“Gaan we nog wat leuks doen vandaag ?”, vroeg mijn echtgenote. Ik verwachtte hem al. Het is de standaardvraag voor de zondagochtend als we aan het standaard ontbijtje zitten met de twee standaard pistoletjes, standaard jusje en het standaard eitje.
“Het eitje smaakt me niet zo goed vandaag, een andere winkel ?”, vroeg ik vanuit een slimme afleidingsmanoeuvre want ik had geen zin in iets leuks.
“Nee, deze zijn ook van de Albert hoor”, zei ze ietwat verbaasd.
“Ik proef echt verschil. Er zit een flauw smaakje aan en het ruikt een beetje naar natte hond. Er is iets vreemds mee. Hapje ?”. Ik hield het lepeltje met eigeel in haar richting. Ze schudde haar hoofd.
“Nee, dank je, ik heb geen zin in ei”. Ik stak het lepeltje terug in de nog halfvolle eierschaal.

“We kunnen wel even bij mijn moeder langs”, stelde ze voor.
“Ik ben toch wel een beetje misselijk aan het worden van dat eitje”, bepte ik ontwijkend.
“Zal ik haar even bellen ?”, ze ging onverstoorbaar verder. Ik haalde mijn schouders op.
“Of verwacht je dat je met een uurtje aan de monitor op de IC ligt”. Ze had het blijkbaar toch gehoord.
Ik schudde mijn hoofd. “Dat niet, maar helemaal lekker ligt hij niet”
“Zal ik dan maar even bellen ?”, drong ze aan. Vervolgens: “Hoe laat denk je dat we klaar zijn ?”.
Ik speelde ietwat ongeïnteresseerd met het lepeltje in het eierprutje.

“Hebben we niks anders?”, vroeg ik al starend naar het dopje.
“Ja, hallo, ik vraag je net wat we gaan doen vandaag, en toen zei je niks”. Er klonk wat irritatie.
“Ik was bezig met dat ei, schat, en ik kan natuurlijk maar één ding tegelijk”. Open deur tactiek. Als het goed is schakelt ze nu over op het cliché.
“Ja, jullie mannen kunnen altijd maar één ding tegelijk”. Ach, zo voorspelbaar die vrouwen..
“We kunnen ook een eindje gaan fietsen”, stelde ik veilig voor. Ik dacht aan haar aambeien.
Ze trok chagrijnig weg en ontweek nu zelf. “Dan zijn we met een uurtje terug, en wat gaan we dan doen ?”. Ik voelde vooruitgang en gaf gas. “Nee, de hele ochtend bij je moeder hangen en dat gezwam aanhoren over ingescheurde kalknagels en de problemen met haar darmflora. Het eitje boert me trouwens behoorlijk op”.

Ze zuchtte. “Wees blij dat we haar nog in ons midden hebben”. Er brandde impulsief een antwoord op mijn lippen maar het doofde voordat er brandschade kon ontstaan. “Kom op schat, verzin nu eens ècht iets leuks”, het kwam uit mijn tenen.
“Jij kunt toch ook wel een keer wat verzinnen ?”, kaatste ze terug. “Ik moet altijd dingen bedenken”.
“Eindje fietsen stelde ik toch voor ? Dat vind ik altijd zo fijn. Gaan we daarna in de stad een kopje thee drinken”.
“Dan zijn we twee uurtjes verder”, concludeerde ze. “En wat dan ?”
“Oké, dan gaan we een heel eind fietsen en een kopje thee drinken bij mijn zus. Die is ook maar alleen”.
‘Nee, de hele middag bij je zus hangen en die zwamverhalen over de scheiding aanhoren. Daar heb ík geen zin in. En dan, met mijn aambeien”. Ik dacht even na. Ik zat op ramkoers.
“Dan gaan we dadelijk eerst naar jouw moeder, maar dan vanmiddag ook naar mijn zus. Met de auto”. Een niet zo aanlokkelijk compromis maar wel tactisch.

Ze zuchtte diep en keek me aan. “Het eitje zit je echt niet lekker hè ?”, zei ze. “Je ziet zo wit”.
“Kun je het zien ?”, vroeg ik met een licht medelijdend snikje terwijl ik een niet bestaande zweetdruppel van mijn voorhoofd depte. Ze knikte. Ik zei even niets want ik zag de eindstreep naderen. “Dan kruip ik maar achter de naaimachine”, besloot ze toen. “Vind je het erg ?”.
Ik liet een tactische stilte vallen. Toen: “Nee hoor schatje, ik pas me zoals gebruikelijk wel weer aan”.

Bart

Categorieën: Algemeen

Bart

Bart Vlasblom, 63 jaar en met pensioen. Inmiddels vijftien jaar actief als columnist. Werkwijze: Met een kritische blik dagelijkse ontwikkelingen volgen. Zowel op politiek, maatschappelijk als persoonlijk terrein. Dit alles uitvergroot en op een humoristische wijze weergegeven. Brompotcolumns zijn "columns met een knipoog..."

11 reacties

Meralixe · 15 april 2015 op 07:27

Hm… mooie inkijk ten huize Bartje (Brompot). Als het autobiografisch is natuurlijk. :laugh:

Uitstekend geschreven de manier waarop je het gesprek ondersteund met bijvoorbeeld dat eierdopje en die ingebeelde zweetdruppel op het voorhoofd. Dergelijke details brengen de lezer dichter bij het gebeuren. :yes:

troubadour · 15 april 2015 op 08:11

Ik heb me vermaakt!
Geloof het of niet, dat oude gevoel in mijn maag van vroeger kwam weer terug. Over herkennen gesproken!

Frans · 15 april 2015 op 08:58

Mooi geschreven hoe mensen volledig zinloos in een relatie blijven hangen door zelfs van de dagelijkse onbenulligheden een soort tweestrijd te maken wie zijn of haar zin krijgt. Was volgens mij wel beter gelukt zonder ik-personage. Nu lezen we het ochtenddebatje slechts van een kant. De gedachten en gevoelens van de vrouw blijven onbekend. Het is immers niet uit te sluiten dat ze van het begin af aan zin had om de dag achter de naaimachine door te brengen.

Mien · 15 april 2015 op 15:34

Ik sluit me aan bij Frans. 🙂

Suzanna · 15 april 2015 op 17:45

Ik krijg het er Spaans benauwd van… :sweat:

en dat is dus goed! :-))

God zij dank, nooit meer…

pally · 15 april 2015 op 20:04

Ja, inderdaad , de dialoog van een te lange, niet bijster inspirerende relatie. De benauwende sfeer en het manipuleren heel goed weergegeven.
Alleen zou je wat mij betreft bij de dialogen, het zei ze, vroeg ze enz. ( al varieer je wel) vaker weglaten. De lezer snapt het toch wel. Dan loopt het volgens mij nog beter.

D's · 16 april 2015 op 09:08

Tja, ik zou niet durven oordelen over de kwaliteit van de onderhavige relatie. Maar ik vind het prachtig gevangen. Het spel, de manipulatie en de contramanipulatie. En dan de wapenstilstand met ieder eigen weegs. Echt een hele knappe column!

Ferrara · 16 april 2015 op 14:50

De sfeer tussen die twee goed gevangen.
De laatste zin … zo vilein.

Sagita · 17 april 2015 op 12:12

Heerlijk! Juist die opmerkingen weg uit het verhaal naar de lezer. Alsof ik naar House of Cards kijk met Kevin Spacey.
groet Sa

Bart Brompot · 17 april 2015 op 16:48

Dank voor de reacties. Voor alle duidelijkheid: ik heb geen zus, ik heb een hekel aan fietsen, mijn vrouw heeft geen aambeien, we vervelen ons nooit op zondag en er wordt op de dag des Heren niet genaaid. De rest is autobiografisch en klopt. 😎

Nachtzuster · 17 april 2015 op 18:17

Heb mij uitermate vermaakt met deze column. Kan zo als scene in ‘Man bijt Hond’.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder