Ik lijd aan Writer’s Block. Schrijfkramp, lettervrees, tikangst, stijlschroom, zinsbreuk. U noemt het maar, ik heb het. Niet dat ik een lijstje met leuke onderwerpen ontbeer. Integendeel, ik zou de anekdotes zo uit mijn mouw kunnen schudden. Allemaal genoteerd in van die piepkleine schriftjes van de Action. Aardige dialoogjes voor de Lidl kassa over een pak Twinkle hagelslag. De mevrouw die tot haar verbijstering ontdekt dat haar fiets zomaar aan twee keurige seniorengazelles is vastgeklonken en die nu met een tas vol diepvriesspullen stamvoetend in de kokende zon staat. De supermoeder die bij de kapper haar drie terroristjes van tussen 4 en 10 voeltbalkapsels aan laat meten en daar voortdurend selfies van maakt, terwijl ze haar overspannen ‘kijk mij eens’ lachjes de zaak instrooit.
Mijn capriolen met de verzegeling van de nieuwe flessen AH olijfolie.

Hup meteen al vier columns weggegeven. U maakt er maar wat leuks van. Ik doe het niet. Ik heb een Writer’s Block. Waarom zou ik u vermaken, wie heeft er wat aan. En wat krijg ik terug voor al die moeite. Een paar reacties of een duimpje, als je geluk hebt twee dagen op de voorpagina en dan hup de vergetelheid in. Ik vind er niet veel meer aan dat is het. Ik heb nieuwszeer, mijn ironie lekt, er is cynisme en ‘wat zou het’ in mijn schrijfspier gekropen.
Ik denk zelfs al eerder dan dat vliegtuig.
Dreiging aan de oostgrenzen, afgehakte hoofden op spiezen in Irak, een kalifaat in de Schilderswijk, enge virussen, hele steden in Gaza naar het stenen tijdperk gebombardeerd. Al die doden, al die beelden. Ze rammelen aan mijn relativeringsvermogen. Ze geven een soort diepe drukkende grondtoon aan mijn leven waar op dit moment weinig oud leuks tegenop gewassen is. Het besef dat het feest van vrijheid en veiligheid zomaar voorbij kan zijn, het onvoorstelbare ineens realiteit kan worden.
En dan ook nog eens die koleremuggen als je net op de grens van de slaap bent aangeland. Ze schijnen al vanaf 15 meter te ruiken dat mijn bloed precies de juiste samenstelling heeft voor het grootbrengen van hun nageslacht. Eerst boren ze met twee stiletto’s een gaatje in de opperhuid, dan zoeken ze een haarvat en brengen hun slurfje naar binnen. En kratsen maakt het achteraf alleen maar erger.
Als dat geen mooie vergelijking is met de algehele toestand anno nu.
Misschien kunt u dat verder uitwerken. Ik even niet.
Ik heb een Writer’s Block.

Categorieën: Algemeen

11 reacties

Mien · 15 augustus 2014 op 07:18

Geen nood trawant. Er is altijd nog KvdB … , voor brave en luchtige inspiratie. 😉
En anders neemt Hella je straks wel op sleeptouw hiero. Welcome back. Graag gelezen.

Spencer · 15 augustus 2014 op 09:57

Toevallig vroeg ik me gisteren nog af waar je gebleven was..

En toch weer een aardig stukje en een mooi woord: stijlschroom.

De verzegeling van die flessen olijfolie is inderdaad ergerlijk en er komen sowieso steeds meer verpakkingen waarvoor je een gereedschapskist nodig hebt.

pally · 15 augustus 2014 op 12:08

Dat je een WB uitwerkt tot een column is al een mooie controdictio, Trawant. Maar ik lijd er ook een beetje aan. Waarom met mijn (tegenwoordig weinig gelezen) opgeleukte futiliteitjes komen als de wereld in brand staat?
Of is ‘cabaret’ misschien juist broodnodig als verdunning van de werkelijkheid?
Misschien moeten we er allebei gewoon weer tegen aan ?:-)

Pierken · 15 augustus 2014 op 13:58

Zeer herkenbaar en in jouw geval doodzonde, trawant. Er stond waarschijnlijk voor een te lange tijd teveel bar op de hersenpan. Ik hoop van harte dat het een fase is. Goed te lezen dat je dit dan nog wel even van je afschrijft. En als je er dan alsnog dit van maakt, dan kan jouw writer’s block wel eens ongeloofwaardig overkomen bij deze en gene. Komt ie: :yes:

Voor jou en pally: Spui die ‘futiliteitjes’! Dat nivelleert al die huidige ellende een beetje. Als je momenteel overal iets van moet vinden in het openbaar, dan blaas je jezelf op. Ik heb het even aangedurfd om over al dat leed te gaan schrijven, omdat ik wat moest vinden van al dat onrecht. En dan halverwege mijn stukje gebeurde er weer iets dat nog erger was. Ben ermee opgehouden. Ik vond het lastig om objectief te blijven door beeldvorming vanuit het nieuws en uit kwaadheid verzandde nagenoeg iedere column in preventief ruimen. We worden nu lam gebeukt met allemaal troep dat ons beeld vertroebelt. Daarom pleit ik voor handhaving van dat podium voor ‘futiliteitjes’.

Meralixe · 15 augustus 2014 op 15:33

Goed, het klinkt pretentieus maar toch zullen WIJ ‘anciens’ het hier moeten doen en blijven werken tussen kaf en koren.
Voor mij is column x nog steeds één grote les; in schrijven, in luisteren, in voelen hoe beperkt alles is. Ook ik ken het putje, de ontgoocheling, de frustratie, de niet ingeloste verwachting.

Doch ga ik er elke keer terug tegenaan, zoekend naar het zeel waar we samen dienen aan te trekken. ?:-)

Bitchy · 15 augustus 2014 op 16:50

Same here…heb ik denk wel 10 halve onafgemaakte verhaaltjes…en allemaal even slecht. Terwijl normaliter als ik ga zitten binnen een half uur het op papier heb staan.

Maar uhhh jouw writersblock wil ik wel hebben…vind hem leuk en goed geschreven 😉

Nachtzuster · 16 augustus 2014 op 00:30

Och trawant, jij ook al? Net als Bitchy heb ik al diverse halve columns ergens opgeslagen en als ik ze open om er verder aan te schrijven, zie ik dat de ramen toch echt gezeemd moeten worden. Of dat ik nu eerst de vaatdoekjes moet strijken. Bij wijze van spreken. Alles pak ik aan om er toch maar weer even afstand van te kunnen nemen.
Erg tof je hier weer te lezen en als je weer eens in de knoop met jezelf zit; meld je maar hier! Geen duimpje, wel een :rose: voor jou.

Dees · 16 augustus 2014 op 10:42

Klinkt ook een beetje als een kleine levenslust block. Sommige mensen schrijven stukjes. Jij bent schrijver, vind ik.

Schrijf gewoon een maand niet, zonder het zelfs maar te proberen. Ik denk dat het vanzelf weer gaat kriebelen dan. Want volgens mij is schrijven wat jij doet.

Bovendien, gemaakte en geforceerde stukjes zijn er al zoveel.

trawant · 16 augustus 2014 op 12:48

Dank voor jullie reacties, er stroomt alweer wat inkt door mijn aderen..

arta · 16 augustus 2014 op 23:17

Vaker worden Writer’s Blocks omschreven hier ( volgens mij heb ook ik me er al ooit aan gewaagd) , maar nooit las ik er één beter als deze!
Geweldige reacties ook!

Odette · 19 augustus 2014 op 11:02

Gehuild van het lachen. Heerlijk herkenbaar. Kromme krochten der spinsels die zich in het hoofd geweldig presenteren, maar eenmaal op papier niet te pruimen zijn. Niet geschreven kunnen worden. Troebele inkt. Schrijfgriep. Van dattem.
Een échte Trawant.
Dank, meneer T.!
(ik kan ook weer een beetje verder. )
Groet,
Mevrouw O.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder