Waardeloos

Op landgoed Schovenhorst te Putten is het een drukte van belang. Het televisieprogramma Tussen Kunst en Kitsch houdt hier de jaarlijkse zomermarkt. Zwetende dames met gebloemde hoedjes en een rollator staan voor ons. In het mandje staat een grote stenen vaas met tierlantijntjes aan de hals bevestigd. Een lelijk ding, duidelijk kitsch. Lachend tonen ze het monsterlijke stuk aan de heer Aardewerk, Geschiedkundige.

Mijn man Piet staat aandachtig te luisteren. Zijn vette kop heeft vanwege de warmte de kleur aangenomen van een overrijpe tomaat. Naast hem staan twee antieke stoeltjes, geërfd van mijn tante, en een topstuk uit haar collectie, een olieverfschilderij van een beroemd kunstenaar. Ik heb verstand van die dingen en weet zeker dat deze stukken van grote waarde zijn. De rode trolley wilde Piet perse meenemen. Het smoezelige oude servies van zijn moeder zit erin verpakt. Uiteraard is het servies waardeloos, maar mijn man kan soms heel koppig zijn en gelooft me niet.

Piet hijgt en snuift. Hij ademt uit in luide korte stoten, als een bejaard varken met ademnood. Ik tik hem fel aan.
‘Stop met ademen,’ sis ik boos. Hij krimpt ineen, de lafaard. De vrouwen met de gebloemde hoedjes hebben van de heer Aardewerk gehoord dat hun vaas vijfduizend euro waard is. Niet te geloven.
‘Ik zou hem verkopen, dat lelijke ding,’ fluister ik tegen Piet. Dan is het onze beurt.

De stoeltjes en het schilderij worden vluchtig bekeken.
‘Leuk spul, maar kitsch,’ mompelt de heer Aardewerk. Wat zegt die man nu? Kitsch? Dat kan toch niet waar zijn? Hoe is dit mogelijk! Zijn blik glijdt naar de Trolley.
‘Wat zit erin?’ wil hij weten.
Piet ritst de trolley open en diept het servies stukje bij beetje op. De man kijkt met open mond toe.
‘Wauw,’ zegt hij, ‘Geweldig, dit servies.’ De camera komt erbij en Piet mag vertellen over hoe hij het servies geërfd heeft van mijn schoonmoeder. Hij straalt. Helemaal wanneer hij hoort wat de waarde is. Twintigduizend euro. Het dikke zelfgenoegzame rode hoofd van mijn man glimt van genoegen. Hij werpt me een voldaan lachje toe.

Dan wordt het ineens zwart voor mijn ogen. Ik neem een aanloop en schuif het oerlelijke servies met een veeg van tafel.
‘Zo nu is alles waardeloos. Kom Piet, we gaan naar huis,’ zeg ik boos. Dan draai ik me om. De stoeltjes laat ik staan. Het kitscherige schilderij erbovenop. De scherven van het servies liggen verspreid over het veld en de ouderwetse klinkers. Zo is het wel weer genoeg.