Ziekenhuis (Uit de dossiers van Accountantskantoor van Gellekom En Fröhlich)

Collega Fröhlich moet naar het ziekenhuis. Even een scan van z’n buik maken. Ik ga mee op zijn verzoek, als een soort morele steun. Kun je nagaan hoe graag ik Fröhlich mag want als ik ergens een hekel aan heb dan is het aan ziekenhuizen.
In de wachtkamer hangt een tv aan de muur ter grootte van een middelgrote garagedeur. Op het scherm, een enorme grijze vlakte,ergens in Scandinavië of zo, grijze wolken en een van sneeuw vrijgemaakte ijsbaan. Een ijsbaan tot ver na de horizon. Op die ijsbaan een kudde geesteszieke mannetjes op schaatsen die proberen zo snel mogelijk naar de horizon te rijden. Wat doen die gekken daar in Godsnaam? Ik vraag het aan Fröhlich die verstand heeft van geesteszieken. Hij is er zelf namelijk een.

‘Fröhlich kijkt mij aan:’Dat zijn langgestraften, van Gellekom. Wat zij doen is het uitvoeren van een taakstraf. En wie het eerst bij de finish is, hoeft maar 20 jaar de bak in.’
Voor iemand met last van de buik is Fröhlich best nog wel ad rem op de late middag.
Ik kijk nog even hoe sommige schaatsers bijna hun nek breken en met gebroken ellebogen gewoon door schaatsen. Twintig jaar bak is vast en zeker een aantrekkelijke prijs.
Ik zap weg van deze depressieve beelden in een nog depressievere omgeving en kom terecht in tijd voor MAX. Een soort talkshow voor de oudere medemens. Ik vraag aan Fröhlich of hij dit wil zien en hij zegt peinzend: ‘is dat MAX niet? die omroep voor niet terzake doende mensen?’ Gelukkig wordt Fröhlich meegenomen door een soort zuster, naar de behandelkamer.

Op het scherm intussen een mannetje met alleen zijn hoofd in beeld. Hij geeft aanwijzingen aan de niet terzake doende oudere medemens over de plaats waar hij zich bevindt. De oudjes moeten dat dan kennelijk raden. Misschien krijgen zij een prijs als ze winnen. Een dag naar de rollator- rennen in Termunterzijl bijvoorbeeld.
Ik vraag mij toch af waarom die man dit elke dag doet; aanwijzingen geven in welke plaats in Nederland hij zit. Is dit werk? Waarschijnlijk werd hij op een slechte dag wakker en dacht; ik ga voortaan elke dag met mijn kop op het tv scherm, aanwijzingen geven waar ik ben.
Dat zijn kleinkinderen hem over dertig jaar vragen, wat moest u daar voor leren opa? om dat te kunnen?

Fröhlich komt terug gelukkig, zodat wij deze ongekend depressieve ziekenhuisvertoning kunnen verlaten. Hij wijst op een volledig kale man die ons tegemoet loopt. ‘Kijk,’ zegt hij, ‘die vent durft niet voor zijn gehaardheid uit te komen, zie je dat van Gellekom?’
Ik zucht, kennelijk viel zijn buik achteraf wel mee..