Zij

(Geschreven door mijn moeder in augustus 2014, met haar goedkeuring geplaatst op columnx onder mijn  naam. Dit is haar eerste en enige ‘column’)

Het is alweer zo’n tijd geleden, dat ze werd geboren, mijn dochter. De mooiste dag van mijn leven, dat was het zeker. Volmaakt was ze, en dat is ze nog steeds voor mij. Ik genoot van haar. Zij liet mij de wereld door andere ogen zien, alsof ze wilde zeggen: ‘kijk eens mama, hoe mooi!’

Mijn dochter, ze groeit op. Ze ontwikkelt zich tot een individu, met eigen waarden en normen. Nou ja, ook een beetje die van mij. Want ze neemt een voorbeeld aan mij, haar moeder, die ze misschien wel ziet als haar grote voorbeeld. Het lijkt wel alsof mij een spiegel wordt voorgehouden, die mij zegt: ‘kijk! Dat ben jij zoals je zou willen zijn’. Alle goede eigenschappen van mijzelf zie ik in haar en nog veel meer. Haar kleine verdrietjes zijn groot voor mij, haar grote verdriet ondragelijk voor mij. Haar kleine geluk maakt mij blij, haar grote geluk is een euforie voor mij. Zij maakt mijn dagen tot de hemel of de hel. Zij zegt wat ze denkt, en toch is ze mysterieus, dat maakt haar wie ze is. One day at a time is haar motto.

Ik denk terug aan haar eerste Kerst, haar eerste mooie roze jurkje, dat ik zelf had gemaakt, en waar ze o zo trots op was, hoe klein ze ook was. Haar eerste dag naar school, ik had buikpijn, maar ze had er zin in! Dol was ze op ijs met slagroom, ik zie haar nog zitten met die grote lepel in haar kleine handje, terwijl ze mij gelukzalig aankeek. De zandbak waar ze uren in haar eigen gedachten bezig was om haar ‘gasten’ te bedienen met kopjes en bekertjes zand en water. De zee en het strand, dat was het helemaal voor haar. Samen met haar oma, die met haar in de golven op een luchtbed dobberde.

Haar eerste vriendje en haar eerste liefdesverdriet, het was zo heftig. En toen kwam de dag dat ze op kamers ging wonen. Ik hield mij groot, voor haar. Maar ik wilde het helemaal niet, ik wilde haar bij me houden, en in de gaten houden of het allemaal wel goed zou gaan. Wat heb ik gehuild! Maar ik heb het niet laten merken aan haar, verborg mijn worsteling. Het loslaten was een moeilijk proces, en dat is het nog steeds. Want ik blijft toch altijd haar mama.