Zo’n dag

Over ruim een week krijgen we de sleutel van ons nieuwe huis. We hebben de nodige inpakstress, om het maar zachtjes uit te drukken. De kinderen gaan vandaag naar opa en oma, zodat wij de handen vrij hebben. Natuurlijk wil zoonlief, acht jaar, helemaal niet weg; hij wil een spelletje doen met papa. De spellen zijn echter al ingepakt. ‘Ik vind verhuizen stom!’ huilt hij. Ja jongen, wij vinden verhuizen ook stom! Maar straks kunnen we genieten van ons nieuwe huis. Hij schudt zijn blonde hoofd, niet overtuigd.

Mijn echtgenoot brengt de kinderen weg en ik ga boodschappen doen. Even snel, want er is nog veel te doen. Bij de supermarkt aangekomen doorzoek ik het bakje van de auto waar normaal gesproken een muntje in zit voor het boodschappenkarretje. Ik vind geen muntje. Niet in het bakje, niet in het handschoenenvakje en ook niet in mijn portemonnee. Grommend van chagrijn rijd ik terug naar huis, onderweg bedenkend hoe ik mijn geliefde de oren ga wassen (want het is zijn schuld, dat vindt mijn vrouwenbrein volkomen logisch).

Thuis vind ik in de keuken nog een Albert Heijn shopping muntje. Ik been terug naar de auto en deponeer het met een wild gebaar in het daarvoor bestemde bakje. Althans, dat probeer ik. Het valt in de gleuf naast de handrem en hoe ik ook mijn vingers verdraai, ik krijg het niet te pakken.

Mijn humeur heeft inmiddels arctische temperaturen bereikt. Met een waanzinnige blik in mijn ogen dwaal ik door het huis, op zoek naar kleingeld. Plotseling herinner ik me dat ik op mijn nachtkastje een muntje van 50 cent heb liggen (waarom weet ik niet meer, maar zo zie je maar waar het handig voor is). Alsof het een zeldzame kostbaarheid is, zo voorzichtig haal ik het op en leg ik het in het bakje van de auto.

Terwijl ik opnieuw het parkeerterrein van de supermarkt oprijd, ontdek ik dat ik mijn portemonnee thuis heb laten liggen. Mijn reactie houdt het midden tussen wanhoop en afgrijzen. Hoe kan dit??? Ik heb zo’n terugkerende droom waarin ik heel veel haast heb maar het lukt me maar niet om mijn veters te strikken. Maar wat je droomt gebeurt niet echt. Dat denk je tenminste.

Berustend in mijn lot haal ik mijn portemonnee op. Tegen zoveel domheid is zelfs een slecht humeur niet bestand. Ik moet om mezelf lachen. Boven de supermarkt bevindt zich een appartementencomplex voor senioren en ik zie een aantal grijze bolletjes vanachter de ramen meewarig toekijken hoe ik voor de derde keer mijn auto parkeer.

Ik haal opgelucht adem als ik aan de kassa naast die van mij zie hoe een jonge vrouw een fles appelsap te wild van de band pakt en kapot slaat tegen de rand van haar winkelwagentje. Het ligt dus niet aan mij. Het is gewoon zo’n dag.