Het is stil in het grote luxe huis. Aan de muren van de kamer hangen vergulde lampen en kleurige schilderijen. Een ingehuurde kenner had haar een paar jaar terug overtuigd van de waarde van het minimalistische werk dat nu boven de haard hangt. Ze moest het destijds gewoon hebben. Niemand zei nee.

Ze waggelt door de kamer naar de keuken, gehuld in een korte zwarte rok, een net panty en hoog gehakte pumps. Jo ligt op de bank, een Chesterfield, hij heeft rugpijn. Hij is net veertig jaar, maar op sommige dagen oogt hij als een oude man wanneer hij door de kamer schuifelt. Een tanige, grauwe, grijzende man. Ze is het wel gewend, hij werkt hard. Naast hem op de sidetable staat een gebloemd glas, gevuld met water. De roze pillen liggen erbij.

Jo is haar minnaar, maar ze heeft haar negentienjarige zoon wijsgemaakt dat Jo slechts een goede vriend is, een huisvriend. Hij vindt het niet vreemd dat Jo boven slaapt bij mama, dat ze soms weekendjes samen weggaan. Hun naakte lichamen op elkaar, liggend in bed, waar hij ze eens betrapte, lijkt hij te zijn vergeten.

Jan, haar man en vader van haar zoon, zit in de stoel bij de haard, naast het schilderij. Jan is een norse man, die tegen niemand spreekt. Alleen dan tegen de oude Sint Bernhard, zijn beste vriend en metgezel. De zes oude magere katten zijn van Jo. Al jaren zijn ze bevriend. Jan en Jo. Ze delen een huis, een zaak, en stilzwijgend dezelfde vrouw. Er zijn geen woorden nodig. Het is gewoon zo.

Ben ik gelukkig? denkt ze. Er is geld in overvloed, ze heeft een gezond kind, een mooi huis, twee mannen, veel kleding en diamanten ringen. Toch is het gevoel er. Dat knagende, smerige gevoel. Soms, als ze bijna slaapt, laten de leugens zich niet langer wegdrukken, zoals vroeger. Dan voelt ze de smerige lippen, nat en sponzig weer op de hare. Zoals hij naar haar kijkt en hoe hij tegen haar spreekt.

Haar man ligt ’s nachts beneden in de marmeren hal. Op een klein dun matras. Vanwege de hond, vertelt ze de verbijsterde werkster, die hem op een keer aantreft in de ochtend. De vrouw knikt en stoft de haard en het dure schilderij.

Papa, ze ziet hem kijken. De blik in de ogen, ze kent hem. Het is hun geheim. Ze krijgt elke zondag een gulden. Haar broer krijgt niets. Zij is een lieveling, zolang ze maar blijft zwijgen.

Categorieën: Algemeen

NicoleS

Door veel te lezen word je een betere schrijver. Joost Zwagerman was ervan overtuigd. Ik houd van lezen maar ook van schrijven. Ik ben bij column x terecht gekomen dankzij mijn lieve vader die hier jaren columns geschreven heeft. Kees Schilder is zijn naam. Ik hoop evenveel plezier te beleven aan het schrijven als hij. Favoriete schrijvers: Gerard Reve, J.J Voskuil, Maarten 't Hart, Adriaan v Dis, Arnon Grunberg, WF Hermans, Simon Vestdijk, Louis Bordewijk en Jean Plaidy. Favoriete boek: Het bittere kruid, Marga Minco.

10 reacties

Trebor · 20 april 2017 op 09:28

Rake, beetje benauwende schets. Beetje Brecht.

van Gellekom · 20 april 2017 op 09:38

Beetje eng, ook wel. maar prima geschreven

Esther Suzanna · 20 april 2017 op 10:44

Beklemmend. Lijkt op een scene uit een boek, ipv kort verhaal. Mooi wel.

    NicoleS · 20 april 2017 op 21:30

    Klopt
    Ik heb het ooit beschreven in in een novelle. Goed gezien?

Mien · 20 april 2017 op 16:43

Mann, mann, wie hangt hier nu precies de ongelovige Thomas uit?
Goed geschreven stukje Nicole.

Nummer 22 · 20 april 2017 op 18:15

Ach…de pumps die maken alles goed. Pump up the volume of life!
? beschreven…de pendule schrikt en stopt met tikken. Het marmer zwijgt. Iedereen zwijgt.

Mooi Nicole..mooi! Ik ruik de ontbinding.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder