Vrouw zoekt boer

Het geblondeerde haar oogt haast oranje. Haar magere lichaam is gehuld in een strak kanten doorschijnjurkje met eronder een netpanty. De suède lieslaarzen, met aan beide ritsen een kluwen leren veters bevestigd, geven het geheel een spannende touch, al is het niet bewust. Na een leven lang misbruik heeft ze besloten dat ze heel iets anders wil. Er zijn nauwelijks mooie herinneringen aan haar jeugd, maar die ene goede die ze wel heeft houdt haar in leven.

Een keer in de week mocht ze vroeger mee met haar beste vriendin. Fietsend door de weilanden werd ze een normaal kind. Een kind, wiens vader niet plots uit de kast sprong met een rechtop staand lid. Even geen angst omdat hij wellicht op haar kamer kwam zoeken waar niets te zoeken viel. Door het groen sjeesde ze lachend van de heuvels. De vriendin had een kastanjebruin paard. Het stond bij de boer. Stallen uitmesten, vuil worden en daarna een voldaan gevoel. Tranen uitzweten die niet vergoten konden worden.

Zenuwachtig neemt ze een vloei in de hand en wat shag, en werpt een blik op de klok. Het is heel vroeg in de ochtend. Vier uur nog maar. Zometeen komt hij weer op bezoek. Zoals elke dinsdagochtend. Dit is hun uurtje. Ze heeft hem leren kennen op de koemarkt. Daar staat hij elke week met zijn vee. Hij is niet knap. Groot, stevig, kalend en rossig. Bovendien ontbreken er een aantal belangrijke delen van zijn gebit. Maar het tekort aan good looks wordt ruimschoots goed gemaakt door zijn beroep. Want de minnaar is boer, precies hetgeen waarnaar ze op zoek is. Korte tijd later arriveert hij. Zijn overall is vuil en er kleven sliertjes stro aan de kont en buik. De penetrante geur van koeienmest vult de kamer. Ze snuift het op alsof het een duur soort parfum betreft.

Zwijgend betreden ze het schaars ingerichte slaapvertrek. De boer weet van wanten en laat haar met plezier alle hoeken van de kamer zien. Het bed zucht kreunend en bezwijkt haast onder al dit gepassioneerd geweld. Om vijf uur is de klus geklaard. Ze houden beiden van koffie en drinken die zwart, zittend op de namaak lederen hoekbank. Dan gaat opeens de bel. Verwonderd loopt ze naar de deur. De buurvrouw. Of de koeien in de trailer naast de flat zo weer vertrekken, want ze loeien zo. De boer verlaat het appartement met een brede glimlach. Straks zien ze elkaar weer op de markt. Bij de FEBO. In het geheim. Want de boer is gelukkig getrouwd.