Vrij

Een oude man schuifelt moeizaam over de dijk. Hij draagt een kaki half afgezakte pantalon met grote sjofele pantoffels eronder. Het lijf licht gebogen, alsof hij een onzichtbare zware last met zich meetorst. Op de dijk is het druk. Veel toeristen lopen rond. Japanners, Italianen, Amerikanen en Duitsers. Kuchen und kaffee. Jonge meisjes in Volendammer dracht. Ze worden aangehouden om op de foto te worden gezet. Er staat een man, gehuld in zeemanskostuum. Met baard en kapiteinspet. Alsof hij zo uit een Igloreclame gestapt is.
‘Regen, regen!’ Roept hij in verschillende talen, druk gebarend naar een boot met twee verdiepingen.
‘Hier is het droog.’
Het regent absoluut niet, maar toch sjokken veel toeristen gedwee naar zijn loket. De Markerexpres. De menigte groeit. Winkeliers hebben hun deur geopend. Kleine souveniers en nutteloze prullaria vinden gretig aftrek. De kaaswinkel wordt door tientallen nieuwsgierige Chinezen bezocht. Mensen nemen selfies. Voor de haven, op het bankje naast de Bap, bij de viskar.

De oude man is inmiddels naar de andere kant van de dijk geschuifeld. Tussen het gedrang van het publiek heeft niemand kunnen zien wat er gebeurde. Maar opeens lag hij op de harde keien. Ontdaan van zijn schamele bezittingen. De dader was nergens te vinden. Schande spreken ze er van in het praathuis. Dat komt ervan met al die buitenlanders. Wilders moet nu echt snel de macht grijpen. Al het slechte komt van buiten. Zo zie je maar, elke vreemde is een potentiële onruststoker.

Dan wordt de buit teruggevonden. Onderaan de dijk ligt de portefeuille. Alle centen zitten er nog in. Een eerlijke vinder levert hem in bij het politiebureau. Nee, een beloning is niet nodig. Hij is zo blij dat hij in Nederland mag blijven. Het maakt het gemis van zijn drie vermoorde zoons minder schrijnend. Nederland wil hij graag op deze manier danken. In het land van de klompen en tulpen is hij vrij.