddels plaats gemaakt voor een brede grijns. Valencia, maar voor mijn gevoel de hele wereld, ligt aan mijn voeten en lacht me toe.