Opmerkelijk waar ik soms ontroerd van kan raken en ook wel een beetje merkwaardig, het is best lastig uit te leggen. Ik dekte de ontbijttafel vanochtend, op een eindelijk weer eens rustige zaterdag. Gewoon als altijd, in onze keuken, waar een piepklein oeroud, nu zwart gelakt tafeltje staat met twee even oude café stoelen erbij. De kleuren die het onafscheidelijke stelletje in de loop der jaren heeft gehad, schijnen er hier en daar doorheen; roest, wit, Grieks blauw en helemaal onderin de houtkleur die het ooit had. Dat blijft gewoon zo, ik vind het fijn als je de geschiedenis van iets nog kan blijven zien aan het uiterlijk. En aangezien ik ook gemakzuchtig van aard ben, komt dat heel goed uit.

Maar over dat tafeltje en die stoeltjes wilde ik het helemaal niet hebben. Nee, over iets heel anders, soms moet je even een lange aanloop nemen.
Nee, ik werd ontroerd door een wit ei. Gewoon een wit kippenei. Ik had het gekookt en zette het in een net zo witte eierdop. Samen zo gaaf en mooi. Vooral dat ei. De bruine eieren met biostempel die ik bijna altijd koop, daar zie ik nooit wat speciaals aan. Doodgewoon en zo smaken ze ook. Dit witte ei bracht mij terug naar mijn kindertijd: de zondagse ontbijttafel met voor alle acht kinderen, rechts boven het bord een ei in een witte eierdop en een gekleurd plastic lepeltje er naast.

Mijn vader aan het hoofd van de tafel, mijn moeder aan de andere kant. In de geruite kamerjas van mijn vader wisten wij nog een aantal gekookte eieren. Geheime eieren waar hij mee toverde.’
Als ons ei op was, draaiden we het voorzichtig om, zodat hij weer heel leek.
‘Pap, wil jij mijn ei hebben?’ onze vaste vraag.
‘Oh, wat lief , dank je wel, die eet ik straks op’. Hij zette hem in zijn eierdop.
Daarna wees hij al snel naar het raam, en riep: ‘ Oh , kijk, een grote vogel of hee, een vliegtuig!’ of zoiets. Wij keken altijd meteen en zagen niks. Even daarna zei hij: ’Mmm, ik ga dat lekkere extra eitje opeten , dat ik net gekregen heb’.
En dan sneed hij de kop van het ei af met één handig gebaar en bleek het toch echt weer een volle. ’Maar hij was leeg!’, riepen wij dan.

We wisten het en geloofden het toch…

Categorieën: Egodocument

pally

Genieten van leven en mensen en natuur om mij heen. Schrijven als belangrijke drijfveer om te ordenen, te relativeren en te communiceren.

8 reacties

Arta · 2 oktober 2017 op 09:27

Wat een heerlijke terugblik naar jouw jeugd!
Fijn om je hier weer te lezen, Pally, en dan met zo’n piepklein razendgroot verhaal!
Mooi!

Mien · 2 oktober 2017 op 12:24

Opsturen naar de sterreclame. De eierenindustrie kan wel een oppepper gebruiken. Juweeltje. Welcome back.

van Gellekom · 2 oktober 2017 op 15:35

Mooi!!

Nummer 22 · 2 oktober 2017 op 19:58

Mooi wit is niet minder lekker?

Robert · 5 oktober 2017 op 11:12

De prachtige aanloop met de verschillende kleurlagen in de tafel als een archeologische blootlegging van het verleden had je direct kunnen linken aan je ode aan het kleurloze ei en je jeugdherinnering. Geen kritiek, het valt me alleen op. Gevoelvol geschreven, Pally.

    pally · 5 oktober 2017 op 23:11

    Ja, dat is goed opgemerkt, Robert, die invalshoek was mooi logisch geweest…

Esther Suzanna · 5 oktober 2017 op 13:24

Mooi klein geschreven.

pally · 5 oktober 2017 op 23:09

Dank je wel voor jullie reacties: Arta, Mien, van Gellekom, nummer 22, Robert en Esther Suzanna!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder