We zouden om 14:45 uur vertrekken, mijn negenjarig dochtertje en ik, om de enige Nederlandse zanger die zij de moeite waard vindt op te halen. Met een filevrije afstand van 130 kilometer, zou ik er net iets langer dan een uur over doen. Het vliegtuig landt om 16:25 uur, dus tijd zat mocht er onverhoopt toch vertraging zijn op de weg.
Als de jonge vrouw die ze is, begint mijn dochter pas op het moment dat we zouden gaan rijden met de ceremonie van het haar borstelen, tien keer van kleding wisselen en een vleugje make-up van moeder jatten, om een onuitwisbare indruk achter te kunnen laten bij haar Volendamse held. Na 25 minuten is mevrouw klaar en mag ik zien dat ik, in een reistijd van een uur, 25 minuten inhaal. In plaats van mijn voorgenomen slakkengangetje, gaat nu het gas er flink op en rij ik me bijna kleurenblind om vooral niet te laat te komen. Eén van de voordelen van wonen in het camera-arme Spanje, waar ze niet zo moeilijk doen over een paar kilometertjes meer, zolang je maar tol betaalt. Om 16:10 uur kom ik aan bij het vliegveld en krijg ik de complete parkeergarage te zien voordat ik een parkeerplek heb gevonden. Nou ja ‘plek’, eerder ‘plekje’, want in een parkeervak dat ontworpen is voor een te heet gewassen Seat 600, ben ik gedwongen om mijn auto asociaal in anderhalf vak te parkeren. Wel makkelijk in- en uitstappen. Ik sleur mijn dochter de auto uit en we vliegen laag naar de aankomsthal. Daar lees ik dat het vliegtuig de wind flink in de rug gehad heeft en al om 16:05 uur geland is, met als vervelend gevolg dat ik precies 25 minuten te laat ben. Ik kijk mijn dochtertje even aan en zij begrijpt wat ik niet uitspreek. Zij kan ook rekenen.
Ik pak mijn mobieltje, en zoek in ‘contacten’ onder de ‘J’ naar Jan Dulles. De eerste drie pogingen leveren geen verbinding op en ik voel het angstzweet al richting mijn poriën schieten. Het ‘Wat als…’ begint in mijn hoofd een eigen leven te leiden. Ik wil een vierde poging wagen als mijn telefoon gaat: “Hoi Jan, waar sta jij?” Ik hoor het Volendamse accent vlak achter me en in echo in mijn telefoon. Ik draai me om en zie 33% van de 3J’s rond kijken met een blik die uitstraalt ‘Wat als…’. Ik tik hem op zijn schouder en zeg; “Hallo Jan, ik ben Jan”. “Ik ook” zegt hij.
Jan van Oranje
www.janvanoranje.nl
18 reacties
Nachtzuster · 11 november 2016 op 19:37
Hm, ik weet niet zo goed wat ik van deze column moet vinden. Schrijftechnisch heb ik er niets op aan te merken. Qua inhoud begrijp ik het niet helemaal. Zit je in Spanje en haal je Jan Dullens op? Volgens afspraak? En dan stellen jullie zich aan elkaar voor bij het ontmoeten? Terwijl je zijn telefoonnummer hebt? Voor mij rammelt het verhaal een beetje qua inhoud. Iets meer achtergrond hoe jij Jan D. kent was plezierig geweest.
Jan van Oranje · 17 november 2016 op 15:25
Het betreft hier een column die gepubliceerd is in een magazine in Spanje. Ik twijfelde of ik hem hier moest plaatsen, juist omdat er wat achtergrondinformatie mist.
Ik ben uitgever van dit magazine en in die hoedanigheid nodig ik wel eens BN-ers uit om in Spanje hun verhaal te komen doen. Omdat ik die persoon dan van het vliegveld moet halen, is het handig als je elkaars telefoonnummer hebt. Ik had Jan Dulles dus nog nooit ontmoet.
Zo, nachtzuster, ben je weer helemaal op de hoogte 😉
Mien · 17 november 2016 op 16:18
Exquise om daar nu pas mee te komen Jan.
Nachtzuster · 18 november 2016 op 18:56
Dank je wel, Jan. En wat een gave baan heb jij!!
emaessen · 11 november 2016 op 22:34
Wel aardig te lezen. Ik kreeg op mijn laatste stuk te horen dat ik te veel ’tangconstructies’ gebruik. Het doet me lol te zien dat een professional daar ook niet vies van is.
Vrouwen? Je ken beter konijnen houden!
Karen.2.0 · 11 november 2016 op 23:06
emaessen ‘Wat is een tangconstructie?’ vroeg de beginner. Kan ik die mooi (wel/niet) meenemen in m’n volgende epistel.
emaessen · 12 november 2016 op 00:05
Valt op te zoeken Karen 🙂 Maar even zonder flauw te doen: je plakt een bijzin tussen begin en eind van een lopende zin. Gevat als een tang zeg maar. Dit werkt vermoeiend op de lezer.
Karen.2.0 · 12 november 2016 op 00:18
Point taken 😉 , en precies waarom dit stuk me niet pakt. Dank voor de uitleg, volgende keer zoek ik t op!
Mien · 12 november 2016 op 00:15
Ik sluit me aan bij Eric’s eerste reactie, uitgezonderd de laatste regel in zijn reactie.
emaessen · 12 november 2016 op 00:24
Dat soort commentaar is om de dames te steken, werkt prima in de kroeg. Moet er niet aan denken een konijn op bezoek te hebben. Zeg Heffner 🙁
NicoleS · 12 november 2016 op 06:38
Als Volendamse heb dit gniffelend gelezen. Ik heb NIKS met Volendamse artiesten. Schattig dat je dochter zo fan is?
NicoleS · 12 november 2016 op 06:39
Heb ik?
StreekSteek · 12 november 2016 op 09:54
Niets mis mee; blijkt maar weer dat dochters hun vader altijd succesvol chanteren. En al dat uitleggen waar om verzocht wordt is helemaal niet nodig: het is zo.
Nummer 22 · 12 november 2016 op 10:04
Hmm, de totale “paling sound” industrie is niet waar ik met mijn dochter voor naar het vliegveld zou rijden toen wij in de VAE woonden. Sinds “Pearl” wordt bezongen door JS,N&S hun koppen laten zien bij de commerciëlen en lachen als een visser met palingpijn bij L” botox” d. M., hebben de 3 oh oh oh J’s deze familie industri niet populairder gemaakt bij “Den Oprechte Volendamsche Eerste Uur Muziek Liefhebber” (The Cats)
Kortom…wat is uw relatie met JD? als er een relatie zou zijn.
Jan van Oranje · 17 november 2016 op 15:29
Lees mijn uitleg bij Nachtzuster maar. En ik denk dat Piet veerman er anders over denkt, maar dat terzijde.
Esther Suzanna · 12 november 2016 op 10:16
Wel aardig maar ik heb helemaal niks met BN ers, al hele niet met Volendam. Ook niks met Spanje of vliegen.
Geen dochter, dus dan blijft de schrijfkwaliteit over:
Prima!
Esther Suzanna · 12 november 2016 op 10:17
helemaal 🙁
Jan van Oranje · 17 november 2016 op 15:29
En daar gaat het tenslotte om