Met haar rug tegen de muur geleund, staat Sascha aan het begin van de ellipsvormige bar. Zo kan ze de deur in de gaten houden en is het overvolle café Pacific redelijk goed te overzien zonder dat ze opvalt. De rustige vrijdagmiddagborrel die vooral dertigers en veertigers had getrokken was geruisloos overgegaan in een rumoerige bijeenkomst van pubers en twintigers: een meute die zich in een slakkentempo indrinkt, voordat ze de trein naar Zaandam of Amsterdam neemt om het nachtleven in te duiken, en niet eerder terugkomt in dit dorp voordat de zon zich laat zien. Afgezien van een bruin café, dat alleen op zaterdagavond vertier biedt in de vorm van een plaatselijke vertolker van het levenslied, en een avondbingo in een buurtcentrum dat drukbezocht wordt door gepensioneerden en waar de het voor de ingang bezaaid is met rollators en scootmobielen, valt er in dit dorp namelijk weinig te beleven.

Met de verschuiving van het publiek is ook de muziek veranderd. Van ’80’s en ’90’s naar Nederlandse hiphop en rap in niet te volgen straattaal. Naast Sascha staat een meisje van een jaar of twintig. Met een dikke laag plamuur op haar gezicht en glanzend roze gestifte lippen. Lippen die ongewoon vol ogen, af en toe een regel mee zingen, praten eigenlijk, en op haar benige gezichtje geplakt lijken, en lang, blond haar dat steil langs haar schouders en haar rug valt. Sacha legt een wedje met zichzelf welke pukkelige sukkel met een overdosis gel in zijn haar, haar vanavond mee naar huis, of Amsterdam, neemt.
Ze neemt een slok van haar tonic en kijkt naar het eind van de lange zijde van de bar. Hij heeft haar niet in de gaten. Er lopen op dit tijdstip nog te veel huppelkutjes rond die zijn aandacht trekken: meisjes die nog net niet puber-af zijn, met glimmende wangen, een geile blik in hun ogen en lange wimpers waaraan klontjes mascara hangen. Op de een of ander manier zien ze er allemaal hetzelfde uit.

Je kan niet kiezen, denkt ze, want hij zit nog steeds alleen aan de bar. Eerst had hij bier gedronken. Vier glazen. Daarna Bacardi met cola. Hij lijkt een beetje dronken. Zijn rechterelleboog leunt op de bar en zijn hand strijkt de ene keer een beetje door zijn haar en dan weer over zijn gezicht. Af en toe kijkt hij om zich heen maar hij lijkt niets meer te zien dat de moeite van het opstaan en het jagen waard is.

Vorige week vertrok hij tegen half twaalf. Met een jonge vrouw die de hele avond aan zijn lippen had gehangen, klein en smal van postuur was, en donkere krullen had. Ze droeg een zwarte broek, een wit T-shirt en een zwart colbert. Ze liep op hakken. Hij was met haar mee naar huis gelopen. Toen ze de hoek om gingen had hij haar hand gepakt. Het was niet lastig geweest om de twee te volgen. De vrouw, of was ze nog een meisje, bleek maar een paar straten verderop te wonen. Het was een groot huis. Stukken groter dan haar eigen kleine appartement dat uitkeek over de vaart. Ze had zich afgevraagd hoe een vrouw van die leeftijd aan zo’n huis kwam. Toen ze thuis was gekomen noteerde ze het adres op een kladblok dat ze had meegenomen van kantoor.

Vanavond houdt hij het blijkbaar vroeg voor gezien. Sascha kijkt op haar horloge. Het is net iets na elven. Wankelend stapt hij van de barkruk af, hij zoekt een paar tellen houvast aan de bar. Hij steekt zijn hand op en zegt iets tegen een barman. Hij loopt vlak langs haar naar buiten maar hij ziet haar niet staan. Vlug pakt ze haar tas. Ze ziet nog net hoe Jerry’s fiets de hoek om rijdt.


9 reacties

emaessen · 30 april 2018 op 13:19

begint een vrouw niet te flirten met een vreemde wat op de werkvloer en naar patiënten in de GGZ de normaalste zaak van de wereld is en reken maar van yes dat daar ook gevoel achter zit. Dit wou ik nog even kwijt over die opmerking dat vrouwen die overspel plegen volgens het Hinduïsme ogenblikkelijk gedood moeten worden. Een getrouwde vrouw/meisje vermijdt namelijk oogcontact met een man.

Mien · 30 april 2018 op 13:42

Alleen de fiets? Zonder Jerry? Nee, toch?

    Karen.2.0 · 1 mei 2018 op 10:05

    Ooh!! Nee, Jerry zat erop hoor (was ‘m idd vergeten?). Ga ‘ m er rap weer opzetten!?
    Dank, Mien, ik plaats deze fragmentjes in de hoop dat jullie de rare dingen/foutjes spotten.?

Nummer 22 · 30 april 2018 op 13:55

Zie het zo voor me. Muurbloempjes hebben ook water nodig?

Arta · 30 april 2018 op 22:46

Langzaam trekken jouw woorden de lezer de kroeg in en laat hen zich vereenzelvigen met de hoofdpersoon.
Heel subtiel.
Heel knap.
Heel goed geschreven!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder