Youp van ‘t Hek, de excuustruus van de Bucklerlul

Vooral tegenstanders van Youp van ‘t Hek vragen het zich altijd af: wat bezielt zijn publiek om zijn conferences bij te wonen en zijn columns te lezen? Zijn het masochisten? Het is juist zijn eigen Youp-publiek dat er van Youp van langs krijgt. Het publiek dat rijdt in Volvo’s, uitgerust met kinderzitjes en hondenrek. Oftewel de Bucklerlullen. Buckler bestaat niet meer als merk, dankzij Youp. Maar de Bucklerlul heeft Buckler overleefd. Nu drinkt hij Amstel Malt. Rijdt in een Volvo en gaat minstens een keer per jaar naar Youp. Voor het jaarlijkse knietje in het kruis. Na een voorstelling van Youp lopen hele drommen Bucklerlullen op het parkeerterrein hun eigen Volvo te zoeken tussen al die andere. Moeilijk voor wie zich net tot op het bot heeft laten vernederen en nog half lam van is van het lachen. Dan valt het even niet mee om zich het kenteken van de huidige Volvo te herinneren. Misschien weet hij nog wel het kenteken van zijn vorige Volvo, precies 2 jaar geleden of van diens voorganger, precies 4 jaar geleden. Maar die zou nu wel eens het vervoermiddel kunnen zijn van degene die naast hem zat te hinniken in de schouwburg maar nog een treetje lager zit in de hiërarchie van het maatschappelijke Bucklerluldom.

Dat Youp-publiek dus. Waarom ze komen, het is helemaal niet zo moeilijk. Ze hebben geleerd dat zelfspot goed aangeschreven staat. Je kan er niet zonder zoals je niet zonder een net pak in de kast kan. Maar het zijn niet allemaal van die creatievelingen. Het formuleren van de zelfspot besteden ze uit. Aan Youp. Hij spreekt uit wat ze diep in hun hart al over zichzelf wisten. Youp is bovendien een feest van herkenning voor de Bucklerlul. Datzelfde buikje dat maar niet in het gareel wil blijven. Diezelfde Volvo. Hetzelfde alcoholarme bier (Het schijnt dat Youp bij het opheffen van het merk Buckler de hele restvoorraad heeft opgekocht en in een groot pakhuis bewaart waar hij elke dag incognito in 1 van zijn Volvo’s een kratje op komt halen om het thuis koud te zetten) Hij heeft diezelfde onwillige zangstem, alleen geschikt voor onder dezelfde douche. Youp heeft dezelfde wijkende maar nog steeds onwillige haardos en dezelfde dikke brilleglazen als de Bucklerlul. Hij heeft dezelfde comfortabele opvattingen als de Volvorijder. Hetzelfde comfortabele leven en dezelfde comfortabele probleempjes. Zijn maatschappelijk engagement, waar niemand zich een buil aan kan vallen, zoals in de protestsong over kerstkonijn Flappie, is ook dat van de Bucklerlul in zijn Volvo.

Youp heeft een belangrijke maatschappelijke functie. Youp laat zien dat het niet nodig is je te schamen voor je eigen middelmatigheid. Want hij toont aan dat voor middelmaat zelfs op een podium plaats is. Daar is de Bucklerlul hem dankbaar voor. Youp is hun schaamlap, hun excuustruus, het doekje voor het bloeden van hun midlifecrisis. Als ze uitgelachen zijn rijden ze, als ze hun eigen Volvo (of Opel of Mercedes) teruggevonden hebben, naar huis. De babysit wordt weggestuurd en de hond, van een goed merk, nog even uitgelaten. Nog een maltbiertje en dan naar bed. Ze zijn tevreden want ze weten weer waar ze het voor doen. Wie naar Youp geweest is weet dat er toch geen redden meer aan is en je net zo goed op de ingeslagen weg door kunt gaan. Want als je met middelmatigheid zo ver kan komen waarom zou je proberen het anders te doen. Eens in de zoveel tijd naar Youp en je bent de schaamte voorbij.