Wat Else, Els?

‘1 uur hysterisch lachen’, dat is dat programma ’Ik hou van Holland’!, met de gefacelifte en gevulde wangen van Linda. Enfin.

In een super overdekte winkelcentrum, net over de grens bij oosterburen, observeer ik- op een comfortabel Duitse degelijkheid bankje – de voorbijgangers met hun volle tassen, kauwende onder- en bovenkaken. In vele maten en vormen gehulde kijkers en kopers. Ik zie een vrouw met in haar linkerhand een papieren tas met een bekende tekst “Nespresso’ Ik zie- de goed betaalde grijns van G.T. C.(1961) opeens op mijn netvlies.

De vrouw sjokt verder, kijkt ongeïnteresseerd naar links en rechts, maar ze loert of anderen haar zien met dat luxe uitziende papieren tasje. ‘Koek mal jetzt, ik kan het betalen’. Zien jullie het niet? Nein, Frau oder Fraulein. Nein!

Jawohl Frau Nespresso tasje draagster. Gevuld met de gemalen koffie gevulde cups. 24 soorten met 24 smaken en namen als; Kazaar, Dolce Gusto, Dharkan en Cosi. Maar, er zijn 3 groepen; Ristretto, Espresso en Lungo. Ik zie wel dat u het – door de marketing nog steeds uit te melken concept – tasje draagt alsof u net een pinautomaat geheel hebt kunnen leeghalen van de laatste 25 bankbiljetten.

Een Fach Hochschule diploma, heb je minimaal nodig om na honderden cups  en veel te duur te hebben gekocht en geproefd om uiteindelijk te roepen; ‘Mijn smaak, dit is mijn smaak’,en direct een schuldhulpverlening kantoor te bellen dat je diep, zeer diep in het rood staat bij de Deutsche Bank, oder?

De vrouw loopt verder, kijkt nog even achterom alsof ze G.T.C. (1961)verwacht te ontdekken in de massa mensen in dit winkelcentrum. ‘Nein, wieder nicht, was anders?”

Ik geef haar een naam: Els! En spreek zachtjes; ’Wat Els, Els?

Aan de bij mij naast zittende bejaarde blauwogige man (ik schat hem zo’n jaar of 89) vraag ik het Duitse woord voor schoenveters. De man, antwoordde met een fragiele zachte stem: Schuhbande oder Schnurriemen’. Kommen Sie aus Die Niederlande? Jawohl, Herr! Jawohl.  Damals….. 

Ik sta op, klap mijn hakken tegen elkaar, mijn armen strak langs mijn lichaam alsof ik een militaire houding sta en zeg; ‘Danke,Herzlichen Dank!  Ik zie in de verte G.T.C. (1961) aankomen met een zwarte snor. Zo’n smalle recht onder zijn neus! 

Maar het laatste geheel terzijde, wat Els, Els toch, oder?