Writer’s block

Een blanco document spiegelt zich in mijn brillenglazen. Linksboven probeert de cursor mij al knipogend te verleiden tot ontmaagding van het virtuele papier. Zijn charmes hebben niet het beoogde effect; waar mijn vingers normaal gesproken letters afvuren als een mitrailleur, liggen zij nu roerloos op het toetsenbord als potvissen op een Noordzeestrand. Ik besluit Nu.nl voor de zoveelste keer te verversen in de vergeefse hoop dat de actualiteit mij een handje zal helpen bij het vinden van inspiratie. Waar blijven de bloedbaden als je ze nodig hebt?!

Met een binnensmondse krachtterm vervloek ik het alledaagse burgermannetje met een actieradius van amper dertig kilometer, dat in de loop der decennia bezit heeft genomen van mijn lichaam. Was ik maar geboren als Chris Zegers, dan had ik – bereisd als ik was – genoeg anekdotes achter de hand om met gemak honderd columns te vullen en werd ik op de koop toe overladen met vrouwelijke aandacht.

Vertwijfeld neem ik een slok van de thee die mijn vrouw meewarig voor me heeft klaargezet. Bah, citroenthee! In een reflex trekken mijn gelaatsspieren zich samen alsof zij een botox-extractie ondergaan. Wie is er ooit op het onzalige idee gekomen om een van nature oneetbare vrucht, die zó zuur is dat je tandhalzen zich bij de geringste aanraking spontaan blootgeven als nudisten in de prille zomerzon, te verwerken in theeën, bieren en frisdranken?

Juist op het moment dat ik mijn vrouw een uitbrander wil geven om haar belabberde theekeuze schiet me onverwachts een thema voor mijn column binnen: Writer’s block. Een herkenbaar fenomeen waar iedereen wel eens mee te kampen heeft – behalve Chris Zegers natuurlijk. Het idee krijgt snel gestalte en binnen een mum van tijd ben ik op hoog vuur analogieën en woordspelingen aan het roerbakken in mijn hersenpan. Uit ervaring weet ik dat ik nu snel moet overgaan tot het optekenen van mijn gedachten, anders vervliegen ze. Ik breng mijn vingers in positie en laat ze nog eventjes rusten op het toetsenbord, alsof ze wachten op een startschot om in actie te komen…

*Pang!*

In eerste instantie nestelen de woorden zich nog schoorvoetend op het scherm, maar al snel zijn de lettergoden me gunstig gezind en open ik als vanouds het mitrailleurvuur. Bruun is back in business! Met een gemiddeld aantal aanslagen per minuut waar een IS-sympathisant een moord voor zou doen, breng ik mijn relaas binnen een mum van tijd tot een goed einde. Was dat nou zo moeilijk?!

Ineens ben ik trots op het burgermannetje in mij. Ik mag dan wel geen greintje Zwitserleven Gevoel in mijn donder hebben, maar ik heb het ‘m toch weer mooi geflikt. Fuck Chris Zegers! Figuurlijk gesproken dan.