Een Engels filosoof zei ooit: ‘De waarheid is wat wij verplicht zijn te vertellen aan politieagenten

Terwijl ik rijd richting Houten, naar een politiebureau zit ik in gedachte verzonken.
Ik bedenk wat ik wel en niet ga zeggen.
Welke vragen gaan ze aan mij stellen? Hoe antwoord ik daarop?
Gaan zij wel naar mijn verhaal luisteren? En ik, moet ik wel vertellen hoe ik het allemaal zie? Ja, dat ga ik doen, ik ga alles vertellen en aantonen.
Mijn navigatie verteld me: ‘Ga bij de rotonde de eerste afslag rechts’
en ‘Bestemming bereikt’.

Ik ben er, ietwat zenuwachtig voor het gesprek wat straks gaat plaatsvinden.
Ik heb niets te verbergen, maar toch.
Iets over 10.00 uur word ik zo’n verhoorkamertje in geroepen en is alle spanning ineens verdwenen.
Er zit een agent uit Rotterdam, hij spreekt mijn taal, ik ben daar heel blij mee.
Zijn assistente durf ik niet eens aan te kijken.
Wát een verschijning.
Mooi lang donker haar, een ietwat strenge blik, een mooie lach.
En ja, lachen hebben we gedaan. Ik kon mezelf zijn. Ik kon vertellen hoe ik het allemaal zie en we konden zelfs lachen op zijn Rotterdams. En dat in Houten, bij Utrecht.

Een Chill, respectvol en vooral mooi gesprek tussen mij en twee agenten die echt mijn verhaal hebben gehoord, mij hebben geadviseerd wat ik moet vertellen aan de rechter en wat ik vooral achterwege moet laten.
De mannelijke agent snapt mij. Hij heeft zelf twee kinderen en snapt hoe ik me voel.
Hij zou ook gek worden als zijn vrouw ineens zou weggaan met zijn kinderen.
Hij snapt mijn gevoel dat moeders met kinderen van te voren al 3-0 voorstaan, maar in sommige gevallen met 5-0 achter zouden moeten staan.

Hij snapt mijn redenatie, dat ik het begrijp dat vaders soms eigen rechter spelen.
Hij snapt mijn emotie. Hij snapt mij, en dat is echt heel prettig.

Dan kijk ik toch even naar die assistente. Ze lacht naar me, ik lach terug.
Na anderhalf uur sluiten we het gesprek af. We maken afspraken, waar ik mij zeker aan zal houden. Ik voel me een stuk sterker, nu ik dingen heb kunnen aantonen en heb kunnen laten horen.

Ik ga met een goed gevoel weg, als ik bij het starten van mijn auto nog word nageroepen. ‘Meneer, bij controle van uw kenteken blijkt dat uw auto niet meer verzekerd is. Ik ga je geen boete geven, maar regel het wel als je thuis bent’.

Het zit me eindelijk eens mee.

Categorieën: Overig

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder