Zomerverhaal 2017 ‘Terrasstress’

Terrasstress

Ik hou van de zomer en het liefst bij een temperatuur van zo’n 25 graden. Warm genoeg voor blote benen en terrasbezoek, maar niet zo warm dat je gaat lopen zweten en klagen dat het veel te warm is. Het is ook nooit goed.

Een terras bezoeken en ontdekken dat een stelletje twee tafeltjes bezet houdt omdat ze naast elkaar willen zitten en verveeld kijken als je vraagt “zijn deze stoeltjes vrij?”. Dit is je reinste toeristenterreur.

Ik wil ook lekker zitten in de zon of uit de zon gelang mijn humeur. Hup, de verfrommelde ochtendkrant erbij, een kopje koffie met warme melk en het laatste nieuws lezen over hoe het in ons land is.

Tja, meestal is dat nieuws al een dag oud en hebben we via de smartphone al het laatste nieuws kunnen lezen. “Zeg schat moet je hier lezen… het regent al dagen en de campinggasten huren allemaal een roeiboot”.

Of als je door een massa toeristen met van die witte melk benen, in witte sokken met sandalen, een buiktas en de onlosmakelijk aan de toerist verbonden smartphone moet gaan wringen omdat ze allen voor de ingang van een museum staan in een nauwe zijstraat van de Ramblas (Barcelona) om een paar uur later diezelfde horde mensen alle terrasstoelen en tafeltjes bezet zien houden.  Zo, dat hebben we verdiend! Cerveza? Tapas?

Maar ja, het zijn toeristen net zoals ik en ze hebben recht op een terrasstoel en een stoel in een restaurant dat je nu net gekozen hebt om de avondmaaltijd te eten. Ook in ons land kunnen we toerist zijn en urenlang in de rij staan om het Anne Frank huis te bezoeken, het Stedelijk ”de badkuip” Museum, het van Gogh en Rijks.

De museumwinkel en het restaurant zijn een chaos van toeristen en het koeterwaals van diverse talen de oren teistert. Hup, dan maar snel de koptelefoon op en een zachte stem verteld wat het kunstwerk voorstelt en wie de kunstenaar is.

Over pretparken kan ik niets schrijven, want die tijd ligt ver achter mij. Nee, dan de kerken, de Gotische kathedralen waar het heerlijk en aangenaam koel is, de knielende en bidden bezoekers de ruimte van enige geluid voorzien. Vergeet niet een kaarsje te branden en wat muntgeld achter te laten. Ik vermijd kerken en gluur even naar binnen. te donker, te hoog, te stil.

Ik wandel, vergezeld van mijn partner, met een plattegrond van een binnenstad door de nog verlaten straten van een ontwakende stad. Venetië! Het ochtendlicht geeft zulke fraaie beelden op het beeldschermpje van de digitale camera dat de foto vanzelf een schilderij geworden is. Camera Obscura!

En de terrassen zijn nog.. leeg! De uitbater (ongeschoren, polo uit de broek en op slippers) sjouwt nog een stoeltje naar buiten, zet een tafeltje recht, roept naar binnen in zijn landstaal en gaat naar binnen.

Zullen we hier dan maar een kopje cappuccino nemen? Cappuccino drink je voor 11 uur ’s ochtends, tenminste dat is mij verteld door een Italiaan.

Na 11 uur spugen de cruiseschepen aan de kade hun net wakker geworden gasten uit, met het verzoek vooral bij de “follow the guide” gids te blijven. Ja, die met een bord of ingeklapte paraplu om massaal, als een colonne eenden, naar het eerste terras op het Sint Marco plein te waggelen en daar €18, = (!) te betalen voor een kopje koffie.

Dat’s is voor de muziek en het uitzicht. Uitzicht? Jawel, de andere volle terrassen en het pianomuziek van de overkant.

Ik wens u ( als u nog gaat of op vakantie bent) een fijne vakantie en een fraai terras met uitzicht.