American sale

Nee hè! Drietandsverhakselaar naar het klokkenspel. Heb ik weer. Precies nu. Hoe is het mogelijk! Dat bedenk je toch niet. Of wel? Is dit geen toeval? nee, dat kan niet! Zou het… opzet?!

Ik had het kunnen weten. U kent dat wel. U gaat voor een vingerplant – vriendelijke tante, vlotte babbel, lage decolleté – en u komt thuis met een schoenendoos. Leeg! Vervolgens bent u thuis, net als ik nu, twee uur aan het uitleggen dat het onmacht betreft en geen kwade wil, waarna u, tenminste als het bij u net zo gaat als bij mij thuis, een muilpeer incasseert en naar het tuinhuis vlucht alwaar u het takkewijf in een lege augurkenpot vervloekt. U weet wel, zodat niemand het kan horen. Maar as is verbrandde turf en ik ben sukkel met gebakken peren.

Omdat ik weet dat vrouwlief het boodschappenspel wint van een olifant en wapperende handen prefereert boven hangende pootjes, besluit ik doorgaans na gedane zaken haar te paaien. Dan geef ik haar toeftrechter een grondige beurt. Daar houd ze van, dat weet ik.

Dat het handmatig opkuisen van een toeftrechter geen sinecure is, vaak moet men vuistdiep, is algemeen bekend. Maar dat het met een drietandsverhakselaar een fluitje van een cent betreft, dat weet bijna niemand. Zelfs mijn vrouw niet! En daarom maak ik steevast een verpletterende indruk wanneer ik, na ampele arbeid, met het fonkelende wijvengerij het voorportaal betreed. Ruim voldoende om gedane zaken te keren. Vaak voor nog meer.

Maar dat zit er nu niet in. Handmatig erdoorheen zou zijn als een zandkasteel bouwen bij opkomend tij en nietsdoen desastreus. Wat moet ik. Oh hemel! Ik geloof dat ik mezelf verlies. En dat alles door zo’n achterbaks ventstertje. Het sekreet!

‘Noow seur den aai hef toe column furst. Aai ken not gif joe jor monnie bek sunder mij mennutjar’, glimlacht ze vriendelijk terwijl ze mij een verhakselaar van bedenkelijke kwaliteit ter vervanging aanbiedt, ‘dis is al aai ken doe’. Omdat ik hete adem in mijn nek voel branden en het achterlijke spelletje niet mee wens te spelen, neem ik het aan. Ook al ben ik nog lang niet jarig!

Nu is het afwachten wie er wint en hoe lang het duurt. Weken, maanden, wie zal het zeggen. In afwachting wend ik me tot een roestige doofpot op het campingfornuis. Even wat brandjes blussen.