Nadat je eindelijk na een week wikken en wegen weet wat je nu wel of niet mee zult nemen, je koffer hebt gevuld met een overvloed aan bikini’s, een stuk of twintig lange broeken, dertig truien, je uiteraard wel je Uggs hebt thuisgelaten, omdat het volgens Helga in het land van bestemming meer dan 35 graden zou moeten zijn, begeef je je richting luchthaven.
Er is al veel over geschreven en de meningen zijn duidelijk verdeeld. Je vindt het helemaal geweldig of je walgt van de schrijver. De man die vreemd ging, terwijl zijn vrouw vocht voor haar leven. De man die records brak met zijn boek en nu opnieuw beroering brengt.
Een eindejaarsstukje. Net als ik iets dieps over het afgelopen jaar wil opschrijven, dan gebeurt het. Alweer! Mijn computer hapert, stottert en pruttelt, gaat op zwart. De donkere dagen voor kerst? Jazeker.
Gék zijn ze, die artsen! Een goede vriendin van mij is aan haar voet geopereerd, en dus moet ze aan de maagtabletten… Ik naar de apotheek. En bij haar langs. Ze lag wat te somberen op de bank. U kent dat wel: poot omhoog, gezicht op half elf. Sowieso vreemd, want het was inmiddels kwart over drie. Dus voorzichtig informeerde ik, wat de patiënt dwars zat. Ze barstte los: “Ik zie in al die jaaroverzichten niets anders dan kommer en kwel. Is er in 2009 dan niets dan rottigheid gebeurd?” Speciaal voor Irene belicht ik vandaag de positieve aspecten van het nieuwsjaar.
Mijn maag ligt kilometers verderop, mijn hoofd nog steeds vermist en mijn verstand naar de haaien. Mijn botten liggen her en der en overal en nergens, mijn bloed op de vloer en stukken vlees op het dak voor elk passerend kannibaaltje. Mijn ziel is gebroken en er zijn geen nieuwe meer te koop. Mijn hart is bevroren en mijn humeur ligt in de knoop. Ik wacht op groen licht, maar het blijft maar op rood staan. De wereld blijft dezelfde kleur uitstralen en ik mis de warmte wat illusie blijkt te zijn.
