Yessongs

De beste lp. Die kocht ik toen ik 13 was. In 1974. Voor 37,90. Bij Radio Krenning op het De Savornin Lohmanplein, in Den Haag. Yessongs. Het driedubbel live album van de band Yes. Een live-compilatie van de albums Yesalbum, Fragile en Close to the Edge. Maar Yessongs is zoveel meer dan dat. Zo veel meer!!Op dit album lijkt alles te kloppen. De energie van dit vijftal late twintigers is dan op zijn hoogtepunt. De stuwende ronde baspartijen van Chris Squire, de gortdroge drumroffels van Alan White, de fijnmazige soundscapes van toetsenman Rick Wakeman en de onnavolgbare gitaarsolo’s van Steve Howe vormen het perfecte decorum waarop de ijle alt tenor van zanger Jon Anderson de magische creaties kan vervolmaken. En als kers op het toetje visualiseert de schitterende hoes van kunstenaar Roger Dean de Tolkiaanse droomwereld van deze geluidstovenaars.

De magie van Yessongs echoot nog na op de albums Tales from the Topographic Oceans en Relayer, maar zal nooit meer die piek bereiken als in 1973. Zeker, muzikaal hebben de heren absoluut niet aan virtuositeit ingeboet en hun vele albums die nadien zijn verschenen bevatten nog vele juweeltjes. En soms laait het vuur nog even hoog op, zoals in 2002 op de live CD, met symfonie-orkest, die in de Heineken Music Hall is opgenomen. Maar het is niet meer dan het natrillen van wat dertig jaar eerder in het universum is gezet.

Er zijn sinds ik de naald van mijn Dual-draaitafel  voor het eerst in de aanloopgroef van Yessongs heb geplaatst meer dan veertig jaren verstreken. Ik heb sindsdien tienduizenden lp’s en cd’s beluisterd. Mijn wilde haren verloren en een grijze baard gekweekt. Maar zodra ik eerste tonen van het openingsnummer, de finale van Strawinsky’s Vuurvogel Suite, hoor, word ik onverbiddelijk gekatapulteerd naar mijn tienerkamer. Naar die eerste keer. Toen mijn leven in de startblokken stond.