Het is warm, binnen ook. Het benadrukt de stemming waarin ik al een tijdje verkeer. Loom overdenk ik al mijn mogelijkheden en zwenk van optie naar optie. Daar is enkel hersenactiviteit voor nodig. Vanmiddag lag ik aan het meer, zoals gewoonlijk alleen en dacht aan al die zomers die ik alleen heb doorgebracht. Het contrast tussen de hoge stemmen van jongeren die zich in groepjes op het gras hebben gedrapeerd en de stilte binnen mijn handdoekruimte is groot. Deze middag was een momentopname maar één uit een reeks, een déja vu in herhaling. Als kind ontsnapte ik al uit de klas en bracht hele dagen door in een meestal leeg zwembad, de hete stenen onder mijn blote voeten, de velden nog vrij van lege zakjes en papier, het water bespikkeld met zonneschittering slechts bewogen door mij en de wind. Het zwembad lag aan een open water in mijn geboorteplaats. Als ik op mijn rug dreef zag ik de blauwe lucht tussen de boombladeren afgetekend. De blaadjes en takken bewogen op de zomerbries en ik dacht toen al: zij staan vast. Of het water golft of de bomen dansen is enkel en alleen te danken aan de wind. Zij kunnen zelf niks behalve groeien. Ook dat gaat in stilte. Het groter worden of door regen toenemen is een proces van externe factoren.
Daardoor kwam plotseling mijn vroegste herinnering naar boven. Ik moet een baby zijn geweest van nog geen jaar want ik kon mij nog niet optrekken. Ik lag in mijn ledikantje, het was zomer en de gefilterde zon lokte door de gele stof van het gesloten gordijn dat golfde door een briesje dat door het open raam binnenkwam. Ik wilde naar buiten, naar het licht. Ik kon daar niet liggen wachten tot iemand bepaalde dat mijn middagdutje klaar was maar ik had geen keus en voelde mij gevangen.
Ik heb nooit ‘vast’ gewild. Altijd zoek ik mijn beweging intrinsiek maar steeds vaker willen anderen mij bewegen in een richting die mij niet past of erger: mij planten.
Mijn wortels zijn in mij. Het zijn losse korte wortels en ik wil mijzelf planten waar ík wil en niet externe factoren mijn plek laten bepalen.
Dat is mijn vrijheid maar tegelijkertijd ook mijn beperking.
8 reacties
troubadour · 4 juli 2015 op 07:07
Libertatis restitutae dulce auditu nomen. (Livius)
Zoet is de naam van de vrijheid, indien herwonnen.
Yfs · 4 juli 2015 op 08:00
Hoewel er hele mooie zinnen in staan, krijg ik er niet echt grip op.
Je vroegste herinnering lijkt me eerder een analytische terugblik. Je stelling “ik moet een baby zijn geweest’ bevestigt dat het suggestief is en ontkracht daarmee de herinnering. Dat maakt het voor mij weer een beetje onaannemelijk en zwaarmoedig.
Verder vraag ik me af waarom je deze column ook al eerder in het café hebt geplaatst?
Esther Suzanna · 4 juli 2015 op 19:48
😀 Volgens mijn schamele ‘weten’ willen schrijvers gelezen worden, niet alleen door leden. 😉
En de herinnering is al zooo lang geleden…
Esther Suzanna · 4 juli 2015 op 09:05
Ik zal af en toe iets hier plaatsen omdat ik dan feedback krijg… anders leer ik niks…
😉
Yfs · 4 juli 2015 op 09:15
Jammer, nu komt het een beetje over als ‘het afdwingen van feedback.. Je zou ondertussen toch moeten weten dat het café zich daar niet echt voor leent. Of je zou je minstens af kunnen vragen waarom er niet op gereageerd werd in het café.
Mien · 4 juli 2015 op 09:39
Ik sluit me aan bij Livius. Quid vesper ferat, incertum est.
Pierken · 4 juli 2015 op 12:21
Dit kun je schrijven wanneer je in ieder geval meer dan voldoende zelfbeeld hebt. Iets haktakkig, maar wel een mooi en open zelfportret! :yes:
Enne, zou samen in dezelfde plantenbak een optie kunnen zijn? Samen alleen?
Esther Suzanna · 4 juli 2015 op 15:21
Gelukkig sta ik regelmatig samen met heel veel prachtige plantjes
…ik ben gelukkig niet de enige met korte lont..eh worteltjes.. 🙂