Ik heb nooit zoveel gehouden van mezelf, als dat ik van jou hou.
Ik twijfel of ik mezelf kan redden en met mijn hoofd boven water kan blijven in deze beerput waar ik nu in zit.
Ik wilde als vader voor jullie worden wie ik dacht te moeten zijn.
Gebaseerd op een idee dat gegroeid is met de tijd.
Een idee van mijn ouders en de mensen om me heen.
Een idee van de stad waarin ik woonde, maar van mezelf nog het meest.
Ik zou nooit meer hoeven malen over dingen die alleen bestaan.
Nooit meer hoeven dwalen over thuis weg te willen gaan.
Maar vooral dat liep anders, door de situatie van mama’s depressies.
Zonder dat ik mama daarvan de schuld geef. Want dat is niet haar schuld.

Ik zocht naar dingen, die misschien gewoon thuis lagen, maar ik kon het niet altijd meer vinden, omdat ik alleen maar bezig was met het herstel van mama.
Dat ging een hoop tijd en energie kosten. Dat zorgde er ook voor dat ik weleens wat geprikkelder was, terwijl ik dat van mezelf niet zo snel ben.
Misschien heb ik nooit de vader kunnen zijn die had ik willen zijn voor jou.
Of is dat iets dat ligt aan mijn verwachting van het vader zijn?
Alle pogingen om het goed te doen, zorgde voor de pijn.
Ik kon het nooit goed doen in mama’s ogen.
En ik kom daar nu pas achter, nu je niet meer bij me bent.

Later als ik er niet meer ben, wil ik alsnog de vader worden die ik door mijn onvermogen nooit heb mogen zijn.
Een vader die er altijd is, ook als hij verdwijnt.
Later als ik er niet meer ben, dan wil ik je dat je naar me kijkt als de vader met een ander leven.
Die niet meer bezig hoeft te zijn met wat geschreven staat en gezegd wordt.
Ik wil dan de laatste strohalm zijn voor degene die het niet meer weten, als een vlinder die alles lichter maakt.

Ik heb soms te vaak gekeken naar wat ik niet heb, in plaats van wel.
En net als iedereen ben ik gevallen in die valkuil.
Veel tijd heb ik verloren aan wat er niet toe doet.
En heb ik de hemel die ik voor me had, soms teveel beschouwd als de hel.

Maar ik hoop dat als ik er niet meer ben, dat ik alles weer opnieuw kan doen, voor jou en je zus.
Want de mooiste dingen ontstaan vaak als ik diep ben gevallen
Ik stop niet met leren, ook al ben ik al bijna veertig.
Maar jij, kleine man, hebt me meer gebracht dan een school me ooit kon leren.
Dus ik zeg je bij deze dat ik straks van alles over doe.
In welke vorm dan ook.
Gewoon omdat ik er echt toe doe en op ga in het licht dat straks neerdaalt op jou en jou zal verwarmen in de kou.

Later als ik er niet meer ben ben, wil ik over gaan in alles.
Zichtbaar in de avond als het laatste hemelsblauw.
Zodat, als jij dan nog één naar de hemel kijkt, je mij herinnert als je vader die er altijd voor je was.
En dan wil ik nog één keer met jou spelen, zonder dat je weet dat ik jou in mijn armen hou.

Maar voordat het zover is hoop ik dat we snel en langer nog heel veel nieuwe herinneringen mogen maken.

Ik zie je snel weer, want ik mis je.

Categorieën: Overig

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder